با وجود تقاضای لویه جرگه مشورتی صلح از طالبان برای یک آتش بس - حداقل در ماه رمضان- سخنگوی طالبان این پیشنهاد را رد نموده است. طالبان عمدتاً به دلیل خستگی صفوف شان از جنگ و خطرانصراف آنها از برداشتن مجدد سلاح پس از رفتن نزد خانواده های شان، آتش بس را رد می کنند.
آتش بس کوتاه مدت گذشته بعد از اعلام مواضع حکومت وحدت ملی افغانستان در مورد صلح، به نیکوئی بیانگر خستگی رزمندگان طالب از جنگ و مناطق دور افتاده و مهجور کوهستانی و رجوع شان به بزرگ شهرها برای بهره ور شدن از موهبات یک زندگانی بدون جنگ بود. مقامات رهبری طالبان به فراست دریافتند که تمدید آن آتش بس می تواند روحیه بیزاری از جنگ را در بین جنگاوران شان تقویت کند.
محاسبات دقیق میدانی از وضعیت روانی طالبان در مفرزه های جنگی نشان می دهد احتمال دارد در یک آتش بس طولانی، در ماه اول بیش از 50 در صد نیروهای طالبان دوباره از خانه های شان به مخفیگاه ها ومیدان جنگ بر نگردند. چنین احتمالی را تحلیلگران نظامی پاکستانی نیز تائید می نمایند.
رستم شاه مومند تحلیلگر امور جیوپولتیکی پاکستانی امروز شنبه 4 ماه می 2019 در روزنامه "اکسپریس تریبیون"، طی مقاله ای با عنوان " طالبان پیشکش یک آتش بس را قبول نخواهند کرد"، چنین می نویسد:«طالبان در آینده نزدیکی علاقه مند امضای یک توافق آتش بس نیستند. آنها معتقد اند که هرگونه قطع حملات موجب گسست در تحرک شورشگری شان می گردد. این امر نه تنها موجب خفه شدن رشد این جنبش می گردد، بلکه همچنان دارای قدرت تولید انشعاب در صفوف طالبان خواهد بود. مهمتر از همه اینکه آنها بر این نظر اند که هرگونه آتش بسی داوطلبان به پیوستن به آنها را دلسرد و بی انگیزه ساخته و در نتیجه ضربت فلج کننده ای بر پیشرفت این شورشگری وارد می نماید.
« از نگاه طالبان به تعلیق در آوردن حملات بر حکومت (افغانستان) و نیروهای خارجی، همه سناریو را تغییر داده و داو طلبان پیوستن به آنها دو باره به مزارع شان بر می گردند. هرگاه اختلالی در مذاکرات صلح به وجود آید، آنها دو باره برای برداشتن سلاح بر نمی گردند.»
طالبان در گفت و گوهای جاری شان با نماینده ویژه ایالات متحد امریکا که با طمع خام سلطه تعیین کننده در یک حکومت تصوری آینده همراه می باشد، با پا فشاری روی مواضع متصلب کنونی شان، بیش از نصف پایگاه بالقوه حمایتی شان را در بین هوا داران محلی و نخبگان پله بین طرفدار شان از دست داده اند. با هر خونریزی جدیدی که آنها در افغانستان دامن بزنند، پروسه تجرید و انزوای سیاسی شان سیر ارتقایی خواهد پیمود. بدون تردید، ادامه اصرار بیش از حد طالبان روی چنین مشی انعطاف نا پذیری، نه تنها موجب تجرید آنها در درون افغانستان می گردد، بلکه در عین زمان سهمداران منطقوی و جهانی مساله افغانستان را نیز در مورد مواضع نرمتر کنونی شان در قبال طالبان دچار تردید می گرداند.