کرزی و " برادران " پاکستانی اش
قبل ازآنکه به پایانِ این فصل نزدیک شویم، باید بگوییم که دردرازنای سیزده سال حکومتِ حامد کرزی، حضورِنیروهای خارجی وبیداد گریهای تروریسم درخاکِ افغانستان،
روابطِ سیاسی دو کشور(افغانستان و پاکستان) خیلی نوسانی بوده و علی رغمِ رفت و برگشتِ مکررِ رؤسای جمهوری، هیأتهای بلند رتبۀ حکومتی، دید و وادیدها و اظهارِسخنانِ ملاطفت آمیزو دپلوماتیک میان آنها و میانجیگریهای دیگران، تنشها، لغزشها، محدودیتها و حتا برخورد های لفظی و نظامی نیز ظرف ده سال میان دو کشورتداوم داشت. چنانکه تسلسل رویداد ها نشان دادند، زورگویی، بی حرمتی، تجاوزِنظامی، اظهاراتِ خصمانه و تلاشهای افتراق آمیزِمختلف، همیشه و پیوسته ازسوی حکومت مدارانِ پاکستانی علیه دولت مدارانِ افغانستان صورت گرفت. ولی، بالعکس، رییس جمهورافغانستان باساسِ ملحوظاتِ خاصی که نزد خودش موجود بود، غالباً ازدر ِ مدارا، تضرع و " برادر" خواندنهای مکرردربرابرِحکومت مدارانِ پاکستانی پیش آمد. تا آنجا که حتا موشک پرانی های آشکارِ چندین ماهۀ جانب پاکستان بالای قلمرو افغانستان را که ویرانی و تلفات ِجانی زیادی در قبال داشت و یک اقدام ِتجاوزی آشکارعلیه تمامیتِ ارضی کشور بود، " افواه " خواند و واکنشی ازخود بروز نداد. اگرگاهی روی فشارهای سنگینِ سیاسی وغوغای افکارِعامه، سخنی جدی علیه رهبرانِ پاکستانی گفت، روزدیگر، در صددِ جبرانِ آن برآمد.
بیخردانه ترین پاسخی را که حامد کرزی، طی یک گفت وشنید تلویزیونی در برابر خبرنگارپاکستانی درکابل ارائه نمود، این بود که وقتی خبرنگارازوی پرسید " هرگاه امریکا بخواهد علیه پاکستان اقدام نظامی بعمل آورد، شما درکنارکدام کشور (امریکا یا پاکستان) قرارخواهید گرفت، کرزی درحالیکه تلاش داشت پاسخ او را بگونۀ شکسته و ریخته به زبان " اردو" بدهد، دستش را به سینه بُرده گفت :" درآن صورت، درکنارپاکستان خواهیم ایستاد ."
کرزی این سخنان خلاف فن دپلوماتیک و مغایرمنافع ملی مردم افغانستان رادرحالی ارائه میکرد که نظامیانِ پاکستانی، صوبه داران و وزرای آن، به شمولِ ملا ها و مفتی ها ی آن کشور، علاوه از تهدید های نظامی و تروریستی، دربسا موارد، چهارچوبِ اخلاقِ دپلوماتیک و نزاکت های همسایه داری را شکستانده علیه افغانها و حکومتِ افغانستان دهن به طعن و لعن هم گشودند ودرارتباط با حمایت های شان از تروریسم و دخالتهای آشکار و پنهانِ شان درامورِ داخلی افغانستان، به دروغ پراگنی ها واظهارات و اتهاماتِ عجیبی متوسل شدند. اینهمه درحالی بود که افغانستان و مردمش هنوزاز زیرِبارِ طاقت فرسای جنگهای سی ساله قد راست نکرده و هنوز پیکرِ فرزندانِ این کشور، همه روزه درخاک و خون می غلتید و روی اندکترین آرامش را ندیده بودند.
این گستاخی ها و بیهوده گویی های جانبِ پاکستان علیه افغانستان تا بدانجا گسترش یافت که مثلاً، عمران خان که چند سال را صرفاً به کرکت بازی درپاکستان سپری نموده بود و پسانها دراثرِتحریک و تبلیغ ِمنابع ِداخلی و انگلیسی و یا به منظورآنکه به اصطلاح عریضه سپید نماند، اقدام به تأسیسِ حزبی بنام " تحریک ِانصاف " نمود، در اوایلِ سال 2013م، یعنی درجریانِ کمپاینِ انتخاباتی اش درصوبۀ سرحد، با بی حیایی کامل گفت که " هرکسی که در افغانستان علیه نیرو های خارجی و {دولتی} می جنگد، در حقیقت جهاد میکند "، یعنی به اساسِ سیاستِ حاکم درحزبِ " تحریکِ انصاف " کرکت بازپاکستانی، گویا عملِ انتحاری و انفجاری قاتلانه علیه مردم افغانستان، " جهاد " است و هیچ مانعی هم نمی شناسد.
منبع وزارتِ امورِخارجۀ افغانستان، دربرابرِ چنین اظهارات وقیحانه، مانند همیشه سکوت اختیار نمود و اما، " شورای علمای افغانستان "، طی صدورِاعلامیه یی تذکر داد که " درامتِ اسلامی، مراجع معتبرِ فتوا ها معلوم هستند و هرکس و ناکس و هر دهان و زبان، این صلاحیت و اهلیت را ندارد که در موردِ قضایای مهم ِاسلامی فتوا بدهند، مانند بازیکنان کریکت و . . . "
تنها درماه های اولِ سال 1392 خورشیدی بود که گزارشهایی مبنی برپیشروی نظامی ارتشِ پاکستان بسوی غربِ خطِ " دیورند" و تأسیسِ " پوسته " ها یا دیده بانهای سرحدی، آنهم درقلمرو افغانستان به روی رسانه های داخلی درج گردیدند. یکی ازآن " پوسته " ها، گفته شد که درمنطقۀ " گوشته " و دربلندیهایی بنام " سلاله " درنزدیکی های جلال آباد ازسوی پاکستانیها بنا یافته بود. چون این موضوع نه تنها درسطح رسانه ها، بلکه درپارلمان و حلقاتِ سیاسی – اجتماعی دیگرنیز با جدیت مطرح گردید، بنابرآن، حامدکرزی، پس ازتشکیلِ جلسۀ امنیتی درارگِ جمهوری، به وزارتخانه های دفاع وخارجه دستور داد تا درقسمتِ برداشتنِ " پوسته " های ساختِ ارتشِ پاکستان درنواحی مرزی افغانستان، اقدام بعمل آورند. درجریانِ این بگومگوها بود که رییسِ دفترِ حامدکرزی (کریم خرم) لب به سخن گشوده به رسانه ها گفت که مقام های ناتو، حدودِ ده تا دوازده " پوسته " سرحدی را که دراوایلِ سالهای 2001م دراختیارگرفته بودند، آنها را پس ازمدتی، بدونِ استیذانِ جانبِ افغانستان، به ارتشِ پاکستان سپرده اند. متعاقباً سخنگوی وزارت دفاع افغانستان گفت که دراین مورد، با مسوولانِ ناتوگفت و گو خواهند نمود. هنوزنتیجۀ این "گفت وگوها" روشن نشده بود که درهفتۀ اولِ ماه می 2013م خبرهایی ازسوی منابع افغانی انتشاریافتند مبنی براینکه مؤظفینِ امنیتی افغانستان دریک اقدام ِدلیرانه وپس ازآنکه نیروهای ارتشِ پاکستان بالای موضع آنها شلیکِ مرمی نمودند، بسوی مواضع دشمن یورش برُده آنان را به عقب نشینی وادارنمودند. گفته شد که در این برخوردِ مسلحانه، یک سربازِ افغان بنام " محمد قاسم " به شهادت رسیده ودو تنِ دیگرزخمی شده اند. گزارشها همچنان بیان داشتند که پاکستانیها هشت تن از سربازانِ شان را از دست دادند.
همین اکنون که این سطور رقم زده میشوند، وضعیت ِسیاسی و امنیتی افغانستان و کشورهای منطقه نه تنها بی ثبات است، بلکه ابرهای تیرۀ وقایع خونین تر درآسمانِ کشورهای افغانستان، ایران و پاکستان درگردش میباشد. روابط میان ایران و امریکا و حتا ایران و بریتانیا دراین اواخربه سوی بدگمانی و خصومت ورزی بیشتر(غالباً نا مریی) و تقابلِ نظامی احتمالی سیرمیکند. سازمان ملل بروفقِ ارادۀ ابرقدرت امریکا، دراین شب و روز تعزیراتِ اقتصادی را علیه رژیم جمهوری ایران وضع کرده و این اقدامات، هنوزهم دوام دارد. مقام های جمهوری اسلامی ایران نیزگهگاهی سخن ازانسدادِ نظامی " تنگۀ هرمز" در خلیچ فارس ویا (درصورت لزوم)، موشک بارانِ قرارگاه های نیروهای امریکایی درغربِ افغانستان میزنند. یعنی میخواهند بگویند که شاهرگِ حیاتی امریکا در ارتباط به انتقالِ نفت ازخاورِ میانه به سوی امریکا را قطع خواهند کرد ویا با نیرو های مسلح امریکایی درخاکِ افغانستان درتقابل خواهد افتاد. این اولتیماتوم ها درحالی بجانبِ امریکا تحویل داده میشدند که دکترینِ " جمی کارتر" رییس جمهورِ اسبقِ ایالات متحده چنین صراحت داشته و هنوز هم بحالِ خودش باقیست : " هرتلاشی توسط یک نیروی خارجی در جهت ِکسبِ کنترول ِمنطقه { شامل تنگه ی هرمز، باب المندب و بنادرِ پاکستان وبحرِهند} بعنوان ِتهاجم علیه منافع حیاتی امریکا محسوب گشته و طبعاً به هر وسیله ی ضروری از جمله نیروی نظامی دفع خواهد گشت . "
پس، اگرجمهوری اسلامی ایران واقعاً روزی بخواهد تنگۀ هرمز را به روی کشتی های نفت کشِ امریکایی ببندد، خواننده میتواند حدس بزند که چه مصیبتِ بزرگ و مهار نشدنی درمنطقۀ خلیج فارس بوجود خواهد آمد ؟ و یا درصورتِ موشک بارانِ مناطقِ غربی افغانستان توسط جمهوری اسلامی ایران، چه قیامتی بالای مردم این سرزمین برپا خواهد نمود؟
روابط ِعادی و دوستانۀ دراز مدت پاکستان با امریکا نیزآن گرمی های قبلی را (لااقل درحال حاضر) از دست داده و بحالتِ تشنجِ نسبی، لجَ بازی وانتقام کشَی درآمده است، اسراییل آماده گی می گیرد تا بمجردِ رسیدنِ لحظات ِموعود و طبعاً با همکاری و موافقتِ ضمنی یا مستقیمِ ابرقدرتِ امریکا و انگلیس بالای تأسیساتِ نظامی وهسته یی ایران حملاتِ تند و ویرانگرانۀ هوایی انجام دهد. چین، ایران و روسیه ازحضورِ درازمدت ِابرقدرت امریکا درخاکِ افغانستان که باساس امضای پیمانِ استراتژیک صورت خواهد گرفت، سخت نگران اند وبهمین اساس، درفشرده سازی صفوفِ خویش قدم به قدم می افزایند. هندوستان بعنوانِ کشورِ پهناورِآسیا و رو به رشدِ سریع اقتصادی، در تقابلِ نسبی رقابت آمیزبا چین و پاکستان قراردارد. خیزشهای مسلحانۀ کشورهای عربی و اعتراضاتِ داخلی که ازسرزمینِ تونس آغازیافت و تا کنون که این سطور نگاشته میشوند، ادامه دارند، رژیمِ رجعت گرای عربستان سعودی را سخت دست و پاچه ساخته بود. چنانکه، دامنۀ اعتراضها و مخالفت ها و تظاهراتِ مردم ِعربستان سعودی علیه رژیمِ مستبدِ آن کشوردرهمین سالها و ماه ها مشهود ترازپیش گردیده است. مقام های سعودی نیز بخاطرآنکه ازیکطرف افکارعامۀ آن کشوررا ازمخالفتهای سیاسی علیه خودشان منحرف سازند و ازسوی دیگر، کشورهای خاورمیانه را البته با همسویی مخفی اسراییل وحامیانِ بزرگِ آن به خون و آتش بکشند، بصورت جنون آمیزی دست بدامانِ گروه های تروریستی تحتِ حمایت خویش گردیده با مصرف ملیونها دالرو دینار، آنها را مسلح نموده به لبنان، سوریه، یمن، قطر، چچن، افغانستان، پاکستان وسایرِنقاط ِجهان میفرستند. درچنین یک وضعیتِ بحرانی، متأسفانه افغانستان که متحملِ ضرباتِ کاری ناشی ازآن همه رقابت ها، خصومت ورزیها و آشفته گی ها میشود، زیانهای جبران نا پذیری را نصیب خواهد شد. مثلاً، عربستان سعودی، علاوه ازآنکه ازناحیۀ اقتصادی درمنطقه وبخصوص درافغانستان اهداف و مقاصدِ خاصِ خودش را داشت ودارد، از رهگذرِ مذهبی نیز، سخت درصددِ ترویج و گسترشِ وهابیت دراین سرزمین میباشد که تبلورِآن، بگونۀ عاجل و آشکار، ایجاد و تمویلِ مالی گروه ها و سازمان های متعددِ وهابی – سلفی خونریز و ستیزه جو است تا ازیکطرف مذهبِ وهابیت را از پاکستان تا افغانستان و آسیای میانه و عراق و . . . بست دهد وازسوی دیگر، بتواند با استفادۀ ابزاری ازگروه های وهابی تروریستی، مانع نفوذِ انقلابِ نوع جمهوری اسلامی ایران به قلمرو سعودی گردد و درعین حال، با ضربه زدن به هستی و حیاتِ اهل تشیع درنقاط ِمختلفِ دنیا، به جمهوری اسلامی ضربِ شستی نشان دهد. چنانکه جنگ هردو کشور (ایران و عربستان سعودی) چه درسالهای جهادِ ضد ِقشونِ روسی، چه دورانِ امارت اسلامی گروه طالبان و چه در سیزده سال پس ازسقوطِ گروه مذکور، همواره درخاکِ افغانستان صورت گرفته و میگیرد. (جنگِ هولناک و خونینِ افشارِ کابل درسالهای پس از 1992م، محاصرۀ اقتصادی بامیان، قتلِ عام ِهزاره های مقیم یکاولنگ، قتلِ نهُ تن ازدپلوماتهای ایران درمزار، کشتار های گسترده و بیرحمانه در مزار و اینک، انفجارِ خونین درمیانِ عزاداران ِاهلِ تشیع در روزعاشورا درشهرهای کابل، مزار، قندهار و کنُرو بد ترازهمه، درمساجد وتکایای اهل تشیع، میتواند نمونه هایی ازاین جنگِ مذهبی دو کشور درخاکِ افغانستان باشد) همچنان، اثراتِ منفی جنگِ رقابتی میان هند و پاکستان که متأسفانه درخاکِ افغانستان انجام داده میشود، مسلماً جان شهروندانِ کشورِما درمیان دود وآتشِ آن قربانی شده و خواهد شد. همانطوریکه جنگِ دو ابرقدرت (امریکا و شوروی) درمیدانِ افغانستان ازسالهای 1979 تا 1989م جانِ دوملیون انسانِ این سرزمین را گرفت و کلیه دار و ندارِ مملکت ما را به نا بودی کشانید. اگرامریکا پایگاه های نظامی دایمی اش درخاکِ افغانستان را ایجاد کند و بصورت درازمدت دراین کشورباقی بماند، بدون تردید، دودِ ناشی از رقابت های آشکار و پنهانِ " سازمان همکاریهای شانکهای"، فعالیتهای اطلاعاتی و تخریبی جمهوری اسلامی ایران دربرابرِ حریف قدرتمندِ جهانی شان (امریکا)، دشمنی ها و کین توزیهای مقام های پاکستانی و طبعاً اقداماتِ اطلاعاتی و ماجرا جویانۀ امریکا علیه کشورهای متذکره، یکبارِ دیگر دیده و دماغ ِاهالی سر زمینِ افغانستان را مکدر خواهد کرد.
استفادۀ ابزاری و سود جویانۀ مقام های پاکستانی از وجودِ گروه های مذهبی افراطی و طالبان و فرستادنِ آنان به سوریه (غالباً با موافقت و یا با دستور ِمقام های امریکایی) تازه گی نداشت ؛ زیرا قبل ازآن نیزپاکستانی ها افراد و گروه های " مجاهد " و جنگجویان ِمسلحِ افغانی و غیرِافغانی را پس ازآموزش های تروریستی، ازخاکِ پاکستان به اقصی نقاط ِجهان فرستاده اند.
(ادامه دارد )
