پیرگشتم
خـداوندا! زمـلکـم دورگشـتـم
به صد درد وبلا مهجورگشتم
بـه یـاد کشــورزیـبای افـغان
شدم پیروبسی، رنجور گشتم
سحر گاهان
سحـرگاهـان چوداری، روبسوی خـدا
زصـدق دل بـداری،عــرض حالت را
که بـل خـدا کـند،ملک مـا رهـا زعـدو
امـیــد مـا نـبـود جــز،بـه خـالــق یکتـا
پایم لب گور
وطـن آخـرزدامـانـت شــدم دور
رسیده عـمربه آخر،پایم لب گور
خـدا راخـواهم یکـروزی بپـایـت
فـتـاده بـوسمـت، تا حــد مـقــدور
پوهنوال داکتراسدالله حیدری
شکرنعمت
خدا یا! صد هزاران شکـرنعمـت
که دادی این حقیـرت را زلطفـت
رسیده عمرمن هـشتاد وشش سال
گذشـته این هـمه با سعی وحرمت
بری آسان مرا
بـری آسـان مـرا،آخـرازایـن دهـر
الـهـی! حــرمـت پــاک پـیــامــبــر
به عـرش وفرش وکرسیت خدا یا!
نـسازی خجــلـتـم،درروزمـحــشــر
بهار کابل
بـهــارآمـد بـهــار کـابـل آمــد
به کوه ها ارغوان وسنبـل آمد
عجب زیـبـا بهـاری دارد کابل
زهـرسـونغـمه های،بـلـبل آمـد
پوهنوال داکتراسدالله حیدری
۱۵،۸،۲۰۲۳،سدنی
