شعر و ادب

تا در سر دل هوای عشق است
بن مایـۀ جـان بقای عشق است
در آیـیـنــه زار ذهــن کـیــهـان
هر سو نگری لقای عشق است

       دود هم مرتبتیست ازهرخس نه می آید
از هر خرمن آتش  قبس نه  می آید
درد نهان باید ، سلسله ای سوز دل
وصل این مخدر به هوس نه می اید

 زندگی زیباست با یک رنگی و با یک دلی   –   زشت باشد آنکه او را غیر این سان است و بس
گرهمی خواهی که گردی رستگار دو جهان      – هوش دار با نیک بینی عین امکان است و بس

گرفـتـارم کـنـد در حلـقـۀ زلـفی گل اندامی
به تیرم می زنـد هـر دم نگاه چـشم بادامی
به آرامی رمد آهـوی ناز از پیش چشم دل
مگر چون زلف پیچانش گذارم حلقۀ دامی

                پویا شو رفیق
همراه شورفیق
تنها مرو رفیق
کاین راه پر خطر

"گرگ اجل یکایک ازاین رمه می برد"
یک رمـهء به ارگ چه آســوده میـچـرد
روزی رسـد که گرگ بیـاید سـراغ شان
ازریـشـه برکنـد، همـه آل وعـیـال شــان
.....

گند بـن در رودۀ صلـح قـطـر افتاده است
بـار دیگـر میهـن ما در خطـر افتاده است
درمیان جنگ خونین هر طرف گربنگرید
نعش کـودک روی دستان پـدر افتاده است

زبـان بـا واژگان و سـنبل و پیمـان می رقصد
دل مـسـت معـانـی بـر لـب خـنـدان می رقصد
زبان درجلوه های عکس هستی هست میگردد
به بـال واژگان در بـیـنـش انـســان می رقصد

   درین ظلمت سرا
که برق اسمان کور است
درین شبهای ظلمت بار
که د یرپا یست وپاید ا ر

هر خوا ګورم دې وطن کې ټول وګړي مرور دي
ورځ تر ورځ خفګیان زیاتېږي د پخلا کوم هنر نشته .
د کارغانو ‌‌‌‌‌‌ډلې ګرځي ها آشنا بلبلان څه شوه .
دچمن او بڼ ښکلاکې پخوانی کوم اثر نشته .

بس بی خـبــر حـمـلۀ سـیـلاب می کشد
با مـوج تـند و پیچـش گـرداب می کشد
آب روان گـر چــه بُــوَد مـایـۀ حـیــات
گر خشمگین شـود چـو طلاّب می کشد

من کا فرم بکفر خودم استوارسخت
من کا فرم بکفر خودم پا یدا رسخت
من کا فـرم ضد تـفـنگــدارتنظیمــی
مومن تفنگدار بود خـونخوار سخت

      گربا کسوت علم، درباور  ظاهر شده  ایم
        کاخ های موعود رابی درنگ عامرشده ایم
        یک دو قدم راهست از کفر تا اسلام  ما
       گرنه دانیم رموزدرعمل، کافرشده ایم

با نام صلح غارت و کـشتـار می کنید
تا کی به جنگ بیهوده اصرارمی کنید
مزدور و سـر سـپردۀ کلدار و دالـری
نه از خدا نه خلق وطن عـار می کنید

دیـدار یـار و چـشـم خـمـار آرزو کنم
ابراز عشق ومهر ووفا رو به روکنم
عمری به دردِدوری وآوارگی گذشت
چـاک دلم بـه مـژدۀ وصـلی رفـو کنم

گرز رسـتم بر چکاد سر خورَد
دیو اگر تاریخ این کشور خورد
با تمـدن گـر سـتیـزد خـرسـوار
نعل رخشی بر دماغ خر خورد

وطنــــدارم بگـشـتی،شــرم لــوگـــر
ولـی درشـیـطـنـت،اسـتـاد شـیـطـان
نمودی خدمت غرب، قُرب نیم قرن
مگردرخاک خود،درقتل سلطان

َترَک برداشته اند یشۀ اخوان
نمی خواهد جوان نظامی ایمان
بآ فتاب ِکند اخــوان بـو گرفتـه
 به ُدرد بررهن نگیرد پیرمغان

دو دل که بهم شدند جدا نتوان کرد
جز مهر ومحبت و وفـا نتوان کرد
زخمی که به دل نشسته ازتیر نگاه
جز مرهم وصل آن دوا نتوان کرد

عـیـد قـربان قتل عـام گوسـفندان می کند
طالب و داعـش لیکـن ذبح انسان می کند
صلح طالب جنگ خونین دگردارد به پی
آنچه درجنگل بساحیوان به حیوان میکند

دل بـه هـر حالی که دارد شـادمانی می کند
در زمسـتان چون بهـاران گلفـشانی می کند
تیرماهان تیرگان راجشن می گیرد به شوق
یـادی از نـوروز در فـصل خـزانی می کند

     دوش دلم زلف تو بدید و در  دام افتاد
(طشت بدنامی ما بود که از بام افتاد)
مگر شادی روزم آمد به پایان
یا وسوسه گیسوی گره گیردرشام افتاد

خـون غـروب دامـن دریا گرفته است
گـویـی که آب لالۀ حمـرا گرفته است
از بـس گـدازه مهـر فلک می پـراکند
در آســـمـان آتـشـی پهـنـا گرفته است

جهـان ر دانش و نـور تمدن آباد است
برای تجـربـه تاریـخ پر ز اسناد است
بشر گذشته ز ادوار گونه گون؛ لیکن
هــنـوز در پی ایجـاد نـظـم آزاد است
تـفـــاوت طـبـقـــاتی ســتـمـگـری آرد

     خود شناسی شد کلید  حق شناسی
این وا‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍ژه درمعرفت است اساسی
من عرف نفسه  فقد  عرف ربه
با دید یقین  بنده ای حق شناسی

همچون علی بچاه - نهان گریه میکنم
شیرم ولـی زجبرزمان گریه میگنم
بمرگ د شمنا ن اگرخوش هــم شوند
پنهان وآشکار ونها ن گریه میکنم

اشــرف بـی خــدای مـا،ارگ رهـــا نمـی کنــد
ازهـمـه قـتـلِ بی گـنـاه،هـرگـز ابـاء نمـی کنــد
روزوشبش به عیش ونوش،نیـست بفکـرملـتش
ازغـم ونـالــه هــای خلق،هـیـچ حیـا نمـی کنــد

خارج آهنگ است سا زدشمنان
مــی د مند شاهنائی از سرکلان
با همه جرم وجنایت ، قتل عام
طا لبنــد امــا رت ا فغا نستا ن

باران چو دانه های گهر درشتاب بود
گاهی هــوا تـیـــره و گاه آفـتــاب بود
لاجـورد آســمـانی و آن پـرنـیــان ابر
سیمن تنی چواژدری درپیچ وتاب بود

نغـمه هایی مست مستم می کند
چشم شوخی می پرستم می کند
از شـراب شـوق یک بار دیگر
مســت از جـام الـسـتـم می کند

کی شو این شا م تا رما سحر
جا م ما لبـریـز از خون جگر
ازپس ا ین ا برد یرپا ی سیا
کــی نما ید چهره تا بنده قمر

دیـشــب بـه هـوای یــار بــودم
درفـکـــروطــن، دچـــاربــودم
ازبـسـکه شـدم غـریـق افـکــار
شــب را هـمـه بـیـقـــراربــودم
افکـاربـرَبـود،عـقــل وهـوشـــم

در رابطه به رسوایی های معارف لوگر و گزارش  فساد اخلاقی درین نهاد دولتی سروده شد.
به استقبال غزلی از روان شاد صائب تبریزی
 
«خوشــا عشــــرت سرای کابل و دامان کوهســارش
که ناخن بر دل گـل می زند مــژگان هـر خــــارش »

وطـن به زیـرستـم های شمروشداد است
به هـرکنـاروطن،ناله وفغان وفریاد است
زدســـت نـاخـلـفـــان،"ع وغ"ویــارانــش
به هرکجا نگریم،خشم وخون وبیداد است

سلام به ملک عـــزیـــــزی که آشـــــــیان من است
دیـــــار نــازنیـــنی که چـو جسـم و جــان من است
به ده و دره و شهــــــــر و دیار خویش ســـــــــلام
کـه زادگـــــــاه من است و خــــــاکــــدان من است

رقص و آواز گـر شتاب کند
بـنــد افــراط را خــراب کند
جنبش عشق دردل تار است
گـر نـوای طـرب ربـاب کند

     پنداشتم قربانی ای سعود سلفی شدم
یا به دست طالب از آدمیت منفی شدم
نقشهءراه چندین، لیک مبداء ومرکزواحداست
شورازچه برخواست؟ تودیگرو من حنفی شدم

فضای عـشـق پـایـانی ندارد
سیه چالهای چـرخانی ندارد
ازل مستوراندرغـایت عشق
خدا در عـشق عنوانی ندارد

بسوز د ر داغ مظلـومان نیازی
بیک چشمک بدادی جان نیازی
بریختـی آ برو ها خیلــی بسیا ر
کنون چون سیل شد روان نیازی

   نشدنامـرد پنجشیـر،مرد راســخ*   
که سازد روبه ی لوگر،گـریزان
 بـرفـت نامرد برای شِکوه هرسو
ولی نـاکـام وازکـارش، پشـیـمـان

جهـان بـه پنجۀ دژخیم جور و بیداد است
به هرطرف نگری جیغ ودادوفریاد است
فـشار فـقـر و فـلاکت ز بس شـده افـزون
گـرسـنه مـادر و بابای پـیر و اولاد است

عیدسـت تا که دل بـه دل گفتگو کند
یک بوسـه یی ز کنج لبی آرزو کند
اقوام و دوسـتان به بازدید هـم روند
فرزنـد یـاد مـادر و جـد و عـمو کند

عـیــد آمـد ودورازوطن خـویـشـم
ازغربت دوری،بخـود می اندیشم
تا کی؟بود قسمـت مـا درهـجـران

طا لبا ن عسکر اجیر امریکا
جا نیا ن عسکر اجیر امریکا
خـون مـرد م بــی گناه ریزند
خـا ئنـا ن عسکـراجیرامریکا
باهزارصلح صلح کس نشوند

به اطـراف کشـور،هرجابنگرم
ببیـنم مـزارشهیـدانِ گل پیکـرم
شـهیـدانِ ظلـمِ خبیـث، جانیــان
زخلـقی وپـرچـم،هـم ازطالبـان

تا بکی در زیـر نام صلح انسـان می کشی
مردم بیچاره و مسکین و حیران می کشی
داکنر و بیمار ومادر را به خنجر می زنی
کودک نوزاد را بـر روی دامـان می کشی

            ادمی  را اسباب  تکامل     است  اندیشه
درکیمیای هستی ولانس تعامل است اندیشه
بی اندیشه  سرنوشتت نگیرد رنگ  اثر
جدا از منفی گری و تغافل است اندیشه

          برسرم تیر وخد نگ می زیزد
ز آ سما ن تیر تفنگ می ریزد
تــا نـنــوشــم مــی آزاد ی را
بهر من هـوم وبنگ می ریزد

بسمه تعال
دوخبربسیارمسرت آوررا از راه تلویزیون ها وانترنت شنیدم که اولی عبارت بوداز بذل پول مصارف عروسی دوجوان برای فقراء ومستمندان کشورعزیزما دراین شرایط ناگوار وطن وشروع ماه مبارک رمضان.
دومی

            بریده بینی ام بر رب چوکی
زخاکش بینی خمیری سازید
به تا کستان ورع بردآبرویم
زتاکش بینی خمیری سازید

کرونا!بگذرازجان غـریبـان
بگیرحلقـوم فرعونان دوران
روانه شـوبسوی کاخ ظـالـم
رهابنما توملک،ازشرّدزدان

درسرزمین سوخته جانان سراب صلح

د ست کی زد رقــم چنین انتخاب صلح

د رسایۀ سیاهــی جنگ عمـر خلق تباه

کرد ند زجهل دریغ زخلق آفتاب صلح

زمیـن بـه پنجـۀ لـرزان اژدر بـیـم است
لگام گـیـتی بـه دسـتان آز دژخـیـم است
زبسکه مخفی وچالاک می پرد ویروس
توگویی جسم کوویدموجهای بیسیم است

تـو را ای مـاه تـابـان دوست دارم
ز ژرفای دل و جـان دوست دارم
هرآنچه داری و آن چـه که هستی
به روی هردوچشمان دوست دارم

فاطمیـون با کــرونا آمد

بهرتخریب ملک ما آمد

                          روزهفتا دهــزا رنوجوان

دل بهار پر از درد ووحشت و خون است
زبسکه مردن وکشتار وسوگ افزون است
نگاه خــاک و گـیـــاه در ســراســر گیـتـی

بخـا کــی ا لفـت بسیـا ر دا رم
زشادی سرخوشم که یا ردارم
براهش سربکف درجا نبا زی

بنیاد عدالت بشکست و ریخت
خانه ای مافیا   آباد شد
قانون در دست غنی افلاس کرد
گرک و شغال درجنگل شاد شد

ملتی که سر ندارد

ملتی که اختیا ری
بهمه کشور ندارد
مرد می که جزغم

آزاد چو شد یم هموطن می گرد یم
یک شاخه گل زین چمن می گردیم
تـا رهـای گسسته وپریشان فــراق
تا بیده بهـم محکم رسن می گردیم

جنگ وخون تاکی جهاد اکبر است
بـازی فـوتـبـال طالب بـا سر است
زیــر نـــام واژۀ و لـفــظ جــــهـاد
دست وپای طالبان ازخون تراست

    به لاف مشوغـره سربعرش ما لید ن
بحکم قطع بیندیش ازورق کرد ید ن
جها ن سکون ندارد نگر بگرد ید ن
هزار پهلوی مشکل خطاست نادیدن

همه دروغ و همه خدعه و همه رنگ است
همه فساد و هـمه فـتـنـه و همه مـنگ است
کـسی بـه رأی مـن و تـو نمی دهـد ارزش
هـمـه ز پـیش معیّن شـده، هـم آهنگ است

غنی تو نوکر چهل ساله هستی
نمی زیبـــــد تـــرا چــوکـــی وهــــستــی
تــــرا لایــــق رســـن بـــاشــــد ســـر دار
که بینی لذت چوکی وهستی

عشق را در چنبر دام سـیاست می کشند
مهردل ها را به هنگام سیاست می کشند
صدهزاران مردوزن راازبرای سودخود
با دل سنگین به هرگام سیاست می کشند

   فتنـه ای چــرخ روزگا ربینم
غاصبا ن جمله د رفرار بینم
پشت این فتنه های قومی باز
آتش ا فــروزئی غـد ا ر بینم

گاه آتـش گاه تــوفـــان گاه دریـا می کشـد
گاه کوه وجنگل وخشکی صحرا می کشد
گاه گژدم می گزد یا عنکبوت سرخ پشت
گاه افـعی دم کـشـد یـا مـار کبرا می کشد

دیـدن هـزار بـار بـلـنـد از شـنیدن است
عکس و نگاره خامه ستان کشیدن است
آتـشـفـشــان سـیـنـه زبـانــه اگـر کـشــد
آتش همیشه تازه و نـو از دمیـدن است

شرار افگن در شرار بسوخت
 بر سرآ تش قـمــا ر بسوخت
تو سردار جنایت مرد بی عار
شدی کشته بد ست جنایتکا ر

در بزم دل چغانه به انسان رسیده است
دوبـیـتی و ترانـه به انسان رسیده است
بنیان غـم بـه خندۀ شیرین شـود خراب
لب های شادمانه به انسان رسیده است

وطنداران وطن،درخاک وخون است
زدست جـانـیـان،حـالـش زبـون* است
هــزاران عـسـکرنــوگــشـتــه دامــــاد
زبـم هـای یـزیـدان،غـرق خــون است

اگر حـقـوق زن و مـرد تـان برابر نیست
خلوص وجذبه یی درقلب پاک دلبرنیست
انیس ومونس دل ها محبت و عشق است
برای مرد وزن ازاین انرژی بهتر نیست

      درخواب زیاد روی توحیران می شوم
چون زلف تو زبا د پـریشا ن مـی شوم
پا ش پا ش میشود زغــم چــرقـۀ امیــد
د ر زیـر ضربه هــا ی ود ان می شوم

بر سر ما ست تاج خا کستر
خلعـت ما د یبـاج خا کستر
می چلد همچوشمش - بی ننگی
د ست د رد ست رواج خاکستر

درسال نو به گوش دل آید نوای نو
قرصک زنان فتاده دلم درهوای نو
یـاد قـدیـم تـازه کـنـد خـاطـر نـویـن
ارث تمــدن اسـت اســاس بـنـای نو

نـویـــد زایـش دوبـاره دارد شـــام یلـدایـم

سـرود مهـر می خـوانـد برایت مام یلدایم

اگرچه فصل سرمای زمستان میشودآغاز

شـراب آتـشـیـن سـاقی کند در جـام یلدایم

بـه جـیغ و دادم نکـرده یـادم پـر مـرادم بـه چـنگ بادی
به سـاز و سـوزم تف تموزم به دل فـروزم چـراغ یادی
سکوت سردی به رنگ زردی کند نبردی زروی دردی
ز دل فگاری ز بی قـراری بـه حـال زاری چه انفـرادی

 رود صـدام افغــان،مثـل صدام
زارگ کـشـورم،شـرمنـده بدنام
رسدروزی طناب درگردن وی
نظـاره گـرشونـدش ازدر وبـام

 رود صـدام افغــان،مثـل صدام
زارگ کـشـورم،شـرمنـده بدنام
رسدروزی طناب درگردن وی
نظـاره گـرشونـدش ازدر وبـام

بـه جـیغ و دادم نکـرده یـادم پـر مـرادم بـه چـنگ بادی
به سـاز و سـوزم تف تموزم به دل فـروزم چـراغ یادی
سکوت سردی به رنگ زردی کند نبردی زروی دردی
ز دل فگاری ز بی قـراری بـه حـال زاری چه انفـرادی

غم هجرت مرا مادر،بسی خون جگرکرده
رسیده عمرم آخـر،جان من ازتـن بدرکرده
شب وروزم زیـاد مردمـان مضطـرِمـیهـن
خـدا داند مرا مرغی،شکسته بال وپرکرده

      درجستجوگررکاب بوادی ایمَن برانی
با ارنی گقتنت هرگز دیدن نه  توانی
از شرار شعله و آتش بگیر  نشانی
ازدوست توبشنوی با زبان بی زبانی

سرود تازه که در عمق دل اثر دارد

به کام تلخی هجران بسی شکر دارد

چکامه و غـزل و بیت می کند مستم

دمی که دل سخن عاشـقانه سر دارد

زنـدگی خـنـدۀ لـب رویـاست
عطر یادی ز حالت شیداست
پیـره نخجیری بر فـراز کـوه
ماده آهویی دردل صحراست

                       خود فروشا ن ساز با طل می زنند
غـفـلـت آهنـکا ن د م د ل می زنند
                                 بی تمیزی چند اسیرحرص و آز
                                 سـا ز وحشـت وسا یل مـی زنند

عجب مغزی که داریم ما بکشور!!
تـفـکر کـرده گـیــرد، رأی اکــثــر
زطرح ابتکاریش،بازهم گوسفندان
دهنـد رأی باهـمـه گـاوهـای کشور

هزار گنج گران در دل وطن جان است
فسوس ودردکه جانی ودزد دربان است
طلا و نـقــره و الـمـاس زیـنـت آرایـنــد
مکان لعـل و گهـر دامن بـدخـشان است

دل شکسته یی را گـر کسی برنجاند
چونان بُـوَد که خدا را زغم بگریاند
اگر به قلـب فگاری کسی نهد مرهم
توگویی خلق جهـان را همه بخنداند

فسرده دل نشوم تا که عشق ارمان است
هماره مرغ طرب دردلم غزلخوان است
سرود و نغـمه دلـم را به رقص می آرد
چرا که عاشق سیل وصفای میدان است

                اگـربیتـو محشر نبا شد چه با شد
مرا خا ک برسر نباشد چه با شد
توای خاک سوخته ما من چسا ن
بیتـو د ل محتضر نباشد چه باشد

غـنـی ای جانـی بی دیـن وایمـان
چه کردی تا بحال درملک افغان
شب وروزت به گردش،دور دنیا
ویا درعیش وعشرت،ارگ افغان

استقبال ازشعردوشاعرشیرین سخن کشورعزیز ما با مطلع:
برای زمزمه ای عاشقانه دلتنکم
برای دل خوشی کودکانه دلتنکم
(ازمحترم استاد محمد اسحاق ثنا)
وطن به یاد تومن بی بهانه دلتنگم

                            بپا که بشکنیم این چرخ روزگارخویش
بپا که بشکنیم این شا م ظلمتبار خویش
                                      بپا که بشکنیم این شام تیره پنداررا
                                     بپا که بشکنیم این شام آتشبارخویش

باز گویی گردش چشمی بلای جان شدست
خـانـۀ دل از نـگاه آتـشـیـن ویــران شدست
گرچه درگوش دلم از صلح می گوید؛ ولی
سـیـنـه میـدان نـبـرد نـاوک مـژگان شدست

استقبال از دو شاعرشیرین سخن وطن عزیزما با مطلع:
دیـوانـه ام زدرد دل بـی قــرارخـویش
دادم زدست،روزخود وروزگارخویش
(از استاد محمد اسحاق ثنا)

                                 زما نۀ ایست که عمرم به چشم ترگذرد
هجــوم خنـده ز عسرت بی ا ثر گذ رد
                                       ستاره ها همه تاریک وخور بی نور
                                       نفس به شعلۀ انـد یشۀ سحــر گذرد

         عاشق چشمان تو شدم در یک نگاه
در شبستان خیالت گم کرده ام  راه
باحسن بی مثالت فرمان روای دلی
پیش جلالت کوه حشمت چون پرکاه

بیا که جای تـو را در سرای دل کردم
پـیام عـشق تـو را هـم نـوای دل کردم
سرود عشق زاعماق جان شود بیرون
عجب مـدار که آن را غـنای دل کردم

          می کشند
می کشند
پیر   و
جوان
زن   و

ز بس فغـان نبات و جـمـاد آمده است
دل فگار طـبـیـعـت بـه داد آمـده است
فگار و کشته و بی خانمان فراوانست
زبسکه وحشت سیلاب وبادآمده است

                              فــریا د خلــق بگــوش شنـوا نمی رسد
این د ست کوته هیچ به عصا نمی رسد
                                         فــریا د خلــق به عـا لــم بالا نمی رسد
                                         از ضعـف آن حتـی بخـود ما نمـی رسد

گـرد آهِ شـعلۀ دل تـا که سـوزانم کند
پـرپـر ققنوس خـاکستر پـرافشانم کند
ذرۀ خورشیدگیرم کـرده عشق آتشین
ابر تاریکی کجـا در پـرده پنهانم کند

    آمد م دل ، آماج  تیر مژ گانت   کنم
درغنچه ها بخسپم گل به دامانت کنم
دل ودیده فرش سرو قامت  رعنا ییت
ازسرانگشت تا فرقدان بوسه بارانت کنم

                  زخم نا سور خلق د وا گرد د
کــور چشما ن چــو بینا گردد
                             زخم نا سور خلق د وا گردد
                             خلق چو د رفکر مداوا گردد

          بحر که توفانی شد، کی کنند پرسان صدف
در بی امنی دل‌، بشکند   سامان     صدف
یک سو زلزله،  سوی دیگر سیلاب  غم
در بهاربی برگی آرزو نیست،نیسان صدف

تمـدن افـتخـار و زیـنـت تـاریـخ پـیـشـین است
ازان اوراق وبرگ دفترفـرهـنگ رنگین است
بسـی گنجینه هـا پنهان بُـوَد در سـیـنـۀ تـاریـخ
به چشم عقل ودانش گرببینی گوهـرآذین است
گذشته پندوحکمت می دهد بر کودک حال ات

    عمریست جمع ما رانیست غیرستم دربساط
هرکجا بگزشتیم کرد خشم ، قد علم دربساط
از هرکه خواستیم درصلح و سلم منصفی
نه دیده ایم جز لا ،  از دل نعم  در بساط

              بـه چـلــی هـیـئـت والا بنـیــا د
بداددرس حکومت راخلیل زاد
                               رموز پایگاها کرد مکشوف
                              به ملیشیای آمریکائی استاد

رسـتمی بـایـد که شـاخ کـبر دیـوان بشکند
کاوه یی خواهد سر ضحاک دوران بشکند
سوگ سهراب وسیاوش رایزیدی می کنند
زین فسون آری که قلب پور دستان بشکند

      جوش طرب ها اندوه دوش را  سازه ای
تشنه ام از ابر انتظار،  یک  خمیازه ای
نقاش تدبیر وامانده ء دشت  جنون
گه در خم ناپاک رنگریز ریزدغازه ای
کهنه گی ها سراسر آفت خیز فناست

                اتمر ونورهرچه غوغا می کنند
د ا مـن خــود را بـالا می کننــد
                               جنگ ز رگری ود ستوری بـود
                              خویشتن را بیش رسوا می کنند

                      بهــل دولـت یکسره گــرد د
غم ورنج ملت یکسره گردد
                              دگرجنجال پنجا حـل گردد
                              دگرجنجال رسواحل گردد

عیــد قــربــان آمــدو،جـانـم بـقــربـانــت کـنــم
ای وطن دورازبرت،دل خوش به آرمانت کنم
ازخـداخـواهم کـه روزی،خـائنـانـت گـم شـوند
مـابـقـی عـمـرخــود را،طـی به دامـانت کـنــم

طالبان در عید جنگ و خون شـادمانی کنند

قـوچ و گاو نر نـه؛ بل، انسـان قربانی کنند

جای نقل وکلچه برما بمب وراکت می دهند

عـیـدگاه کـــودکان را خـــون افـشــانی کنند

بسر با ید هوای حب میهن 
سرما با د فدای حب میهن  
                          بگوش د ل می با ید شنید ن
                          شنید با ید صدای حب میهن

هـرگـزم یــاد وطـن ازدل وازجــان نرود
تا که جان دارم ازآن،چشمهءحیوان نرود
شـب وروزم بـفـکـر وطـن وهـمـوطـنـان
یـادم هیـچگـاه زآن، لعـل  بدخـشـان نرود

   
 
الماسی جوغه که چیری ورپه سر کړی
دنړۍ  ټول ارزښتونه ورته  ورکړی                                                             
واکمند وی دی هوا او بحر و بر کړی
صلاکار او دی دټول جهان رهبر کړی
ستایندوی دی په میدیا او په منبر کړی
ورته جوړ کمیس پرتوک او ښه څادر کړی
لوکس دریشی او نیکتایی باندی ډولی کړی
ښه چپن او قره قل ورته په سر کړی
دالری اکونټ ورجوړ کړی په قطر کی
گلخانه او سپیدار کی قصر ورکړی
جو دانې قدر خوند نه لری  پاسداره
خپلواکۍ چه دپره دو په لاس کی ورکړی 

اگست 2019
ناروی

صفـای حسـن نبیند دـیدۀ بـدبـین
بگـوش خـر مخوانید آیت یاسین
ز سـرچـشمه بیایـد آب گل آلـود
زلال تر نشودآب چشمۀ چرکین

     شرف باخته وبی وجدان تواب
بـلای جنـبــش ویـا ران تآواب
                               فروشد دوست وهمسنگرخود را
                                 بقـیـمـت جــو وا رزان تــوا ب

عشق اگر از دل برآیـد زندگی در کار نیست
مهر اگر خامـوش گـردد حـرکت اقمار نیست
لحظه یی باعشق وشادی بهترازعمری به غم
عمـر طـولانی بـرای عـاشـقـان معیـار نیست

روبهء لـوگـرهمی خواهـد،دوبـاره ارگ را
دیـن ایمـان را دهـد،امـا نـه تـرک ارگ را
 هـرشـب وروزش تقـلا،بهـرغصبیـدن بـود  
مُلک وملت رافروشد،اما نه ترک ارگ را

                 پیر مرد را نادره گفتار نیست   //   کشش و جذبی در آثار نیست
در حضر با درد هاست در گیر  //  درسفر قوت بسیار نیست
هرکه درآویخت با زلف یار    //   چاره اش در قطی عطار نیست
انکه تمرین عاشقی کرد          // از منش خبر، که هوشیار نیست

                          پنـا گـا ه مـا بـود مـی ومیخـا نه

سر مـا وخـا ک د را ین آ ستـا نه

تو ملجای منی صاحب این خا نه

سنگپای روی طالب صـورت مه پاره نیست
حلـقۀ گـوش غـلامی زینت گـوشـواره نیست
از رباط خشک جنگی صلح خواهی تا بکی
غیر کشتن کار تیغ و مـوشک خمپاره نیست

طالـب که ضد خـامـه و خـط و نگاره است
خصم سواد و مکتب و درس و اشاره است
نظم و ثبات و عصر نـویـن را دهـد بـه باد
چـون بی خبـر ز عـلـم نهــاد و اداره اسـت

سیه روز است همیش وجدان جاسوس
به خــا رآغشتــه است داما ن جاسوس
به د ل د وستـد ا رعلی ، یا ر خوارج
ســر نیـــزه کـنـــد قـــرا ن جا سوس 

 استقبال ازمرثیهءحضرت جودی علیه الرحمه با مطلع:
بابا بیا که تیغ جفا ساخت کارمن

"بابا بیـا که تیغ جفا سـاخت کار من
 برگی نجیده گشت خزان نوبهارمن"
کرزی بگشته شمروغنی بدترازیزید
با انفـجـاربمب نمـودند، تـارتـار من

طالـب که ضد خـامـه و خـط و نگاره است
خصم سواد و مکتب و درس و اشاره است
نظم و ثبات و عصر نـویـن را دهـد بـه باد

 (قسمت اول)
خدای بی خدایان
تره کی آن خـدای بی خدایـان
عجب کیفربشد ازدست یـاران
گذاشتـنـد بالشی را بردهـانـش
روانـه کردنش برسوی نیـران

ما لیخـولیا های قد رت از هراس
غرق هستند در زبا له ای کنا س
بهـر کسب چوکی وقــد رت وزور
میکنند سجده به پیش هر خنا س

     ای غبار مقدمت  به چشم عاشق  توتیا
     وی خرام آمدنت  کبک دری را رهنما
     (مومیا گم کرده ام من در میان ماه و مو)
     خال سیه رویت در زیر گیسو مومیا

           ضــد اغیا ر با ید بود
جای گل خا رباید بود
مرگ زاغ وزغن نزد یک است
پر تلاش انتظا ر باید بود

      په رنځونوکی دی ډوب یم شپه او ورځ یم بیقراره
هوسونه را نه ورک شول  یم  بیحاله  ای هیواده 
ما  په چغو چغو ډیر ژړلیدینه  ستا  د پاره
درنه ځارشم تا ځمانه ډیر ژړلی ای هیواده

اســبـاب طـرب هـمــه مهــیـا سازی
گـر صبر کنی ز غـوره حلوا سازی
صبرتلخ است ولی میوۀ شیرین دارد
انگـور بــه خُمِ صبر صهـبـا سـازی

عشـق را از نغـمـۀ تـار نگاهی نـوش کن
از سکوت حالت دل بوی مستی گوش کن
واژگان را بـال پــرواز خـیــال انگـیـز ده
بلبـل مسـت غـزل را چـهچـۀ گلـپـوش کن