شعر و ادب

دوبـاره طـالـبـان شــد بـرسـرکـار
خـداونـدا!تـومـلک مــان نگـهــدار
نـمــودنـد سـالهــا، آنـهــا جـنـایـت
بکُـشـتـنـد بـی گنـاهـان،حـالت زار

 جـغـــد ویـرانـۀ طـلا کرزی
نـوکــروسا ختــۀ سیـا کرزی
حقه با زومحیل وقــوم پرست
دزد بی شرم وبی حیا کرزی

آزادی زنـان وطــن افـتــخـار ماسـت
کسب حقوق حقۀ زن ها شعار ماست
نسـل بـشر که زادۀ دامـان مادر است
زن رهنما ورهبرو زن اعتبار ماست

توطئۀ قطر وطن را خراب کرد
بـا نقـشـۀ سـیا وقـایع شـتاب کرد
القاعده وطالب و داعش دروطن
برراه ابریشم مکان انتخاب کرد

بتاب ای مه امشب به افغان ستان
رســانی ســلامـم به هـم میهـنــان
فــتـاده شهیــدان،هــزاران هــزار 
زدســت غــنـی وهــم ازطـالـبـان

بشکسته قـلب جـامعـه ترمیم نمی شود
هـرگـز نظام طالـبی تحکـیم نمی شود
سلطۀ تک قـومی وجنسـی ناروا است
درعصر نو این گـونه رژیم نمی شود

برای عـزّت افغان ستان قیام کنید
برای حرمت پیروجوان قیام کنید
به زیرسلطه طالب زندگی ننگین
دلاوران و آزادگان قـــیــــام کنید

صـدای عـنـدلیـبـان چـمـن خامـوش گـردیدست
نـوای نـای و ســاز انجمـن خاموش گردیدست
سـرود مطربـان و نغمه هـای مست شورانگیز
به لای غلغل زاغ و زغـن خامـوش گردیدست

ما ئیـم وکا رزا رهـلا کـت ونا ا میــد
شیطان زمعــرکه همه بند گا ن کشید
گررفت هزارها ورودعطروبوی گل
مشکل مــرا زخا لصۀ گلستا ن کشید

فوج پاکستان به مردم توبـه نامه می دهد
این تجـاوزگر به بیرنگ زمانـه می دهد
قتل عام مردم ما را فراموش کرده است
خونبها نه، بلکه جور جـابـرانـه می دهد

ما ئیـم وکا رزا رهـلا کـت ونا ا میــد
شیطان زمعــرکه همه بند گا ن کشید
گررفت هزارها ورودعطروبوی گل
مشکل مــرا زخا لصۀ گلستا ن کشید
ما د وستدا رخلق وخرا با ت جای ما

یـادایـامی کـه درمـیـهــن،مـکــانـی داشــتـیـم
در مـیـان هـمجـواران،یک مقــامی داشــتـیـم
یارب!ملک ما بودی،فـردوس درروی زمیـن
دوسـتی هـا ومحـبــت هــا،فـراوانی داشــتـیـم

د رغلام گرد شی ئی چرخ زما ن
محـو د راعجا زخود سحر گرا ن
د م عیسی گشنه ا ست  د م حد ا د
چوب موسی هیمه بهر د رگـرا ن
رخش رستم گـیر د رخلاب جهـل

حاصل اشـغال میهن چیست جز ویـرانگری
جنگ خونین و تجاوز قتل عـام و خودسری
فـوج پـاکـسـتان را کـردی مسـلـط در وطـن
این بُـوَد ماحـصل جـنـگ تـو و اشـغالگـری

غـاصبـان ارگ مـا،آن ظالـمـان میهـن فـروش
کـرده انـد بــارمذلـت،بـا حـقـارت را به دوش
بـوده انـد درمُـلک خود،حلقـه برگوشان غلام
شــرم نـدارنـد ازخـدا ومـسـجـد ونـی ازکـلام

جهـان دوروزه برتـو جـاوید نیست

زرانـدوزی بیهوده ات، سود نیست

شـب وروزخـودرا تـلـف مـی کنـی

چـرا قـتـل همنـوع،هـدف مـی کنـی

بچه شـاگـرد دُرَی گـشـتـه رئیس جمهـور
حُسن استادی وی بین که چه قدرت دارد
پای لـوچی را نـمـودست رئـیس کـشـــور
روح اسـتـاد زشـاگــرد، خـجــالــت دارد

د رین صبح د ل انگیز بها ران
بخند ای غنچه با لبهای خندان
برفت آن شام ظلمتبا رقیرگون
شکست دروازه وزنجیر زندان

دل پـاک هـریـوا تـا بکـی امـواج خـون دارد
سرشک خونفشان در ماتم انسان فزون دارد
زمانی مهـد فـرهـنگ و تمـدن بـود در گیتی
کجا بتوانـد آن را خیل بی دانش نگـون دارد

دیگـر ز وحشت طالب کسی نمی ترسد
ز یال و ریش عجـایب کسی نمی ترسد
ز خنجری که به خون بشر شده رنگین
به دسـت ظالم هـارب؛ کسی نمی ترسد

عید وطـن بـه قـلـزم خـون می کند شنا
دندان گرگ وکوسه شده حمله وربه ما
آجیل و نقـل و میـوۀ نچـینید بـر بسـاط
همسایه کـرده جشن وطن را همه عزا

ايـن مـهـد اولـيــا به غـلامـان نـمـی دهـم

روز میهن را دوبـاره تاریکسـتان می کنند
مهـر تابـان را به لای ابـر پنهـان می کنند
دانش وعقل وهنردرگور می گردد خموش
جهــل را بـوقِ بـلـنـدِ خـیـلِ نـادان می کنند

هوای گرم
زمستان رفت هوا گرم شد خدايا !
نـمـايــم شـکــردربــارت الــهــی *
گـذشت ايـام سرد، فصل زمستـان
بــرای بــيــچــارگــان مــا الـهـــ ی

د ر نظام زند گی جنگ جوهر است
صلح بعد از جنگ بازیب وفر است
جنگ نبض هستی وجـوش وگــداز
صلح رخوت آفـرین خواب آوراست

غـارت و کشـتار مظلومان جهـاد اکبر است؟
تابکی این جنگ تحمیلی روان درکشوراست
وعـدۀ افـراطیت گـرچـه بهـشـت کاذب است
درعمل بدتر ز دوزخ هـرکجای کشور است

 مرغ دزد بـی خــدای ما،ارگ رهــا نـمـی کند
ازهـمـه قـتـل بـی گـنـــاه،هـیـچ حیــا نمـی کند
روزشبش به عـیش ونـوش،نیست بفکـرملتش
خـون یتـیـم وبیــوه زن،خــورده ابــأ نمـی کند

وطن که صحنۀ بازیگران صدرنگ است
درام و فیلم و نمایـش ساخت افرنگ است
امیـر ارگ که از پـشـت می زنـد خـنجـر
به طرح طالب و افراطیت هم‏آهنگ است

ان رفیـق چشم دعـا یم کجا ست
آن رفیـق مـاه شیها یم کجا ست
آن رفیـق ُبتگر وهـم بت پرست
بت شکن نه روح بتهایم کجاست

چیست راه وروش در زندگانی؟ دین
می برد از اشتباه مارا سوی   یقین
لیس للانسان الا ما سعی بخوان
سرنوشت را درسعی خویش کن تعیین

فـریـاد قـلـــم از دهـــن شــیـر برآید
با مهر و خرد سنجش و تدبیر برآید
آنگه که قلم نقـش نهـد در دل تـاریخ
خوناب شکسـت از دم شمـشیر برآید

چه زیبا شهری باشد، شهر پغماان
 به گرما،راحت جـــان بوده پغمان
 به تـابـستــان گــرم شــهــر کـا بـل
عــجــب آب وهــوای دارد پغـمـان

عید آمـده طالـب چـرا تشـنۀ خـون است
جنگ وجدل وغارت وکشتارفزون است
عـیـدانـۀ اطـفـال در ایـن دوزخ وحشـت
خمپاره وبمب وگلوله درهمه زون است

 رشته فکرم درگیروموی پیچ در پیچ 
گره های نوبرین زلف پرتاب  میزنم
خمارچشمی  برخیالم سایه  افگند
با خوبان خرابات می ناب  میزنم

جانا بیا که در دل و در دیـده جا کنم
شـرط وفـا و مهــر و محـبت ادا کنم
در بیکـرانـه کـشـور دل آورم تـو را
سلطان قلب و حاکـم و فـرمانروا کنم

میهن پیرم جوا ن آ ثا ر ا ست

پیرعا لیشا ن من فخا ر ا ست

گرچه درظاهرتفنگ می کشد

د شمن اصلی تفنگـد ا راست

"دیـشــب بـخـــدا خـمــار بــود م"
درفــکــــروطــن،فـگــــار بــودم
ازاول شـــب بــه لــوگــــرم بــود
پـاســی بـگــذ شــت،مــزاربــودم

هـنـوز مـوج نگاه تـو نغـمۀ رویاست
سـرود چشم تـو آهنگ محفل دلهاست
لبان ز لعل بـدخـشان قصه می گـویند
دهان پرازعسل و بیت‏های دل‏آراست
گلی که عشق و محبت دهد بدست دل

صلـح با هــودج بهــا ررسید
سبزوشا داب همچو یاررسید
صلح با هــودج بهـا ر رسید
خلــق عـمـری انتظا ر کشید

دل فسرده یی را گر به خنده شاد کنید
نشاط و جنبش و دل زندگی زیاد کنید
تـرانه یی که نـوازد گـوش دل هـا را
بـه جـای گریـه و انـدوه دل نماد کنید

زظـلـمـت گشـتـی داوود، خـانه برباد
هـمـه خُـردوبزرگ،تــاطـفــل نـــوزاد
 به چهارروزه قدرتِ فانی درایـن دهـر
 خـراب کـردی دودهـر،ازبـیـخ وبنیــاد

مگـردان تلخ یارب کام رویاهـای شیرین را
خیال آمیز تر کن دم بـه دم اشعار رنگین را
نگارستان هستی نقش درنقش است بی پایان
هـنـر تا بی نهـایـت پـرورد نقـشِ نگارین را

ندارند طا لبا ن صلح وصفا هیچ
نمی د انند بجز جــور وجفا هیچ
شب روزمیُ کشند مرد م مظلوم
ندا رند د رحها ن ترسِ خداهیچ
بخون غلـتـد زن ومرد پیروبرنا

تبسم بر لبان غنچه هـای ناز می رقصد
نگاه دلــربـا در دیــدۀ غـمّـاز می رقصد
حیا ونازوتمکین وخجالت رنگ ها دارد
که درنقش ونگارحال بااعجازمی رقصد

پرنده مهاجرم پیش که کنم  فریاد
قفس بشکسته وآشیان گشته برباد
هجرت زده جنگم گم کرده ره خویش
گه مادر بمب ها ریزد سرم گاه  پهباد

دل پریـد از سینه پرپر درهـوا گم کرده ام
شهـپر سـیمـرغ و پـرواز همـا گم کرده ام
درشب یلدای هـجـران در خیال وصل یار
چون پـر پـروانه در آتش رهـا گم کرده ام

مستم به خدا مستِ دوچشمان خمارم
کاری بــه خُــمِ بــادۀ انگــور نـدارم
خمخانه دل تابه ابد جوش زند جوش
شـورم؛ نشـاطـم؛ تپـشـم؛ هلهـله دارم

   گــریه ونا له زبیــداد د ا رم
چون زدستت دل ناشاد دارم
با کم ازصف د شمنا ن نبود 
ترس ا ز فـتــۀ شغـا د دا رم

میترسم کشمکش واکسن انگیزه ای شود
ازرقابت تجارت کند عبوروجنگ سرد را
                                دو باره کند تکرار  
    دو باره کند تکرار
 در میان قدرت ها که زگنال ها میرسد به گوش

پری رو دختـری دوستـم به کابل
قــدوبـالا بـه مثــل شــاخـــهء گل
زیـبـا رویـان کابـل جمـع بـودنــد
ندیـدم دختـری،همچـون پـری گل

نوبهار است بر مذاقم  بادهء  لولاک   ریز
تشنه ای روی گلم رشحه ء ازبرگ تاک ریز
غنچه سان خار نگه می پرورم در بغل
جمع سازخاطرواین فضولی هابرخاشاک ریز

بهار آمده عشق و طرب به ناز کنید
نشـاط باده بـه فتوای دل جـواز کنید
بـه روی قـلـۀ تـاریـخ افــتخارآمـیـز
همیشـه رایت نـوروز را فـراز کنید

آ نطرف آ بها خا نه ای ما بود پیش از این
خاک ما معبد ما بتخا نه ما بود پیش ازاین
خاک ما وآ بروی ما وسجده گاه صدآرزو
هستی ماجان ماجا نا نه ما بود پیش ازاین

هنوز وحشت تـوفـان و سیل در پیش است
سکان کشتی به گرداب پر ز تشویش است
به کشوری که شبانی به دست گرگان است
فقـط حـملۀ گـرگ اسـت و نـالۀ میش است

بـدیـدم دخـتــرکــوچـی بــه لـوگـــر
چـومهـتـاب می درخشیـد،دیـدهء تـر
نـدانـسـتـم چـرا حالـش چنـیـن بـود؟
نـمـود آن نـازنـیـن،چـشـمـان من تـر

کی از قصا وت حنگ د ست بر نمدارد
کی از لجا جت جنگ د ست بر نمیدارد
بهـوش با ش ویقـیـن کن د شمن من وتو
که مفت زملک فرنگ د ست برنمیدارد

دلی که عشق دهد تحفه پس نمی گیرم
همیشه صدقـه کنم هیچ بس نمی گیرم
اگربه تیغۀ جوروجفا شود ریش ریش
به غیر مهر و وفـا دادرس نمی گیرم

زنان وطن هم سنگر ابرار باشید
درحصول حق خود درپیکار باشید
بی خرد برتودستبند اسارت میزند 
این چه عجب که لاف دیانت میزند

ـاکــی عـــزا و ولـولـه و دیــدۀ تـر است
کودک به روی نعش خون آلود مادراست
این جنگ لعنتی به خدا طرح دشمن است
پـشـت جهــاد فـتـنـه و روح مــزوَّر است

بـاز سـرو نـاز در مـیـدان جـولان می کند
بید و شـمشـاد و صنوبر را حیران می کند
دسته دسته گل بـه دامن کـرده از باغ خیال
محفل ساز وطرب را چون گلستان می کند

وای از روزی که عـشق دل فرامـوشـت کند
اضطراب ووحشت و تشویش مغشوشت کند
شوق شادی و طرب را گر زدل بیرون کشد
کـوهِ غـم‏هـای سـیه پـوشــیده بـر دوشـت کند

عمـردوروزه ام، بـه جـلای وطــن گـذشـت

یارب !چه کرده ام،که چنین درمِحَـن گذشت

تحصیل تا دکترأ کردم،که کـنم خدمت وطن

افسوس که حاصلش،همه دورازوطن گذشت

بغضی گلوی سینـۀ من پا ره می کند
صدشکراشک ماتم من چاره می کند
گریه و عـذ رو لابۀ ما قلب نا کسان
سخت ترزسنگ مرمروخاره می کند

عـندلـیـب دل مگـر راه چـمــن گم کرده است
شـاخۀ شمشاد و بـوی نسـتـرن گم کرده است
لانـۀ ویــرانـه در بـاغ کهـن ســوزیــده اسـت
مرغ هجران دیده درآتش وطن گم کرده است
نغـمـۀ پـاریـنـه را گـویی که بلـبـل در چـمـن

عزیزان ترکتان دارم،ازاین دهر
روم نزد خدایم،حی داور
شما را می سپارم،خالق خود
که دارد حفظ تان،تا روز محشر

فـریا د خلق بعرش معلی نمی رسد
فـریا د خلق بگوش شنوا نمی رسد
بملک ما چه ظلم وبیدادی که نیست
عمریست بگوش اوسخن ما نمی رسد

خـدایـا ! تا بـه کـی؟ درکـشـورما
شب وروزدرخطر،خشک وترما
هـمه جـا،انـتحـاری های بـی دین
نـمـایـنـد قـتـل عـام، همکـشـورما

چه دردهاکه زآغوش توفرارم کرد
سپند واربه مجمربــی قـرا رم کرد
نداشت مایدۀ عمرجزشکسته شد ن
بداغ د وست فلکنا رداغــدارم کرد

    یک مرد بی ایمان 

خلیلزاد شاگرد یک مرد بی ایمان
شده ای منفور تا اقصای  خراسان
شیر  مادر وطن     بادا   حرامت
محشور باشی  در جنب  ترامپیان

شـبـی مهـتـابـی وتـپــهء پغـمــان
بـدیــدم مـاهــرخ زیبــا وخــنــدان
بگـفتـم مـاه من نامـت چـه بـا شد
بگـفـتـا نـام مـن، خـنـدانِ خـنـدان

نـوا از سـیـنــۀ آتـشـفـزای نی زنــد فـوران
نیستان آتـشی افروخته گویی در دل دوران
ز نـای مـولـوی آتـش فـتــاده در دل گـیـتی
توگویی شمس معنا در دل هستی شده تابان

صلح امریکا و پاکسـتان بسـی ننگین بُوَد
سلطۀ طالب به میهن فاسـد و چرکین بُوَد
دید پاکستان بسوی آب و ثروتهای ماست
ایـدۀ تـسـخـیـر کـشـور نقـشۀ دیـریـن بود

بسر شور بد ل عشق وطن دار

بخیز ا ز یهرنا موست وطندار

با ین اوهام بزن آ تش بسوزان

زند نیشت از یک غا ربتکرار

 خـلـیـل زاد دشمن دیـریـن افغــان
 نمک خوردی،شکستی تونمکدان
  تـمـام عـمـربُـدی درخـدمـت کـفــر
 شـود جـای تـوخـائـن،قهـرنـیــران

اراکم نشین با هــرزه اخوان
که تا گمره نگردی د ربیا با ن
که ا ینا ن د رپی نخود سیاه اند
بود عصا کش شان کورچشمان

عسل می بارد از دور لبانت
شراب قند فارسی در دهانت
نگاه سـاغر چشم تو رقصان
بـه آهنگ و نـوای مـژگانـت

        عالم ما پر ازداستان ها واسطوره است
دواء  درد عاشق دعای  ماثوره  است
شب یلدا مظهر میلاد موهوم  ذهن
لیک ارتباط را با سلف پل معموره است

دبسـتـان هـریـوا صـنعـت اسـتاد آوردست
نگارسـتان رنگین نقـش‏ها بر یاد آوردست
هنرمندان پیشین خراسان در جهـان رنگ
ز مینیاتور، شوری در دل ایجاد آوردست

عـجـب دزدان بـا پشـتـاره داریـم
که درامن دایماً اند،مشغول دزدی
بـود ســردسـتـهء دزدان در ارگ
 کـه میـدزدند ومیـدزدند بـه رنـدی 

در شهرگل گلبان شدی در باغ دل خـندان شدی
برشاخ دل پیچان شدی بوی خوش ریحان شدی
سـرو خــرامـان آمـدی در گـلشــن جــان آمـدی
مست و غزلخوان آمدی در پیکر دل جان شدی

محـبـتـی که زمُـلک وز مـیهـنــم دارم
غم وسرورکه زبودن، به کشورم دارم
اگـرچه جورزمان،دورم افگند ازخاکم
ولی به عشق وطن،عزم محکمی دارم

نـوای راگ هــا در بــاغ دل آواز می کارد
درآغوش طبیعت مزرعی از ساز می کارد
زبس راگ ومقام آواز موزون میکشد ازدل
که در انجـام خود صد لـذّت آغاز می کارد

ای خالق بنده نوازو وی بارخدای
این بندهء عاصی وغریبت بخشای
هرچند که نیم لایق عفـوت یا رب
برمن منگر،به بی نیازیت بخشای

  د رچمن ناله بهر داد کرد یم
به د من ضجۀ نا شاد کردیم
د ر سراسرقلمــرو باغ
رمزداد خواهی بنیا د کردیم

زمانه  ایست یار پارینه کناره  می  رود
استراتژی مانده است نیم کاره، می رود
ناخوانده  اما بهر منافعش  آمده بود
این سیل خون است یا آتش شراره می رود

    خطاب به برادرم ملت هم کیش
             پاکستان

سالهاست ازقول تاعمل تضادهادیده ایم
رنگ ها دارد سیاست ، نماد ها دیده ایم

               چون سپند د ر آ تش داغیم از یا د صلح
خفته د ر د ل سا لها ست فـریا د صلح
فوت فرصت ستمی نیست که بخشیده شود
پیش بین با ش بنه سنگ بربنیـا د صلح

      طمع زان لب شیرین نکردنم عجب  است
که چگونه مگس از پی شکر نه  رود
آسمان طالع زار مرا به  چالش  کشید
سالهاست قضا خاموش ودرپی قدرنه رود

سیاوش جان رفت ازجمع،عزیزان
بـنـزد خـالـقـش،یـزدان ورحـمـــان
 کباب کرد قـلـب بـابـاء،اقــربـایــش
همـه کـشــوربـشـد مـاتــم سـرایــش

واژگان سـوچّـه و نغـز دری
ریشـه دارد در زبـان مادری
خوش زبان دره و دربار بود
همـنوای بلـبـل و کبک زری

ترمپ از باخت چو عبدالله کشته
چوکرزی حکمتیا ر رسوا گشته
تعصب های قومــی و نژادی
 شده د رامریکا خیـلی نها دی     

  سیا وش بهر توغوغا نمیشه
چوخونگیررستمی پیدا نمیشه 
چنین مرد م خوبرد ۀ بی ننگ 
کسی پیـدا د رین د نیـا نمیشه

سینمای پارک شـهر نو نمـاد زنده بود
خـاطـرات مـردم کابـل ازان تابنده بود
شـام پنجـشـنبه و دیگـرگاه آدینه هـنوز
 

الا ای ملت افغان ،چنین بی غیرتی تا کی؟
همه روزه قتال وقتل،دراین بدبختی تا کی؟
بپاخیزید،به دارآویزید،
جانیان وقاتلان اصلی را،

میهــن بــه قـعــر دوزخ آتـش فتاده است
در چنگ دزد و جانی سرکش فتاده است
پیر و جوان و کودک ما غرق بحر خون
هرسو که بنگـری بـه خدا لش فتاده است

شب پرسـتان حمله بر انـوار دانش کرده اند
جنگ با اهـل کتاب و خیل خوانش کرده اند
سـینۀ خـورشید میهن را ز کین بشکافته انـد
بی سـوادان تا بـه دانشـگاه یـورش کرده اند

سعــودی وپنجــاب دارنــد پلانـی
که سازند ملک ما ازریشه ویران
بــرای مقصـد نـاپــاک خــود هــا
خـریـده انــد زکشـــور جانـیــانـی

دلــم شـوق نــوای یـار دارد
هـوای تـنبک و دوتـار دارد
به چنگ تارزلفی دل سپردم
ز شهد چنگ لب گفتار دارد

طالـبان در مـرگ مـردم شادمانی می کنند
روز جشن نوبهاران نوحه خوانی می کنند
صلح طالب انتحـار و انفجار و حمله است
در قـطـر بـزم نشـاط و مهـمــانی می کنند

      در شب سیه رهروان را راه گشته است گم
در آسمان صاف شکوه قمر  شکسته است
زبان از تشنگی به حلق گردیده است وصل
مگر آبیار چشمهء کوثر  شکسته  است

تا در سر دل هوای عشق است
بن مایـۀ جـان بقای عشق است
در آیـیـنــه زار ذهــن کـیــهـان
هر سو نگری لقای عشق است

       دود هم مرتبتیست ازهرخس نه می آید
از هر خرمن آتش  قبس نه  می آید
درد نهان باید ، سلسله ای سوز دل
وصل این مخدر به هوس نه می اید

 زندگی زیباست با یک رنگی و با یک دلی   –   زشت باشد آنکه او را غیر این سان است و بس
گرهمی خواهی که گردی رستگار دو جهان      – هوش دار با نیک بینی عین امکان است و بس

گرفـتـارم کـنـد در حلـقـۀ زلـفی گل اندامی
به تیرم می زنـد هـر دم نگاه چـشم بادامی
به آرامی رمد آهـوی ناز از پیش چشم دل
مگر چون زلف پیچانش گذارم حلقۀ دامی

                پویا شو رفیق
همراه شورفیق
تنها مرو رفیق
کاین راه پر خطر

"گرگ اجل یکایک ازاین رمه می برد"
یک رمـهء به ارگ چه آســوده میـچـرد
روزی رسـد که گرگ بیـاید سـراغ شان
ازریـشـه برکنـد، همـه آل وعـیـال شــان
.....

گند بـن در رودۀ صلـح قـطـر افتاده است
بـار دیگـر میهـن ما در خطـر افتاده است
درمیان جنگ خونین هر طرف گربنگرید
نعش کـودک روی دستان پـدر افتاده است

زبـان بـا واژگان و سـنبل و پیمـان می رقصد
دل مـسـت معـانـی بـر لـب خـنـدان می رقصد
زبان درجلوه های عکس هستی هست میگردد
به بـال واژگان در بـیـنـش انـســان می رقصد

   درین ظلمت سرا
که برق اسمان کور است
درین شبهای ظلمت بار
که د یرپا یست وپاید ا ر

هر خوا ګورم دې وطن کې ټول وګړي مرور دي
ورځ تر ورځ خفګیان زیاتېږي د پخلا کوم هنر نشته .
د کارغانو ‌‌‌‌‌‌ډلې ګرځي ها آشنا بلبلان څه شوه .
دچمن او بڼ ښکلاکې پخوانی کوم اثر نشته .

بس بی خـبــر حـمـلۀ سـیـلاب می کشد
با مـوج تـند و پیچـش گـرداب می کشد
آب روان گـر چــه بُــوَد مـایـۀ حـیــات
گر خشمگین شـود چـو طلاّب می کشد

من کا فرم بکفر خودم استوارسخت
من کا فرم بکفر خودم پا یدا رسخت
من کا فـرم ضد تـفـنگــدارتنظیمــی
مومن تفنگدار بود خـونخوار سخت

      گربا کسوت علم، درباور  ظاهر شده  ایم
        کاخ های موعود رابی درنگ عامرشده ایم
        یک دو قدم راهست از کفر تا اسلام  ما
       گرنه دانیم رموزدرعمل، کافرشده ایم

با نام صلح غارت و کـشتـار می کنید
تا کی به جنگ بیهوده اصرارمی کنید
مزدور و سـر سـپردۀ کلدار و دالـری
نه از خدا نه خلق وطن عـار می کنید

دیـدار یـار و چـشـم خـمـار آرزو کنم
ابراز عشق ومهر ووفا رو به روکنم
عمری به دردِدوری وآوارگی گذشت
چـاک دلم بـه مـژدۀ وصـلی رفـو کنم

گرز رسـتم بر چکاد سر خورَد
دیو اگر تاریخ این کشور خورد
با تمـدن گـر سـتیـزد خـرسـوار
نعل رخشی بر دماغ خر خورد

وطنــــدارم بگـشـتی،شــرم لــوگـــر
ولـی درشـیـطـنـت،اسـتـاد شـیـطـان
نمودی خدمت غرب، قُرب نیم قرن
مگردرخاک خود،درقتل سلطان

َترَک برداشته اند یشۀ اخوان
نمی خواهد جوان نظامی ایمان
بآ فتاب ِکند اخــوان بـو گرفتـه
 به ُدرد بررهن نگیرد پیرمغان

دو دل که بهم شدند جدا نتوان کرد
جز مهر ومحبت و وفـا نتوان کرد
زخمی که به دل نشسته ازتیر نگاه
جز مرهم وصل آن دوا نتوان کرد

عـیـد قـربان قتل عـام گوسـفندان می کند
طالب و داعـش لیکـن ذبح انسان می کند
صلح طالب جنگ خونین دگردارد به پی
آنچه درجنگل بساحیوان به حیوان میکند

دل بـه هـر حالی که دارد شـادمانی می کند
در زمسـتان چون بهـاران گلفـشانی می کند
تیرماهان تیرگان راجشن می گیرد به شوق
یـادی از نـوروز در فـصل خـزانی می کند

     دوش دلم زلف تو بدید و در  دام افتاد
(طشت بدنامی ما بود که از بام افتاد)
مگر شادی روزم آمد به پایان
یا وسوسه گیسوی گره گیردرشام افتاد

خـون غـروب دامـن دریا گرفته است
گـویـی که آب لالۀ حمـرا گرفته است
از بـس گـدازه مهـر فلک می پـراکند
در آســـمـان آتـشـی پهـنـا گرفته است

جهـان ر دانش و نـور تمدن آباد است
برای تجـربـه تاریـخ پر ز اسناد است
بشر گذشته ز ادوار گونه گون؛ لیکن
هــنـوز در پی ایجـاد نـظـم آزاد است
تـفـــاوت طـبـقـــاتی ســتـمـگـری آرد

     خود شناسی شد کلید  حق شناسی
این وا‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍ژه درمعرفت است اساسی
من عرف نفسه  فقد  عرف ربه
با دید یقین  بنده ای حق شناسی

همچون علی بچاه - نهان گریه میکنم
شیرم ولـی زجبرزمان گریه میگنم
بمرگ د شمنا ن اگرخوش هــم شوند
پنهان وآشکار ونها ن گریه میکنم

اشــرف بـی خــدای مـا،ارگ رهـــا نمـی کنــد
ازهـمـه قـتـلِ بی گـنـاه،هـرگـز ابـاء نمـی کنــد
روزوشبش به عیش ونوش،نیـست بفکـرملـتش
ازغـم ونـالــه هــای خلق،هـیـچ حیـا نمـی کنــد

خارج آهنگ است سا زدشمنان
مــی د مند شاهنائی از سرکلان
با همه جرم وجنایت ، قتل عام
طا لبنــد امــا رت ا فغا نستا ن

باران چو دانه های گهر درشتاب بود
گاهی هــوا تـیـــره و گاه آفـتــاب بود
لاجـورد آســمـانی و آن پـرنـیــان ابر
سیمن تنی چواژدری درپیچ وتاب بود

نغـمه هایی مست مستم می کند
چشم شوخی می پرستم می کند
از شـراب شـوق یک بار دیگر
مســت از جـام الـسـتـم می کند

کی شو این شا م تا رما سحر
جا م ما لبـریـز از خون جگر
ازپس ا ین ا برد یرپا ی سیا
کــی نما ید چهره تا بنده قمر

دیـشــب بـه هـوای یــار بــودم
درفـکـــروطــن، دچـــاربــودم
ازبـسـکه شـدم غـریـق افـکــار
شــب را هـمـه بـیـقـــراربــودم
افکـاربـرَبـود،عـقــل وهـوشـــم

در رابطه به رسوایی های معارف لوگر و گزارش  فساد اخلاقی درین نهاد دولتی سروده شد.
به استقبال غزلی از روان شاد صائب تبریزی
 
«خوشــا عشــــرت سرای کابل و دامان کوهســارش
که ناخن بر دل گـل می زند مــژگان هـر خــــارش »

وطـن به زیـرستـم های شمروشداد است
به هـرکنـاروطن،ناله وفغان وفریاد است
زدســـت نـاخـلـفـــان،"ع وغ"ویــارانــش
به هرکجا نگریم،خشم وخون وبیداد است

سلام به ملک عـــزیـــــزی که آشـــــــیان من است
دیـــــار نــازنیـــنی که چـو جسـم و جــان من است
به ده و دره و شهــــــــر و دیار خویش ســـــــــلام
کـه زادگـــــــاه من است و خــــــاکــــدان من است

رقص و آواز گـر شتاب کند
بـنــد افــراط را خــراب کند
جنبش عشق دردل تار است
گـر نـوای طـرب ربـاب کند

     پنداشتم قربانی ای سعود سلفی شدم
یا به دست طالب از آدمیت منفی شدم
نقشهءراه چندین، لیک مبداء ومرکزواحداست
شورازچه برخواست؟ تودیگرو من حنفی شدم

فضای عـشـق پـایـانی ندارد
سیه چالهای چـرخانی ندارد
ازل مستوراندرغـایت عشق
خدا در عـشق عنوانی ندارد

بسوز د ر داغ مظلـومان نیازی
بیک چشمک بدادی جان نیازی
بریختـی آ برو ها خیلــی بسیا ر
کنون چون سیل شد روان نیازی

   نشدنامـرد پنجشیـر،مرد راســخ*   
که سازد روبه ی لوگر،گـریزان
 بـرفـت نامرد برای شِکوه هرسو
ولی نـاکـام وازکـارش، پشـیـمـان

جهـان بـه پنجۀ دژخیم جور و بیداد است
به هرطرف نگری جیغ ودادوفریاد است
فـشار فـقـر و فـلاکت ز بس شـده افـزون
گـرسـنه مـادر و بابای پـیر و اولاد است

عیدسـت تا که دل بـه دل گفتگو کند
یک بوسـه یی ز کنج لبی آرزو کند
اقوام و دوسـتان به بازدید هـم روند
فرزنـد یـاد مـادر و جـد و عـمو کند

عـیــد آمـد ودورازوطن خـویـشـم
ازغربت دوری،بخـود می اندیشم
تا کی؟بود قسمـت مـا درهـجـران

طا لبا ن عسکر اجیر امریکا
جا نیا ن عسکر اجیر امریکا
خـون مـرد م بــی گناه ریزند
خـا ئنـا ن عسکـراجیرامریکا
باهزارصلح صلح کس نشوند

به اطـراف کشـور،هرجابنگرم
ببیـنم مـزارشهیـدانِ گل پیکـرم
شـهیـدانِ ظلـمِ خبیـث، جانیــان
زخلـقی وپـرچـم،هـم ازطالبـان

تا بکی در زیـر نام صلح انسـان می کشی
مردم بیچاره و مسکین و حیران می کشی
داکنر و بیمار ومادر را به خنجر می زنی
کودک نوزاد را بـر روی دامـان می کشی

            ادمی  را اسباب  تکامل     است  اندیشه
درکیمیای هستی ولانس تعامل است اندیشه
بی اندیشه  سرنوشتت نگیرد رنگ  اثر
جدا از منفی گری و تغافل است اندیشه

          برسرم تیر وخد نگ می زیزد
ز آ سما ن تیر تفنگ می ریزد
تــا نـنــوشــم مــی آزاد ی را
بهر من هـوم وبنگ می ریزد

بسمه تعال
دوخبربسیارمسرت آوررا از راه تلویزیون ها وانترنت شنیدم که اولی عبارت بوداز بذل پول مصارف عروسی دوجوان برای فقراء ومستمندان کشورعزیزما دراین شرایط ناگوار وطن وشروع ماه مبارک رمضان.
دومی

            بریده بینی ام بر رب چوکی
زخاکش بینی خمیری سازید
به تا کستان ورع بردآبرویم
زتاکش بینی خمیری سازید

کرونا!بگذرازجان غـریبـان
بگیرحلقـوم فرعونان دوران
روانه شـوبسوی کاخ ظـالـم
رهابنما توملک،ازشرّدزدان

درسرزمین سوخته جانان سراب صلح

د ست کی زد رقــم چنین انتخاب صلح

د رسایۀ سیاهــی جنگ عمـر خلق تباه

کرد ند زجهل دریغ زخلق آفتاب صلح

زمیـن بـه پنجـۀ لـرزان اژدر بـیـم است
لگام گـیـتی بـه دسـتان آز دژخـیـم است
زبسکه مخفی وچالاک می پرد ویروس
توگویی جسم کوویدموجهای بیسیم است

تـو را ای مـاه تـابـان دوست دارم
ز ژرفای دل و جـان دوست دارم
هرآنچه داری و آن چـه که هستی
به روی هردوچشمان دوست دارم

فاطمیـون با کــرونا آمد

بهرتخریب ملک ما آمد

                          روزهفتا دهــزا رنوجوان

دل بهار پر از درد ووحشت و خون است
زبسکه مردن وکشتار وسوگ افزون است
نگاه خــاک و گـیـــاه در ســراســر گیـتـی

بخـا کــی ا لفـت بسیـا ر دا رم
زشادی سرخوشم که یا ردارم
براهش سربکف درجا نبا زی

بنیاد عدالت بشکست و ریخت
خانه ای مافیا   آباد شد
قانون در دست غنی افلاس کرد
گرک و شغال درجنگل شاد شد

ملتی که سر ندارد

ملتی که اختیا ری
بهمه کشور ندارد
مرد می که جزغم

آزاد چو شد یم هموطن می گرد یم
یک شاخه گل زین چمن می گردیم
تـا رهـای گسسته وپریشان فــراق
تا بیده بهـم محکم رسن می گردیم

جنگ وخون تاکی جهاد اکبر است
بـازی فـوتـبـال طالب بـا سر است
زیــر نـــام واژۀ و لـفــظ جــــهـاد
دست وپای طالبان ازخون تراست

    به لاف مشوغـره سربعرش ما لید ن
بحکم قطع بیندیش ازورق کرد ید ن
جها ن سکون ندارد نگر بگرد ید ن
هزار پهلوی مشکل خطاست نادیدن

همه دروغ و همه خدعه و همه رنگ است
همه فساد و هـمه فـتـنـه و همه مـنگ است
کـسی بـه رأی مـن و تـو نمی دهـد ارزش
هـمـه ز پـیش معیّن شـده، هـم آهنگ است

غنی تو نوکر چهل ساله هستی
نمی زیبـــــد تـــرا چــوکـــی وهــــستــی
تــــرا لایــــق رســـن بـــاشــــد ســـر دار
که بینی لذت چوکی وهستی

عشق را در چنبر دام سـیاست می کشند
مهردل ها را به هنگام سیاست می کشند
صدهزاران مردوزن راازبرای سودخود
با دل سنگین به هرگام سیاست می کشند

   فتنـه ای چــرخ روزگا ربینم
غاصبا ن جمله د رفرار بینم
پشت این فتنه های قومی باز
آتش ا فــروزئی غـد ا ر بینم

گاه آتـش گاه تــوفـــان گاه دریـا می کشـد
گاه کوه وجنگل وخشکی صحرا می کشد
گاه گژدم می گزد یا عنکبوت سرخ پشت
گاه افـعی دم کـشـد یـا مـار کبرا می کشد

دیـدن هـزار بـار بـلـنـد از شـنیدن است
عکس و نگاره خامه ستان کشیدن است
آتـشـفـشــان سـیـنـه زبـانــه اگـر کـشــد
آتش همیشه تازه و نـو از دمیـدن است

شرار افگن در شرار بسوخت
 بر سرآ تش قـمــا ر بسوخت
تو سردار جنایت مرد بی عار
شدی کشته بد ست جنایتکا ر

در بزم دل چغانه به انسان رسیده است
دوبـیـتی و ترانـه به انسان رسیده است
بنیان غـم بـه خندۀ شیرین شـود خراب
لب های شادمانه به انسان رسیده است

وطنداران وطن،درخاک وخون است
زدست جـانـیـان،حـالـش زبـون* است
هــزاران عـسـکرنــوگــشـتــه دامــــاد
زبـم هـای یـزیـدان،غـرق خــون است

اگر حـقـوق زن و مـرد تـان برابر نیست
خلوص وجذبه یی درقلب پاک دلبرنیست
انیس ومونس دل ها محبت و عشق است
برای مرد وزن ازاین انرژی بهتر نیست

      درخواب زیاد روی توحیران می شوم
چون زلف تو زبا د پـریشا ن مـی شوم
پا ش پا ش میشود زغــم چــرقـۀ امیــد
د ر زیـر ضربه هــا ی ود ان می شوم

بر سر ما ست تاج خا کستر
خلعـت ما د یبـاج خا کستر
می چلد همچوشمش - بی ننگی
د ست د رد ست رواج خاکستر

درسال نو به گوش دل آید نوای نو
قرصک زنان فتاده دلم درهوای نو
یـاد قـدیـم تـازه کـنـد خـاطـر نـویـن
ارث تمــدن اسـت اســاس بـنـای نو

نـویـــد زایـش دوبـاره دارد شـــام یلـدایـم

سـرود مهـر می خـوانـد برایت مام یلدایم

اگرچه فصل سرمای زمستان میشودآغاز

شـراب آتـشـیـن سـاقی کند در جـام یلدایم

بـه جـیغ و دادم نکـرده یـادم پـر مـرادم بـه چـنگ بادی
به سـاز و سـوزم تف تموزم به دل فـروزم چـراغ یادی
سکوت سردی به رنگ زردی کند نبردی زروی دردی
ز دل فگاری ز بی قـراری بـه حـال زاری چه انفـرادی

 رود صـدام افغــان،مثـل صدام
زارگ کـشـورم،شـرمنـده بدنام
رسدروزی طناب درگردن وی
نظـاره گـرشونـدش ازدر وبـام

 رود صـدام افغــان،مثـل صدام
زارگ کـشـورم،شـرمنـده بدنام
رسدروزی طناب درگردن وی
نظـاره گـرشونـدش ازدر وبـام

بـه جـیغ و دادم نکـرده یـادم پـر مـرادم بـه چـنگ بادی
به سـاز و سـوزم تف تموزم به دل فـروزم چـراغ یادی
سکوت سردی به رنگ زردی کند نبردی زروی دردی
ز دل فگاری ز بی قـراری بـه حـال زاری چه انفـرادی

غم هجرت مرا مادر،بسی خون جگرکرده
رسیده عمرم آخـر،جان من ازتـن بدرکرده
شب وروزم زیـاد مردمـان مضطـرِمـیهـن
خـدا داند مرا مرغی،شکسته بال وپرکرده

      درجستجوگررکاب بوادی ایمَن برانی
با ارنی گقتنت هرگز دیدن نه  توانی
از شرار شعله و آتش بگیر  نشانی
ازدوست توبشنوی با زبان بی زبانی

سرود تازه که در عمق دل اثر دارد

به کام تلخی هجران بسی شکر دارد

چکامه و غـزل و بیت می کند مستم

دمی که دل سخن عاشـقانه سر دارد

زنـدگی خـنـدۀ لـب رویـاست
عطر یادی ز حالت شیداست
پیـره نخجیری بر فـراز کـوه
ماده آهویی دردل صحراست

                       خود فروشا ن ساز با طل می زنند
غـفـلـت آهنـکا ن د م د ل می زنند
                                 بی تمیزی چند اسیرحرص و آز
                                 سـا ز وحشـت وسا یل مـی زنند

عجب مغزی که داریم ما بکشور!!
تـفـکر کـرده گـیــرد، رأی اکــثــر
زطرح ابتکاریش،بازهم گوسفندان
دهنـد رأی باهـمـه گـاوهـای کشور

هزار گنج گران در دل وطن جان است
فسوس ودردکه جانی ودزد دربان است
طلا و نـقــره و الـمـاس زیـنـت آرایـنــد
مکان لعـل و گهـر دامن بـدخـشان است

دل شکسته یی را گـر کسی برنجاند
چونان بُـوَد که خدا را زغم بگریاند
اگر به قلـب فگاری کسی نهد مرهم
توگویی خلق جهـان را همه بخنداند

فسرده دل نشوم تا که عشق ارمان است
هماره مرغ طرب دردلم غزلخوان است
سرود و نغـمه دلـم را به رقص می آرد
چرا که عاشق سیل وصفای میدان است

                اگـربیتـو محشر نبا شد چه با شد
مرا خا ک برسر نباشد چه با شد
توای خاک سوخته ما من چسا ن
بیتـو د ل محتضر نباشد چه باشد

غـنـی ای جانـی بی دیـن وایمـان
چه کردی تا بحال درملک افغان
شب وروزت به گردش،دور دنیا
ویا درعیش وعشرت،ارگ افغان

استقبال ازشعردوشاعرشیرین سخن کشورعزیز ما با مطلع:
برای زمزمه ای عاشقانه دلتنکم
برای دل خوشی کودکانه دلتنکم
(ازمحترم استاد محمد اسحاق ثنا)
وطن به یاد تومن بی بهانه دلتنگم

                            بپا که بشکنیم این چرخ روزگارخویش
بپا که بشکنیم این شا م ظلمتبار خویش
                                      بپا که بشکنیم این شام تیره پنداررا
                                     بپا که بشکنیم این شام آتشبارخویش

باز گویی گردش چشمی بلای جان شدست
خـانـۀ دل از نـگاه آتـشـیـن ویــران شدست
گرچه درگوش دلم از صلح می گوید؛ ولی
سـیـنـه میـدان نـبـرد نـاوک مـژگان شدست

استقبال از دو شاعرشیرین سخن وطن عزیزما با مطلع:
دیـوانـه ام زدرد دل بـی قــرارخـویش
دادم زدست،روزخود وروزگارخویش
(از استاد محمد اسحاق ثنا)

                                 زما نۀ ایست که عمرم به چشم ترگذرد
هجــوم خنـده ز عسرت بی ا ثر گذ رد
                                       ستاره ها همه تاریک وخور بی نور
                                       نفس به شعلۀ انـد یشۀ سحــر گذرد

         عاشق چشمان تو شدم در یک نگاه
در شبستان خیالت گم کرده ام  راه
باحسن بی مثالت فرمان روای دلی
پیش جلالت کوه حشمت چون پرکاه

بیا که جای تـو را در سرای دل کردم
پـیام عـشق تـو را هـم نـوای دل کردم
سرود عشق زاعماق جان شود بیرون
عجب مـدار که آن را غـنای دل کردم

          می کشند
می کشند
پیر   و
جوان
زن   و

ز بس فغـان نبات و جـمـاد آمده است
دل فگار طـبـیـعـت بـه داد آمـده است
فگار و کشته و بی خانمان فراوانست
زبسکه وحشت سیلاب وبادآمده است