شعر و ادب

درین زمانه دل ازجور خار می لرزد
ز چـیـغ و ولــولـۀ لاله زار می لـرزد
ز قتل و غارت گل هـای باغ انـسانی
ز درد و زخم سکوت هـزارمی لرزد

درمیقات رویت ثبوت از انکار گیرد  کمک
ازدیوانهء این  شهردیدم هوشیار گیرد کمک
در خیال قامتش  سایه ای مژگانم  عصاء
سرووجود ازخم گشتن های چنار گیرد کمک

    رمضان را تکلیف دارخواند صایمی
که روزاستورقم ، به شب  استسقی
امتحان طاقت  توست    به یقین
کزسرصدق آوری حکمش به جا

چـرا آیین را بازیـچه کردند
پــیام تین را بـازیـچه کردند
گهی ترسا و گه مسلم برآیند
خدا و دین را بازیچه کردند

سالهـا شد که عـزیـزان تودرهـجـر،وطن
گشـته اند تخم سـپند،دورزدامـانت،میـهـن
دشمنانت همه درقدرت وعیش اندوسرور
دوستانت همه جا،غرق به رنج اند ومحن

کـورۀ آتـشفـشان عـشـق گـر فـوران کند
سلطۀ زور وسیاست را ز بن ویران کند
می کند بیخ سـراب وهـم را امـوج عشق
تا که نـور گـوهر دریای دل جـریان کند

مناجاتیه

خـــداونــدا! بـحــق روزه داران
به حال سجده ات گیری، زمن جان
مـرا پـاک منزع،نـزد خود خواه
نشـرمـانی من، درروز پُـرسـان

    این نیست احترام بایسته  به قرآن
بگذاری آنرا ملفوف در تاق   بلند
فهم معانیست خلق را دانش وتکریم
که به اسرار و رموز ملتفت  شوند

( مـا ومجـنـون هـمسبـق بــودیـــــــــــــم در دیـــوان عشـــــق
او بــه صحــرا رفــت و مــا در کـوچـه هــا رســوا شــدیـــــم)
مـا و عـینـو همسفــر بــودیــم در دیـــوان عشـــــــــــق
او بـه فـیـشـن شــو بـرفــت و مـا بـه سـر افـتــاده ایـــم

الهی بشکند دسـتی که ویران می کند ما را
حمایت می کند آشوبگری و چورو یغما را
بهرجا می رسد بحران و ناامنی شودافزون
به آتش می کشد باغ وسراوکوه وصحرا را

هراس، از سیلاب غمش در سینه پنهان میشود
چون هرچه درره سیل است ازبیخ ویران میشود
اضطراب فکر بر وجود،  بیقراری افگنده  بود
هرکجا  تحفه ء درد است بر ما ارمغان میشود

کـدام ظالم سـیه پوش کرده مارا
بسوگ وغم هم‏آغوش کرده مارا
سـتم در حـق مـا بگـذشـته از حد
به دام جنگ مدهوش کرده ما را

ای ملت غیور،مردان بی هراس

چرا اینگونه خاموشید؟

گرگان درنده،

چه آسان خاک میهن می‏فروشند

تو ومن را به دشمن می‏فروشند

همه گـنـدم نمـای جـو فـروشـند

بـه جای آرد ارزن می فروشند

عید امسال
رمضان رانمودند، ماه مرگبار
عیدماامسال بودست،عیداشکبار
ازدل حُب وطن خون می چکد
دشمنان، شادند وبا جشن وقمـار

  من چه بودم ؟نشانی از بی نشان
ازعدم آمدم سوی  عدم   روان
یک مثا لی گویمت ازجسم وجان
مثل یک قطره آبی  در ناودان

زمانه یی که پرستـو ز لانه می ترسد
جـوان و پیر ز کلکین خانه می ترسد
چـونان صفحۀ تاریخ ما شـده خونیـن
که متن و پاورقی و فـسانه می ترسـد

پادشه گرآب ازچشمه خٍرد خورد نوشش باد
ور نه  کام گل اندام،  حرام  آ غو شش  باد
گر اداره  ملک  به عدالت  توان  کردن
قبای شهنشهی  لایق  برو دوشش  باد

الا ای هموطن مظلوم،میهن  زیبای ما
غرقه درخون شد
زدست جانیان،این ناکسان،این نوکران
بیگانگان،

هر که از عشق باوری دارد
قـدر فهـم خودش بر ی دارد
کس نپرسدخذف فروشان را
که چه سان درّوگوهری دارد

باالهام گرفتن ازشعرمرحوم عشقری با مطلع:
شرم وحیا بدیدهءخرد وکلان  نماند
نورونمک بچهرهء پیروجوان نماند

شـرم وحیـا زجمـع یـزیـدان مـان برفت
بـاغصب ارگ زوطن،امن وامان برفت

آخرسال
سال آخرشد،با انفجارهای مزید
انتحــاری هـا همـه،ازنسـل یزید
هیچ رحمی ندارند برپیـروجـوان
میکُـشـند طـفـلِ صغـیــرومادران

بسمه تعالی

یا مُقلّـب القُلـوبِ وَلابصـــار
یا مُــدَ بـّرَالـلّیــــلِ وَالنّـهـــار
یا مُحَوّل الحــولِ وَالاحـوال
حَوّل حالَنا الی اَحسنِ الحال

                              آمد بهــا ر وروی ترا یاد میکنم
دلرابیاد روی خوشت شاد میکنم
                                آمد بهاروبا زچوبلبل بروی شاخ
                                قصری بپا س خاطرت آبادمیکنم

بـرای ما که کهـن یادگار نوروز است
چه ارث پاک وکلان افتخارنوروزاست
ز جـشن خرّم جمشیـد تـا به عهد کنون
شـراب جـام جـم روزگار نوروز است

بهــار جـامــــۀ زرد خـــزان دربـر کرد
شکوفه خون دل ازجوی دیدگان سرکرد
بشاخ صبح چو گل زد خنده یی بشکفت
عـبـوس شب بـدر آمـد و پاک پرپر کرد

از هزاران درهزاران نطفه یک واحد منم
در میان صد هزارانِ دیگر یک هم تویی

دیگ ارث من ز اجدادِ بسی جوشیده است
قطره ای از چشمه ساران نیاکانم تویی

بـه بند رشـمۀ زلـفی دلـم لَکَـتو شد
به رد یُـو دل وامُنده مـه دِگه او شد
رکابیم به پِت پِت فناد وگاوگم گشت
چراغ موشک دل بی غذای مندوشد

      با همه ثروت فقیرهستیم ما
ازغرور مرد می مستیم ما
                      با همه زهر سموم مرگبار
                      ازهجوم ناکسان رستیم ما

تیغ را در دست قاتل داده اند
همچنان پول ووسایل داده اند
سـرنـوشت مـردم بیچـاره را
پـاک در چنگ اراذل داده اند

پیش امریکه و نا تو همگنــا ن
جمعیتی کاغــذ تشنـا ب گشتـه
                             به امریکه فروختنــد مملکت را
                             چوکا رمل خیله خندالقاب گشته

 سپرلیه چه راځی د آرمانو سره راځه     
دگــلو دگــــیډیو امیلو   ســـره  راځه

(۱)
تا که ملت بخواب خرگوش است
حـــال مــردم زبــد بـدتــربـیـنـیــم
 ا.حیدری۱۶،۵،۲۰۱۶،سدنی

                     از خیـا ل آن لبـا ن بـا ده نوش
د ل چوجام باده می آید بجوش
                           پرفشا نــی هـــا ی انداز بلنــد
                          نا زمی بارد وبانگ نوش نوش

دلی که از نفس عشق کس کباب شود
به یک دوجرعۀ می کاملاًخراب شود
بـیـاد گرمـی آغـوش پر ز احـسـاسـی
یخ خـیال هوس قـطره قـطره آب شود

دفتر عشق وطن را به چـه پرپر کردند
خاک در چشـم مـراد همه کشور کردند
یأس از جسـم و دل میهـن ما می جوشد
زنگ امید وطـن را بـه خـدا کـر کردند

اکـت وطـن بچـشـم بود،تـوتـیــای من
نـامـت هـمـیشـه بـاد بـه ذکـرودعای من
چهل سال شد،که بگـشتی پایمـال خصم
خـواهــم عـدوی تـو،به قـهـر خدای من

چـشـمان خـسـته پـیـروی دل می‏کنند
خود را ز عقل و فلسفه غافل می‏کنند

بابم خود خراب شوی پاکستان
غرق درقعراب شوی پاکستان

         برغزل حافظ
           علیه الرحمت وسپاس

جای بهشت، باید به این مسلمانی جهنمی
قتل انسان پیشه کردند با دریافت درهمی 

جـانـیـــان ودهــر دون درمُـلک مــا
وضع کشورسخـت ویـران کـرده اند
بســکـه هـــرروز انتحــاروانـفـجــار
خـون زچشم خلق به فوران کرده اند

                               سربسودا تا بکی ازشورجــولان هوس
ای زخود بیگا نه تنها د ربیا بان هوس
                             فکرجمعیت مکن ریگ پریشان خاطراست
                             کوه ظاهـــر سا زی وسراب میــد ان هوس

ای کرزی بی غیرت ،ای خائن بی ایمان
ای دشـمـن خلـق ما،ای حامـی طـالـبـــان

کـشـور اسیر سـلسـلۀ انـتـحـاری است
سیلاب خون مردم بیچاره جاری است
بر تخـت ارگ فتنه گران جا گرفته اند
برجان ملک تـوطئه مکروب ساری است

تابکی در خـواب خرگوشی وطندار عزیز
چـشـم بسـته پنبه در گـوشی وطندار عزیز
درد و رنج و بی نوایی می کشد آخر تورا
تـا بکی بـاغــم هـم‏آغـوشـی وطندار عزیز

عجب یک مُلک آزادی،که داشتیم
عجب یک کشـورشادی،که داشتیم
زدســت نـاخــلــف،داوود ظــالـــم
خـرابـه میهـنی،آبـادی که داشـتـیم

ازقـدوم نحس بـی دیــن، گلـبـدیــن
کُشت وکُشتارهرطرف ازتیغ کین
شــد بـه صــدهـا انـتـحاروانفجـار
بـاعــث قـتـل هـزاران هـمـدیـــار

ای که درجنگ‏ها بقای تواست
بی سبب صلح ادعای تو است
منـبـع جـنـگ را تـــو مـی‏دانی 
چون‏که افراطی آشنای تو است

      به اقتفای غزل
   ملک الشعرا
         بهار

به فردوس تحفهء دل میفرستم
به کوثرشربت   گل میفرستم

                باز سودای اناالحـق د رسراست
برخدایی شوروشوقم رهبراست
صــد سپـاره از الف دارم بیـا د
از حد یث نفـع خـود شاد م شا د

     زیبا پرستی صیقل دهد آیینه ای پندار را
ذوق خمیازه بهم  آرد پرتو دیدار را
گربهم دوزم مژگان حقیقت آرای خویش
داغ محرومی یابد لذت کشف اسرار را

وطن داران،وطن،ازدست ما رفت
همـه بــاغ وچـمــن،ازدست مارفت

برمردم ما جور و جفا تاکی و تا چند
قهروستم و خشم ووغا تاکی و تا چند
خلقی شـده بیچاره و آواره و محروم
آتـش زدن لانـه و جـا تاکی و تا چند

....حقـق همچو کــرزی پر کشیده
زیک توبره تو گویی سر کشیده
                         با تپانچه عارض خود لاله گون
                         از تغا بن می کنند ، ساز فسون

الا ای عـبـدالله جان،عـبــد شیـطـان
چـــرا نـوکــرشـدی،نــزد پلـیـــدان؟
بـدادی خلـق پنجشیــررا خـجــالــت
الا ای نــاخـلـف،بـی دیــن وایـمـــان

تا ارگ مرگ حامی دزد و جناور است
هر سال ما خراب تر ازسال دیگر است
جنگ و جدال وقتل وقتال است کاروبار
تا ارگ را به طالب و داعش باور است

استقبال از"کوکب اقبال لوگر" شعر خواجه صاحب محمد نعیم قادری
با مطلع:
کوکب اقـبــال لــوگــرباز رخشــان می شود
تا که از نام ونشانش هرسو عُنوان می شود

 مُـلـک مــا در دهــن اژدهــری،اسـت که است
ارگ نشینـان وطن،کـوروکـری است که است
عـالــمــان وطـنـم، اکـثــر شـــان درهـجــــران
جـاهـلان راهـمـه جا،کـروفـری است که است
ظـلـم بـی حــد بـه سـری مــردم بیـچــارهء مـا

دل زیـبــا پـسندم رنـگ رویـا داده معـنا را
تجـلـی‏گاه دل‏هـا مـی‏کـنـد تصـویــر زیبا را
ندارد حسن معنی جلوه‏یی ریباتراز معشوق
نیابی تحفه‏یی جز وصل جانان قلب شیدا را

طرب در دل هوای بزم موسیقیار می‏سازد
نـوای تَـن تَـنَن در دل خـیـال یـار می‏سـازد
حجازواسپهان وراهوی وشور و زیرافکند
نـوا وبـوسلیک از زخمـه‏های تار می‏سازد

                لشکــرفا طمیــون حـزب الله افغانـی
زرخــرید بیگا نه چا کــران ا یرانی
برما محقـق شد مهـرت بوطن اکنون
آری محقق جان شمــری وزشمرانی

                         به تازی خانه اصلاحات خوبه
به جهـلستا ن تغییـرات خــوبه
                           ازآن شهزاده بتها خلع ید خوب
                           نگونی یی خـداوندان وَد خوب

خواندن سرودهء زیبای استاد گرامی آقای محمد نسیم"اسیر"شاعر شناخته شده کشور،بامطلع: یادم است آن روزگاران یادم است
یادم است آن نیک دوران یادم است

                       غم آ ن ملک د رما نی ندارد
که خلـق وشاه وجدانی ندارد
                             دران ملکی که حاکم ومحکوم
                             به هیـچ چیــزی ایما نی ندارد

                      غم آ ن ملک د رما نی ندارد
که خلـق وشاه وجدانی ندارد
                             دران ملکی که حاکم ومحکوم
                             به هیـچ چیــزی ایما نی ندارد

"همش درد وهمش رنج وهمش غم"
بـه مُـلـک مـا بود،هـر روزه مـاتــم
زدسـت جـانـیــان وارگ نـشــیـنــان
هـم ازطـالـب،هـم از داعـش یزیـدان

"فـراق بوســتان رابـلـبـل افــســـرده مـیـدانـــد"
غم هجــران میهـن را،مهـاجـرگشـتـه مـیـدانـــد
زخیانت ها خلق وپرچم وطالب به ملک خویش
هـمـه خُرد وبـزرگ واز خـود بیـگانه مـیـدانـــد

   ای زبان  فارسی ای در دریای دری
ای تومیراث نیاکان ای زبان مادری
درتوپیدا فر ما، فرهنگ ما،آیین  ما
از تو برپا، رایت دانایی و دانشوری

                                                                                               درکعبـۀ د ل راه مـرا ذوق صنم زد
زیبــا یی پرستی مــرا مهـر نعـم زد
سنگسارفلک دیدعـد وگفت بحسرت
افسوس که د یوانۀ شهرراچه کم زد

یادآنوقت که به میهن سرو سودایم بود
لوگرو باقی کشـور،هـمه جـا جایـم بود
مردمـان وطنـم، خیـلی رفـیق و مشفـق
شیعه وسـنی وهنـد و،اَخـوی هـایم بود

                           از هجـوم خـوبرویان دراتاقم محشر است
دل اسیـر مهـر ورزان دربساط بستر است
                                               اسپ میتا ستا زدرمیدان ُشش درتاخت وتا ز
                                               دل بفریاد است که ازاوبازی ما ششدراست

ای عشق !
برای من
     شعر بخوان!
برای من از آن روزگاران که تو بودی
   شعر بگو!
برای حنانه ها

خواهان رهایی و نبردیم که بودیم
                                          روان نبردیم که بودیم
صد جا بشکست قامت و لیک خم نگردید 
                                          پیمان نبردیم که بودیم

داستان کوتاه