شعر و ادب

           ضــد اغیا ر با ید بود
جای گل خا رباید بود
مرگ زاغ وزغن نزد یک است
پر تلاش انتظا ر باید بود

      په رنځونوکی دی ډوب یم شپه او ورځ یم بیقراره
هوسونه را نه ورک شول  یم  بیحاله  ای هیواده 
ما  په چغو چغو ډیر ژړلیدینه  ستا  د پاره
درنه ځارشم تا ځمانه ډیر ژړلی ای هیواده

اســبـاب طـرب هـمــه مهــیـا سازی
گـر صبر کنی ز غـوره حلوا سازی
صبرتلخ است ولی میوۀ شیرین دارد
انگـور بــه خُمِ صبر صهـبـا سـازی

عشـق را از نغـمـۀ تـار نگاهی نـوش کن
از سکوت حالت دل بوی مستی گوش کن
واژگان را بـال پــرواز خـیــال انگـیـز ده
بلبـل مسـت غـزل را چـهچـۀ گلـپـوش کن

ای غنچۀ ا مید
ای از تو جا ودانه وپا یا نها ل عمر
نو رسته غنچه ای تو بشاخ حیات ما
پر خنده جا ودانه لبت باد چون گلاب 
مستا نه راهپوی بهشت خوش شباب

یارب به عید فطرو به خاصّانت
بـرقـلــب یـتـیـمــان وبه قــرآنـت
ازلـطـف نمـا کشـورمــان راآزاد
ازدست ظالمان،به حـق پـاکـانـت

                  حکا یت لب شیـرین وا لفـت خوبا ن
حد یث چشم نکــو دراما رت کـوران
                                      بیا که بی تومـرا نیست آرزوی د گـر
                                     صلای عام چپا ول ربوده تا ب وتوان

جهل طالب گرگ خون آشام غور
میخورد گوشت و خونِ اندام غور
جهل طالب خشم داعش باهم است
مرگ بـر هـر دو بُـوَد پیغام غـور

           کو کاوه که چرمی بسر چوب نما ید
از بهـرنجا ت غلغله آشوب نماید
یک شیر ژیان است بکار در رۀ پیکار

ا چارۀ این گلۀ معیوب نما ید

       گفت دررمضان مسلمان کشتن ثواب دارد
 فقط ظلو م وجهول، این کثیف خطاب دارد
 درنفرت کده ای وی مشکل افتاد مسلمانی
 جهان در حیرت افتاد، چگونه کتاب دارد

       آه ا زچــه عـا طــل وبا طـل شــد م
سـرمـه ریگ تـشـنـۀ سـاحـل شد م
ریشـۀ شیــری کجا خشکیتد که من
تیره د ل کـوته نظر ، کم د ل شد م

ز شوق گردش چشم خماری مست و مدهوشم
به یاد بـاغ انگـور وطـن در کـوزه می جوشم
ز خـون لاله تا پـر می کند پیمانـه را گـردون
چو گلبرگ شقایق خون دل  مستانـه می نوشم

          باده بخشایی ابریق وحدتی ای کریم
گم گشتگان رامنبع نصرتی ای کریم
حلقهء بختم در سیلاب غفلت گم شده

تشنه راقطره،از آب رحمتی ای کریم

 گـدائـی را نمـــودی پــادشــاهـی
 نـمـودی پــادشــاهـی را گـدائــی
 نمـودی طـوق زرین گـردن خـر
هـزاران اسب شـایـان،بارکشانی

بخت بـد بیـن می کش مستا نه نیست  
عاشقی چون من درین میخانه نیست
خـــم بجـــوش وجــام لبـریـز ساقـیــا
یک حــریف مــی کش مردانه نیست

نیست عیبی گرکنی هردم سوال
گـر نـدانی مطلـبی بـاشـد محال
تـا تــوانی بــادۀ دانـش بـنــوش
آدمی از عـلـم می گـیـرد کمـال

عشق راافسونگران دربند افسون می کنند
با سیاسـت در حریـم دل شبیخون می کنند
قفل سنگینی به ظاهرمیزنند بردرب؛ لیک
خانۀ محفوظ دل ها را چو هامون می کنند

خــداونـدا،کـریـمـا،پـادشـاه هــا !
رهــائـی دِه مـــرا،ازحُــب دنـیــا
بود چشـمم به فضلـت یـا الـهی !

       است رمضان حکم  پادشاه لا یزال
روزهای شمرده  مهربانی را  مثال
این  نباشد بر مسلم  امر نو  ظهور
دیگران هم بوده اند به رنگی مامور

 الاای ارگ نـشـیـنـان،مُلک افـغـــان
خـیــانـت هـا نـمـودیــد، مــادرتـــان
 تبـاه کـردیــد وطـن را، حـد ممـکـن  
فـروختـیـد غیرت تان،مفت وارزان

خدا خسته وفرمان به دست شیطان است
فـرشته غـایب و دجّال دون نمایـان است
به هرطرف نگری نقش پوچ ایوان است
ز ریـشـه خـانـۀ امـن بـشـر ویـران است

گهر ز بطن صـدف از ضمیر دریا گیر
به گوشه ای منشین راه باغ وصحراگیر
زهـرچمـن سمنی چین؛ پای گل منشـین

ه عشق جنت غلمان نه شوق حوراگیر

 اگر به سرنوشت ملک  وابسته  ایم
 چرا بر غدر و لجاجت  دل بسته ایم
 چرادرصلح گره ها گردیده است کور
 چون اول به جعلیات  نگریسته  ایم

غنی وداعش و طالب اجیر اند

بـه دام فــتــنــۀ دالـر اسـیر اند

نـدارد آرد شــان بـا هـم فـرقی

سه قالب پرکن یکنوع خمیراند

قطعه شعر ذیل بمناسبت هفتادوهشتمین سالگرد وفات مرحومه پروین اعتصامی انتخاب گردید.خداکند جباران وقارون های وطن عزیزماازاین شعرعبرت گرفته وآخرین منزل
هستی خودرادرک نمایند.
قطعه شعری برسنگ مزارمرحومه پروین اعتصامی
اینـکـه خـاکِ سـیـهش بـالـیـن اسـت
اخـتــر چـرخ ادب پــرویــن اســـت

ز شقاوت فصل سرد
با ترس قبل از مرگ
آ یینه ها
باهم راه می پیمایند

                       د رین صبح د روغ شا مگا هـا ن
دروغ است آشکا ردررنگ پنهان
                                      د رین کا لبــد هیــولای نیـرنگ
                                     برگهـا یش تقلب هست بجـریا ن
بشا خسا ران ا ین د رخت فتنــه

   ساقی ازل یک  جرعه بر من  بخشید و رفت
با این یک جرعه دود از دماغم  کشید ورفت
فرصت عمر مستعار او را بهانه بود
چون صنم گریز پا یک شبی نه پایید و رفت

جهان ز جوشش افکار می شود خالی
ز هـوش مـردم هشیار می شود خالی
شعـور و فلسفه و فهم را به گور کنند
ز خـلــق تـازۀ آثـار مـی شــود خـالی

زاوضاع وطن بس دلفگارم
من از صبر خداوند شرمسارم
خدا وندا
تو شیطان آفریدی

خـانـه ام اشـغال و من در قـید زندانم هنوز
می خورم سیلی زهر سوزار ونالانم هنوز
می شـود هـردم تجـاوز بـر حریـم پاک دل
چونکه سرشاراز فروغ عشق انسانم هنوز

نوروز باستان (سال نو 1398 خورشیدی) بر همگان خجسته باد.
بـاز آمــد جـشـن نـوروز وطـن
یـادگاری از خــراســـان کهــن
قصه کن ازباغ وراغ وبوستان
از نبات و سبزه و سروو چمن

     بهار آمده آرزو ها گل می کند
گل خانه درچشم زار بلبل میکند
بنفشه بر لب جویبار،لاله در دیار
زلف سیاهش رخنه در سنبل می کند

چوب چوپان را بدست کین گرگان می دهند
دشـمـنان آدمی را گـوشــت بـریان می دهند
شــه کلـیــد خـانـۀ ویــرانـه را اشـغـالگـران
با همه ظلم و ستم در دست دزدان می دهند

        به مناسبت هشتم مارچ
            زنان وطن هم سنگر ابرار باشید
درحصول حق خود درپیکار باشید
بی خرد برتودستبند اسارت میزند 

جا نیا ن خواهند بی لشکر وطن
قـا فـله سالار شود با ز راهــزن
ما یه از خون دارد این نام کهن
همچوپیوندی که دارد جان وتن

طالب چراسـت دشمن عز و وقار زن
مـادر نـدیـده تا که کـند جـان نـثاز زن
شاید به سینه دل نبُوَدسنگ بسته است
با خـشم وکینه بسکه کند سنگسار زن

       فکر من  مانند زلف  تو   مشوش 
  عقلم با جبههءنقل است در کشاکش
   شرح اسرار  بُود سراسر مُنَقش  
  حرفی نه شنیده ام قاطع و بی غش

درنـده شمشیر کج در غلاف باید کرد
ویا به صخره و برکُنده باف باید کرد
چـرا که گردن و پهلو و سـینۀ انـسان
بریـده کـوفته زخم و شکاف باید کرد

مرد

مرد

مرده ای پارینه مرد

فتنه دوران مرد

هنوز خاک خراسان دیار خورشید است
پر از ستارۀ رخشان و ماه و ناهید است
کهن خـزانـۀ تاریـخ و دانـش و فـرهنگ
به طرز تازه یی در عصر نو تأیید است

           ازحیاء مژه بند و بکشا از دل نگاه آنجا
در بحر کرم شسته یاب دفتر سیاه آنجا
تا بکی تخته بند بود ونا بودی ای عزیز
وز قناعت بشکن شکوه دوصدکلاه آنجا

خواراو زاردی وي چه زړه کي دا تیریږي 
چه زه بریم او ته لریي  نه شرمیـږي
دا د ژبی او تو کم معضله پریږدۍ
د وطن په  فکر څنگه چه جوړیږي

عجب عمری نمودی،صبغت الله
زرانـدوزی نمـودی،صبغـت الله
نـمــودی اسـتـخــاره بهــر دالــر
چقـدرازآن ببردی،صبغـت الله ؟

جهـــا دی هــا برفتنــد پیش طالب
که بنمایند که هستند خویش طالب
زجنګ توبه کنند ، تسلیم ګـرد ند
پذ یرنـد راه ورســم وکیش طالب

گرگ را درگله ها دوباره چوپان می کنند
نرخ گـوشـت آدمی را باز ارزان می کنند
آنچـه زیـر نـام آزادی کاذب ســاخـتـه انـد
در قـدوم طالبان از ریـشه ویران می کنند

این عقل کل!،با افتخار میگوید
که درچهار سال دوران
ریاستش،
۴۵ هزارنفرازنیروهای امنیتی

جنگ طالب در حقیقت جنگ پاکـستان بود
خـاک پـاکــســتان مـأوای تـرورســتان بود
صلح وجنگ طالبان را مکرپاکستان شمار
بیـن امـریکـا و پاکـسـتـان ایـن پـیــمان بود

       بنیاد عدالت بشکست و ریخت
خانه ای مافیا   آباد شد
قانون در عهد غنی افلاس کرد
گرک و شغال درجنگل شاد شد

محقـق را چو علیپـــور کرد ند 
خسی ساختنـــد ومهجـورکردند
محقـق را عطـــا نـور ساختنـد
صغیروزیرد ست محجورکردند

لباس دخت هـری بر تن خیابان است
ز جنـس پاریـنه پـیراهن خیابان است
شـکـوه عصـر تمـدن بـود از آن پـیدا
کـتـاب زنـدۀ مـا از مـن خـیابان است

انتخـابات دروغین ننگ آزادی شدست
گویی اسـتقلال و آزادی شیادی شدست
حیلۀ فرهنگ ستیزان را چرا باور کنم
دور تاراج تمدن، ارث اجدادی شدست

بیـا ورسـا قیـا دُ رد مغـــا نه
بسا زچنګ وتنبـــود وچغـا نه
بګیـرد ست خمـارآلـوده ای را
که د نیا برکسی نیست جاودانه

زود این من من  ما ، ما می شود
این جدایها د شمنخواه صفا می شود
نیش نفـا ق وشقـا ق نـوش مـی شود
این شــرنګ تلــخ صهـبــا مــی شود

همیشه پرسش دل بی جواب خواهد ماند

شعورجنبش و شور و شتاب خواهد ماند
شکست شیشۀ دل در سکوت پنهان است
طنـیـن در گـذر پیـچ و تـاب خواهد ماند

عجب قدرت غنی دارد
که ازعقل و حُب وطن صفرو
درغلامی و شیطانی
 صد دارد

هنوز مـوج گل از بـوی یار می گوید
بـه گـوش خسـتۀ دل بار بار می گوید
شبان ستاره و درروزگرمی خورشید
ز عشق خالص دل بی قرار می گوید

دوش دلم زلف تو بدید و در  دام افتاد
(طشت بدنامی ما بود که از بام افتاد)
مگر شادی روزم آمد به پایان
یا وسوسه گیسوی گره گیردرشام افتاد

همه جا د ست فتنه عـریا ن است
همه جا خون ګل ګل افشان است
غــول ها مست عیش وپا یکوبی
شب شـا دی شـا دی با زان است

از سـال نو مگو که وطـن غرق آتش است
با مرگ و زندگی به خدا در کشاکش است
گـرگان برای خـوردن ما صـف کـشیده اند
پیر و جـوان و کـودک میهـن مشوّش است

سال نو۲۰۱۹ خدمت همه هموطنان مبارک باد!

سال نو

خدایا!آن سال نودرملک مان آر

که داری خائنـانش، جمله بردار

به مـظـلـومـان کشـور یـا الهـی