شعر و ادب

از دل صـد پارۀ عـید وطـن خـون می چکد
هردم و هر هفته و هرسال افزون می چکد
گارد ارگ و انتحاری هـردو آدم می کـشند
از دو چشـم مردم ما اشک گلگون می چکد

یکی بی عقل کُل داریم به کشور
که باشدغرب را چهل ساله نوکر
زبـس کـردست پـا بـوسـی کـفــار
خجـالـت داده است مردان لـوگــر

نـظــام ارگ کابــل مافـیـاییست
درون فاسـد و برونش کذاییست
اساسش انتحـار و تریاک اسـت
حصولش عتیاد و بی نواییست

به من بـرده و تابـع مگـو که شهروندم
برای حق و حقـوقـم همیشه می جنگـم
گذشـت دورۀ جهـل و فـریب و استبداد
دیگر نـه تـابـع ظلـم و اسـیـر تـرفـنـدم
کسی زخنجر خونین دیگر نمی ترسـد

باآمدن ظلمتیار،این جانی خونخوار،
سیل خون جاری شده،
هرگوشه وهرکنار
درکشورعزیزما،مردم شریف ما

جگـر بـریان شــده در نار کابل
بـتــرکـیـــده دل خـونـبــار کابل
زن و مردوجوان وکودک وپیر
شــهـیـد بمـب و انـفـجــار کابل

رهایی نزدیک است
شال و کلاه کن جنگجو
برای رسیدن به آبادی های دور

کابل میان دوزخی از خون شـناور است
دولـت هـنـوز حـامی دزد و جـناور است
جنگ و تـرور کـشور ما را خـراب کرد
ویـرانـه ها چولاله سـتان داغ احمر است
ازدرد و سوز دوزخ و محشر هراس نیست

کاخ ظلـم زورگـویـان جهـان ویـران شود
قصۀ ضحاک وفرعون ازمثل عنوان شود
از برای جنگ و کشتار و ترور و انتحار
زیـر نـام صلـح بـا افـراطـیت پـیمان شود

دل مسـتانـه از شــادی بـه پـیراهـن نمی گنجد
غـزل هــای دل دیــوانــه در گفـتـن نمی گنجد
شـراب چشـم شـوخی آن قـدر مستم کند هـردم
که رقص واژگان در گـوشـۀ تن تن نمی گنجد

بظا لــم ظلـم ورزیـد ن میا موز
بمظلــوم درس تـرسیدن میاموز
خنک آنکس که دلهاراکند گـرم
زسردی تـرس لـرزیدن میاموز

چیزی بسان دریا
با موج های رخشان
چیزی بسان رویا
با سازهای بربت

بهـر نجـات مـام وطـن پاچـه ور زنید
بر جـای تـیغ و بـم قلـم بـر کمـر زنید
اززندگی بزیر لحاف مرگ بهتر است
والا بــود که دل بـه مــوج خطـر زنید

الا، ای هموطن 
باشید
در انتظاردریای خون،درکابل و
شهرهای دیگر،دراین

کشـتی بـی ناخــدا در کام توفـان می رود
هـان تا اعمـاق بحـر خـون پایان می رود
سَـیل بینان از لـب سـاحـل تماشـا می کنند
موجها برهم خورد سِیل خروشان می رود
در عــزای کـودکان و نـوجــوانـان وطــن

دنـیـای دل که مأمـن مهـر و محـبت است
خـلـوتـسـرای دوســتی و کان الـفـت است
داروی عـشق مـرحـم دل های خسته است
غـافـل مـشـو که نـافـع داغ جــراحت است

تا که عشق وعاطفه درچنگ زورو زر بود
بـاغ دل بی حاصـل و نخـل امل بی بـر بود
عشق و دوستی رامکن آلوده با چال وفریب
در جـهــان دل سـیـاســت الکـن و ابـتـر بود

بر سرم شام تار می ریزد
سایه ها پر زبا رمی ریزد
سنگ نفرت وسنک اندوه وغم
بـر قلب فــگا ر می ریزد
میشود ذ ره ذره تند یسش

نه من ز غـربت و تنهایی ام فغـان دارم
نه عمر خضر نه خورشید بیکران دارم
اگـرچــه قـافــلۀ عمــر رفـت و تنهـایــم
هــزار بـادیــه دل پـشــت کاروان دارم

هــوای مـوج شــادی در دل ابحـار می رقصد
هزاران موج برهم می‏خورد بسیار می رقصد
نـوای آبـی خـودجــوش اقـیـانـوس می خـیــزد
در آغـوش فضا نجـوای دل بی تار می رقصد

بخون آغشتـه می با شد لب ود نـدان اخوانی
چوگرگ وحشی خون الودبوددستان اخوانی
                                  

آهـــو ز آدمـی نــرمــد در دیـار عشق
تیر و کمان به دست ندارد سوار عشق
باران مهر و عاطفه می‏بارد از ضمیر
دریـای اشـک دیــده نمایـم نـثـار عشق

چمـن خشکـیده باغ از بر فتاده نوبهـاری نیست
پرستو کوچ کـرده نغمۀ و صوت هزاری نیست
گلان عشـق و وصل و آرزو خشکیده در گلشن
هوای دامن کهسار و طرف سـبزه ‏زاری نیست

                   کسی بحسن به آن خاک پربها نرسد
بخـاک پـاک شهیــدان واولیــا نرسد
                                    هزارملک جهان دیدم وهزارافسوس
                                    بخاک پای وطــن هیچ هیچ جا نرسد 

    نوبهار است بر مذاقم  بادهء   لولاک ریز
تشنهء روی ‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍ گلم رشحهء ازرگ تاک ریز‍‍‍‍‍‍
غنچه سان خار نگه می پرورم  در بغل
جمع سازخاطرواین فضولی هابرخاشاک ریز

عشق رابا وحشت وخشم وخشونت کار نیست
مهـر و شـفـقـت هم‏طراز کـیـنـه و آزار نیست
از تعـصـب مهــربـانـی و صـــفـای دل مجــو

نــرمی و لـطــف و مـدارا در دم تلـوار نیست

                    اعجاز نوبهار

زنگار برف از رخ آئینۀ زمین
آهسته پر کمین
پا میکشد برون .

مــا بـــاده فـــــروشـیـــم  ونـشــــد بـــاده خـــــری
ازبـــاده خـــران هــیـــــــچ نـبــاشـــــــد خــبـــری

عشق بازی‏های دل آتش به جانم می زند
گه گاهـی آشــکار و گـه نهــانــم می زند
می‏نـشانـد ناوک مـژگان خوبان را به دل
تیغ ابـرو تـا بـه مغـز اسـتخوانـم می زند
با پـرسـتویی گزینم گـر بـه بـاغی آشـیان

                          جولیان آسانژ

آفــرین آســـا نژ برایمـان تو
صد د رود برپاکی وجدان تو

هشتم مارچ

هشت مارچ،روز زنان است درجهان
هســت زنـان مُلـک مـا، بی خـانمــان
طـفــلـکــانِ شــان زسـرمـا وخـنـــک

الغیاث

ما براهت داده ایم جان الغیاث
چیست دیگردرد جران الغیاث
نیست ماراباک ازموج شکنج

مسلخ وطن
قلب وطـن بـه خنجـر افـراط پاره شد
تـعـداد کـشـتگان وطـن بی شماره شد
گویی که جنگ و فتنۀ افراط دروطن

                            وطن

وطن گرد م فدای روزگارت
فــدای حــا لت زا رونـزارت

             کابل ویرانه

بمیخواران از آن میخا نه یا د آر
بمستــان چشم آن مستا نه یا د آر

درد و رنج های وطن

درد ورنج هـای وطـن،افـزون شـده
ای خـدا! ایـن درد بی درمـان مکـن
کـرده اند افغانْسِتـان،عـدوان خـراب
کشـورم زیـن بـیـشـتـر،ویران مکـن

                                مفت نیست

اند رین شور عزم وشتن مفت نیست
زیر پا آهــنــگ گــرفـتـن مفت نیست
                    شوره زار است ومکن بر دانه ظلم
                   بر لجنـزار تخــم کا شتن مفت نیست

کوفتند باد را

در آونگ التحریر

برشتند باد را

وسرشتند باد را

خـزان مـا ز بهاران تـان بـود بهتر
سکوت خفـته ز افغان تان بود بهتر
هـوای دلکش پایـیز و نـم نـم باران
قـنـاری ام ز هـزاران تان بـود بهتر

اندر صف آتش نفسان ؛ شاه جهانم
سر قافله و رهبر دل سوخته گانم
مارا که هوای طربم نیست درین شهر
ازفرقت و از دوری آن غمزده گانم

دیگر همه چیز تمام شد و مُردم. به پایان همه ی راه های نرفته وُ رفته رسیدم. در میانه ی ناباوری که چرا ناگاه در وضعیت مرگ ام و چرا این منم که باید بروم.