شعر و ادب

دل بهار پر از درد ووحشت و خون است
زبسکه مردن وکشتار وسوگ افزون است
نگاه خــاک و گـیـــاه در ســراســر گیـتـی

بخـا کــی ا لفـت بسیـا ر دا رم
زشادی سرخوشم که یا ردارم
براهش سربکف درجا نبا زی

بنیاد عدالت بشکست و ریخت
خانه ای مافیا   آباد شد
قانون در دست غنی افلاس کرد
گرک و شغال درجنگل شاد شد

ملتی که سر ندارد

ملتی که اختیا ری
بهمه کشور ندارد
مرد می که جزغم

آزاد چو شد یم هموطن می گرد یم
یک شاخه گل زین چمن می گردیم
تـا رهـای گسسته وپریشان فــراق
تا بیده بهـم محکم رسن می گردیم

جنگ وخون تاکی جهاد اکبر است
بـازی فـوتـبـال طالب بـا سر است
زیــر نـــام واژۀ و لـفــظ جــــهـاد
دست وپای طالبان ازخون تراست

    به لاف مشوغـره سربعرش ما لید ن
بحکم قطع بیندیش ازورق کرد ید ن
جها ن سکون ندارد نگر بگرد ید ن
هزار پهلوی مشکل خطاست نادیدن

همه دروغ و همه خدعه و همه رنگ است
همه فساد و هـمه فـتـنـه و همه مـنگ است
کـسی بـه رأی مـن و تـو نمی دهـد ارزش
هـمـه ز پـیش معیّن شـده، هـم آهنگ است

غنی تو نوکر چهل ساله هستی
نمی زیبـــــد تـــرا چــوکـــی وهــــستــی
تــــرا لایــــق رســـن بـــاشــــد ســـر دار
که بینی لذت چوکی وهستی

عشق را در چنبر دام سـیاست می کشند
مهردل ها را به هنگام سیاست می کشند
صدهزاران مردوزن راازبرای سودخود
با دل سنگین به هرگام سیاست می کشند

   فتنـه ای چــرخ روزگا ربینم
غاصبا ن جمله د رفرار بینم
پشت این فتنه های قومی باز
آتش ا فــروزئی غـد ا ر بینم

گاه آتـش گاه تــوفـــان گاه دریـا می کشـد
گاه کوه وجنگل وخشکی صحرا می کشد
گاه گژدم می گزد یا عنکبوت سرخ پشت
گاه افـعی دم کـشـد یـا مـار کبرا می کشد

دیـدن هـزار بـار بـلـنـد از شـنیدن است
عکس و نگاره خامه ستان کشیدن است
آتـشـفـشــان سـیـنـه زبـانــه اگـر کـشــد
آتش همیشه تازه و نـو از دمیـدن است

شرار افگن در شرار بسوخت
 بر سرآ تش قـمــا ر بسوخت
تو سردار جنایت مرد بی عار
شدی کشته بد ست جنایتکا ر

در بزم دل چغانه به انسان رسیده است
دوبـیـتی و ترانـه به انسان رسیده است
بنیان غـم بـه خندۀ شیرین شـود خراب
لب های شادمانه به انسان رسیده است

وطنداران وطن،درخاک وخون است
زدست جـانـیـان،حـالـش زبـون* است
هــزاران عـسـکرنــوگــشـتــه دامــــاد
زبـم هـای یـزیـدان،غـرق خــون است

اگر حـقـوق زن و مـرد تـان برابر نیست
خلوص وجذبه یی درقلب پاک دلبرنیست
انیس ومونس دل ها محبت و عشق است
برای مرد وزن ازاین انرژی بهتر نیست

      درخواب زیاد روی توحیران می شوم
چون زلف تو زبا د پـریشا ن مـی شوم
پا ش پا ش میشود زغــم چــرقـۀ امیــد
د ر زیـر ضربه هــا ی ود ان می شوم

بر سر ما ست تاج خا کستر
خلعـت ما د یبـاج خا کستر
می چلد همچوشمش - بی ننگی
د ست د رد ست رواج خاکستر

درسال نو به گوش دل آید نوای نو
قرصک زنان فتاده دلم درهوای نو
یـاد قـدیـم تـازه کـنـد خـاطـر نـویـن
ارث تمــدن اسـت اســاس بـنـای نو

نـویـــد زایـش دوبـاره دارد شـــام یلـدایـم

سـرود مهـر می خـوانـد برایت مام یلدایم

اگرچه فصل سرمای زمستان میشودآغاز

شـراب آتـشـیـن سـاقی کند در جـام یلدایم

بـه جـیغ و دادم نکـرده یـادم پـر مـرادم بـه چـنگ بادی
به سـاز و سـوزم تف تموزم به دل فـروزم چـراغ یادی
سکوت سردی به رنگ زردی کند نبردی زروی دردی
ز دل فگاری ز بی قـراری بـه حـال زاری چه انفـرادی

 رود صـدام افغــان،مثـل صدام
زارگ کـشـورم،شـرمنـده بدنام
رسدروزی طناب درگردن وی
نظـاره گـرشونـدش ازدر وبـام

 رود صـدام افغــان،مثـل صدام
زارگ کـشـورم،شـرمنـده بدنام
رسدروزی طناب درگردن وی
نظـاره گـرشونـدش ازدر وبـام

بـه جـیغ و دادم نکـرده یـادم پـر مـرادم بـه چـنگ بادی
به سـاز و سـوزم تف تموزم به دل فـروزم چـراغ یادی
سکوت سردی به رنگ زردی کند نبردی زروی دردی
ز دل فگاری ز بی قـراری بـه حـال زاری چه انفـرادی

غم هجرت مرا مادر،بسی خون جگرکرده
رسیده عمرم آخـر،جان من ازتـن بدرکرده
شب وروزم زیـاد مردمـان مضطـرِمـیهـن
خـدا داند مرا مرغی،شکسته بال وپرکرده

      درجستجوگررکاب بوادی ایمَن برانی
با ارنی گقتنت هرگز دیدن نه  توانی
از شرار شعله و آتش بگیر  نشانی
ازدوست توبشنوی با زبان بی زبانی

سرود تازه که در عمق دل اثر دارد

به کام تلخی هجران بسی شکر دارد

چکامه و غـزل و بیت می کند مستم

دمی که دل سخن عاشـقانه سر دارد

زنـدگی خـنـدۀ لـب رویـاست
عطر یادی ز حالت شیداست
پیـره نخجیری بر فـراز کـوه
ماده آهویی دردل صحراست

                       خود فروشا ن ساز با طل می زنند
غـفـلـت آهنـکا ن د م د ل می زنند
                                 بی تمیزی چند اسیرحرص و آز
                                 سـا ز وحشـت وسا یل مـی زنند

عجب مغزی که داریم ما بکشور!!
تـفـکر کـرده گـیــرد، رأی اکــثــر
زطرح ابتکاریش،بازهم گوسفندان
دهنـد رأی باهـمـه گـاوهـای کشور

هزار گنج گران در دل وطن جان است
فسوس ودردکه جانی ودزد دربان است
طلا و نـقــره و الـمـاس زیـنـت آرایـنــد
مکان لعـل و گهـر دامن بـدخـشان است

دل شکسته یی را گـر کسی برنجاند
چونان بُـوَد که خدا را زغم بگریاند
اگر به قلـب فگاری کسی نهد مرهم
توگویی خلق جهـان را همه بخنداند

فسرده دل نشوم تا که عشق ارمان است
هماره مرغ طرب دردلم غزلخوان است
سرود و نغـمه دلـم را به رقص می آرد
چرا که عاشق سیل وصفای میدان است

                اگـربیتـو محشر نبا شد چه با شد
مرا خا ک برسر نباشد چه با شد
توای خاک سوخته ما من چسا ن
بیتـو د ل محتضر نباشد چه باشد

غـنـی ای جانـی بی دیـن وایمـان
چه کردی تا بحال درملک افغان
شب وروزت به گردش،دور دنیا
ویا درعیش وعشرت،ارگ افغان

استقبال ازشعردوشاعرشیرین سخن کشورعزیز ما با مطلع:
برای زمزمه ای عاشقانه دلتنکم
برای دل خوشی کودکانه دلتنکم
(ازمحترم استاد محمد اسحاق ثنا)
وطن به یاد تومن بی بهانه دلتنگم

                            بپا که بشکنیم این چرخ روزگارخویش
بپا که بشکنیم این شا م ظلمتبار خویش
                                      بپا که بشکنیم این شام تیره پنداررا
                                     بپا که بشکنیم این شام آتشبارخویش

باز گویی گردش چشمی بلای جان شدست
خـانـۀ دل از نـگاه آتـشـیـن ویــران شدست
گرچه درگوش دلم از صلح می گوید؛ ولی
سـیـنـه میـدان نـبـرد نـاوک مـژگان شدست

استقبال از دو شاعرشیرین سخن وطن عزیزما با مطلع:
دیـوانـه ام زدرد دل بـی قــرارخـویش
دادم زدست،روزخود وروزگارخویش
(از استاد محمد اسحاق ثنا)

                                 زما نۀ ایست که عمرم به چشم ترگذرد
هجــوم خنـده ز عسرت بی ا ثر گذ رد
                                       ستاره ها همه تاریک وخور بی نور
                                       نفس به شعلۀ انـد یشۀ سحــر گذرد

         عاشق چشمان تو شدم در یک نگاه
در شبستان خیالت گم کرده ام  راه
باحسن بی مثالت فرمان روای دلی
پیش جلالت کوه حشمت چون پرکاه

بیا که جای تـو را در سرای دل کردم
پـیام عـشق تـو را هـم نـوای دل کردم
سرود عشق زاعماق جان شود بیرون
عجب مـدار که آن را غـنای دل کردم

          می کشند
می کشند
پیر   و
جوان
زن   و

ز بس فغـان نبات و جـمـاد آمده است
دل فگار طـبـیـعـت بـه داد آمـده است
فگار و کشته و بی خانمان فراوانست
زبسکه وحشت سیلاب وبادآمده است

                              فــریا د خلــق بگــوش شنـوا نمی رسد
این د ست کوته هیچ به عصا نمی رسد
                                         فــریا د خلــق به عـا لــم بالا نمی رسد
                                         از ضعـف آن حتـی بخـود ما نمـی رسد

گـرد آهِ شـعلۀ دل تـا که سـوزانم کند
پـرپـر ققنوس خـاکستر پـرافشانم کند
ذرۀ خورشیدگیرم کـرده عشق آتشین
ابر تاریکی کجـا در پـرده پنهانم کند

    آمد م دل ، آماج  تیر مژ گانت   کنم
درغنچه ها بخسپم گل به دامانت کنم
دل ودیده فرش سرو قامت  رعنا ییت
ازسرانگشت تا فرقدان بوسه بارانت کنم

                  زخم نا سور خلق د وا گرد د
کــور چشما ن چــو بینا گردد
                             زخم نا سور خلق د وا گردد
                             خلق چو د رفکر مداوا گردد

          بحر که توفانی شد، کی کنند پرسان صدف
در بی امنی دل‌، بشکند   سامان     صدف
یک سو زلزله،  سوی دیگر سیلاب  غم
در بهاربی برگی آرزو نیست،نیسان صدف

تمـدن افـتخـار و زیـنـت تـاریـخ پـیـشـین است
ازان اوراق وبرگ دفترفـرهـنگ رنگین است
بسـی گنجینه هـا پنهان بُـوَد در سـیـنـۀ تـاریـخ
به چشم عقل ودانش گرببینی گوهـرآذین است
گذشته پندوحکمت می دهد بر کودک حال ات

    عمریست جمع ما رانیست غیرستم دربساط
هرکجا بگزشتیم کرد خشم ، قد علم دربساط
از هرکه خواستیم درصلح و سلم منصفی
نه دیده ایم جز لا ،  از دل نعم  در بساط

              بـه چـلــی هـیـئـت والا بنـیــا د
بداددرس حکومت راخلیل زاد
                               رموز پایگاها کرد مکشوف
                              به ملیشیای آمریکائی استاد

رسـتمی بـایـد که شـاخ کـبر دیـوان بشکند
کاوه یی خواهد سر ضحاک دوران بشکند
سوگ سهراب وسیاوش رایزیدی می کنند
زین فسون آری که قلب پور دستان بشکند

      جوش طرب ها اندوه دوش را  سازه ای
تشنه ام از ابر انتظار،  یک  خمیازه ای
نقاش تدبیر وامانده ء دشت  جنون
گه در خم ناپاک رنگریز ریزدغازه ای
کهنه گی ها سراسر آفت خیز فناست

                اتمر ونورهرچه غوغا می کنند
د ا مـن خــود را بـالا می کننــد
                               جنگ ز رگری ود ستوری بـود
                              خویشتن را بیش رسوا می کنند

                      بهــل دولـت یکسره گــرد د
غم ورنج ملت یکسره گردد
                              دگرجنجال پنجا حـل گردد
                              دگرجنجال رسواحل گردد

عیــد قــربــان آمــدو،جـانـم بـقــربـانــت کـنــم
ای وطن دورازبرت،دل خوش به آرمانت کنم
ازخـداخـواهم کـه روزی،خـائنـانـت گـم شـوند
مـابـقـی عـمـرخــود را،طـی به دامـانت کـنــم

طالبان در عید جنگ و خون شـادمانی کنند

قـوچ و گاو نر نـه؛ بل، انسـان قربانی کنند

جای نقل وکلچه برما بمب وراکت می دهند

عـیـدگاه کـــودکان را خـــون افـشــانی کنند

بسر با ید هوای حب میهن 
سرما با د فدای حب میهن  
                          بگوش د ل می با ید شنید ن
                          شنید با ید صدای حب میهن

هـرگـزم یــاد وطـن ازدل وازجــان نرود
تا که جان دارم ازآن،چشمهءحیوان نرود
شـب وروزم بـفـکـر وطـن وهـمـوطـنـان
یـادم هیـچگـاه زآن، لعـل  بدخـشـان نرود

   
 
الماسی جوغه که چیری ورپه سر کړی
دنړۍ  ټول ارزښتونه ورته  ورکړی                                                             
واکمند وی دی هوا او بحر و بر کړی
صلاکار او دی دټول جهان رهبر کړی
ستایندوی دی په میدیا او په منبر کړی
ورته جوړ کمیس پرتوک او ښه څادر کړی
لوکس دریشی او نیکتایی باندی ډولی کړی
ښه چپن او قره قل ورته په سر کړی
دالری اکونټ ورجوړ کړی په قطر کی
گلخانه او سپیدار کی قصر ورکړی
جو دانې قدر خوند نه لری  پاسداره
خپلواکۍ چه دپره دو په لاس کی ورکړی 

اگست 2019
ناروی

صفـای حسـن نبیند دـیدۀ بـدبـین
بگـوش خـر مخوانید آیت یاسین
ز سـرچـشمه بیایـد آب گل آلـود
زلال تر نشودآب چشمۀ چرکین

     شرف باخته وبی وجدان تواب
بـلای جنـبــش ویـا ران تآواب
                               فروشد دوست وهمسنگرخود را
                                 بقـیـمـت جــو وا رزان تــوا ب

عشق اگر از دل برآیـد زندگی در کار نیست
مهر اگر خامـوش گـردد حـرکت اقمار نیست
لحظه یی باعشق وشادی بهترازعمری به غم
عمـر طـولانی بـرای عـاشـقـان معیـار نیست

روبهء لـوگـرهمی خواهـد،دوبـاره ارگ را
دیـن ایمـان را دهـد،امـا نـه تـرک ارگ را
 هـرشـب وروزش تقـلا،بهـرغصبیـدن بـود  
مُلک وملت رافروشد،اما نه ترک ارگ را

                 پیر مرد را نادره گفتار نیست   //   کشش و جذبی در آثار نیست
در حضر با درد هاست در گیر  //  درسفر قوت بسیار نیست
هرکه درآویخت با زلف یار    //   چاره اش در قطی عطار نیست
انکه تمرین عاشقی کرد          // از منش خبر، که هوشیار نیست

                          پنـا گـا ه مـا بـود مـی ومیخـا نه

سر مـا وخـا ک د را ین آ ستـا نه

تو ملجای منی صاحب این خا نه

سنگپای روی طالب صـورت مه پاره نیست
حلـقۀ گـوش غـلامی زینت گـوشـواره نیست
از رباط خشک جنگی صلح خواهی تا بکی
غیر کشتن کار تیغ و مـوشک خمپاره نیست

طالـب که ضد خـامـه و خـط و نگاره است
خصم سواد و مکتب و درس و اشاره است
نظم و ثبات و عصر نـویـن را دهـد بـه باد
چـون بی خبـر ز عـلـم نهــاد و اداره اسـت

سیه روز است همیش وجدان جاسوس
به خــا رآغشتــه است داما ن جاسوس
به د ل د وستـد ا رعلی ، یا ر خوارج
ســر نیـــزه کـنـــد قـــرا ن جا سوس 

 استقبال ازمرثیهءحضرت جودی علیه الرحمه با مطلع:
بابا بیا که تیغ جفا ساخت کارمن

"بابا بیـا که تیغ جفا سـاخت کار من
 برگی نجیده گشت خزان نوبهارمن"
کرزی بگشته شمروغنی بدترازیزید
با انفـجـاربمب نمـودند، تـارتـار من

طالـب که ضد خـامـه و خـط و نگاره است
خصم سواد و مکتب و درس و اشاره است
نظم و ثبات و عصر نـویـن را دهـد بـه باد

 (قسمت اول)
خدای بی خدایان
تره کی آن خـدای بی خدایـان
عجب کیفربشد ازدست یـاران
گذاشتـنـد بالشی را بردهـانـش
روانـه کردنش برسوی نیـران

ما لیخـولیا های قد رت از هراس
غرق هستند در زبا له ای کنا س
بهـر کسب چوکی وقــد رت وزور
میکنند سجده به پیش هر خنا س

     ای غبار مقدمت  به چشم عاشق  توتیا
     وی خرام آمدنت  کبک دری را رهنما
     (مومیا گم کرده ام من در میان ماه و مو)
     خال سیه رویت در زیر گیسو مومیا

           ضــد اغیا ر با ید بود
جای گل خا رباید بود
مرگ زاغ وزغن نزد یک است
پر تلاش انتظا ر باید بود

      په رنځونوکی دی ډوب یم شپه او ورځ یم بیقراره
هوسونه را نه ورک شول  یم  بیحاله  ای هیواده 
ما  په چغو چغو ډیر ژړلیدینه  ستا  د پاره
درنه ځارشم تا ځمانه ډیر ژړلی ای هیواده

اســبـاب طـرب هـمــه مهــیـا سازی
گـر صبر کنی ز غـوره حلوا سازی
صبرتلخ است ولی میوۀ شیرین دارد
انگـور بــه خُمِ صبر صهـبـا سـازی

عشـق را از نغـمـۀ تـار نگاهی نـوش کن
از سکوت حالت دل بوی مستی گوش کن
واژگان را بـال پــرواز خـیــال انگـیـز ده
بلبـل مسـت غـزل را چـهچـۀ گلـپـوش کن