شعر و ادب

غنی وداعش و طالب اجیر اند

بـه دام فــتــنــۀ دالـر اسـیر اند

نـدارد آرد شــان بـا هـم فـرقی

سه قالب پرکن یکنوع خمیراند

قطعه شعر ذیل بمناسبت هفتادوهشتمین سالگرد وفات مرحومه پروین اعتصامی انتخاب گردید.خداکند جباران وقارون های وطن عزیزماازاین شعرعبرت گرفته وآخرین منزل
هستی خودرادرک نمایند.
قطعه شعری برسنگ مزارمرحومه پروین اعتصامی
اینـکـه خـاکِ سـیـهش بـالـیـن اسـت
اخـتــر چـرخ ادب پــرویــن اســـت

ز شقاوت فصل سرد
با ترس قبل از مرگ
آ یینه ها
باهم راه می پیمایند

                       د رین صبح د روغ شا مگا هـا ن
دروغ است آشکا ردررنگ پنهان
                                      د رین کا لبــد هیــولای نیـرنگ
                                     برگهـا یش تقلب هست بجـریا ن
بشا خسا ران ا ین د رخت فتنــه

   ساقی ازل یک  جرعه بر من  بخشید و رفت
با این یک جرعه دود از دماغم  کشید ورفت
فرصت عمر مستعار او را بهانه بود
چون صنم گریز پا یک شبی نه پایید و رفت

جهان ز جوشش افکار می شود خالی
ز هـوش مـردم هشیار می شود خالی
شعـور و فلسفه و فهم را به گور کنند
ز خـلــق تـازۀ آثـار مـی شــود خـالی

زاوضاع وطن بس دلفگارم
من از صبر خداوند شرمسارم
خدا وندا
تو شیطان آفریدی

خـانـه ام اشـغال و من در قـید زندانم هنوز
می خورم سیلی زهر سوزار ونالانم هنوز
می شـود هـردم تجـاوز بـر حریـم پاک دل
چونکه سرشاراز فروغ عشق انسانم هنوز

نوروز باستان (سال نو 1398 خورشیدی) بر همگان خجسته باد.
بـاز آمــد جـشـن نـوروز وطـن
یـادگاری از خــراســـان کهــن
قصه کن ازباغ وراغ وبوستان
از نبات و سبزه و سروو چمن

     بهار آمده آرزو ها گل می کند
گل خانه درچشم زار بلبل میکند
بنفشه بر لب جویبار،لاله در دیار
زلف سیاهش رخنه در سنبل می کند

چوب چوپان را بدست کین گرگان می دهند
دشـمـنان آدمی را گـوشــت بـریان می دهند
شــه کلـیــد خـانـۀ ویــرانـه را اشـغـالگـران
با همه ظلم و ستم در دست دزدان می دهند

        به مناسبت هشتم مارچ
            زنان وطن هم سنگر ابرار باشید
درحصول حق خود درپیکار باشید
بی خرد برتودستبند اسارت میزند 

جا نیا ن خواهند بی لشکر وطن
قـا فـله سالار شود با ز راهــزن
ما یه از خون دارد این نام کهن
همچوپیوندی که دارد جان وتن

طالب چراسـت دشمن عز و وقار زن
مـادر نـدیـده تا که کـند جـان نـثاز زن
شاید به سینه دل نبُوَدسنگ بسته است
با خـشم وکینه بسکه کند سنگسار زن

       فکر من  مانند زلف  تو   مشوش 
  عقلم با جبههءنقل است در کشاکش
   شرح اسرار  بُود سراسر مُنَقش  
  حرفی نه شنیده ام قاطع و بی غش

درنـده شمشیر کج در غلاف باید کرد
ویا به صخره و برکُنده باف باید کرد
چـرا که گردن و پهلو و سـینۀ انـسان
بریـده کـوفته زخم و شکاف باید کرد

مرد

مرد

مرده ای پارینه مرد

فتنه دوران مرد

هنوز خاک خراسان دیار خورشید است
پر از ستارۀ رخشان و ماه و ناهید است
کهن خـزانـۀ تاریـخ و دانـش و فـرهنگ
به طرز تازه یی در عصر نو تأیید است

           ازحیاء مژه بند و بکشا از دل نگاه آنجا
در بحر کرم شسته یاب دفتر سیاه آنجا
تا بکی تخته بند بود ونا بودی ای عزیز
وز قناعت بشکن شکوه دوصدکلاه آنجا

خواراو زاردی وي چه زړه کي دا تیریږي 
چه زه بریم او ته لریي  نه شرمیـږي
دا د ژبی او تو کم معضله پریږدۍ
د وطن په  فکر څنگه چه جوړیږي

عجب عمری نمودی،صبغت الله
زرانـدوزی نمـودی،صبغـت الله
نـمــودی اسـتـخــاره بهــر دالــر
چقـدرازآن ببردی،صبغـت الله ؟

جهـــا دی هــا برفتنــد پیش طالب
که بنمایند که هستند خویش طالب
زجنګ توبه کنند ، تسلیم ګـرد ند
پذ یرنـد راه ورســم وکیش طالب

گرگ را درگله ها دوباره چوپان می کنند
نرخ گـوشـت آدمی را باز ارزان می کنند
آنچـه زیـر نـام آزادی کاذب ســاخـتـه انـد
در قـدوم طالبان از ریـشه ویران می کنند

این عقل کل!،با افتخار میگوید
که درچهار سال دوران
ریاستش،
۴۵ هزارنفرازنیروهای امنیتی

جنگ طالب در حقیقت جنگ پاکـستان بود
خـاک پـاکــســتان مـأوای تـرورســتان بود
صلح وجنگ طالبان را مکرپاکستان شمار
بیـن امـریکـا و پاکـسـتـان ایـن پـیــمان بود

       بنیاد عدالت بشکست و ریخت
خانه ای مافیا   آباد شد
قانون در عهد غنی افلاس کرد
گرک و شغال درجنگل شاد شد

محقـق را چو علیپـــور کرد ند 
خسی ساختنـــد ومهجـورکردند
محقـق را عطـــا نـور ساختنـد
صغیروزیرد ست محجورکردند

لباس دخت هـری بر تن خیابان است
ز جنـس پاریـنه پـیراهن خیابان است
شـکـوه عصـر تمـدن بـود از آن پـیدا
کـتـاب زنـدۀ مـا از مـن خـیابان است

انتخـابات دروغین ننگ آزادی شدست
گویی اسـتقلال و آزادی شیادی شدست
حیلۀ فرهنگ ستیزان را چرا باور کنم
دور تاراج تمدن، ارث اجدادی شدست

بیـا ورسـا قیـا دُ رد مغـــا نه
بسا زچنګ وتنبـــود وچغـا نه
بګیـرد ست خمـارآلـوده ای را
که د نیا برکسی نیست جاودانه

زود این من من  ما ، ما می شود
این جدایها د شمنخواه صفا می شود
نیش نفـا ق وشقـا ق نـوش مـی شود
این شــرنګ تلــخ صهـبــا مــی شود

همیشه پرسش دل بی جواب خواهد ماند

شعورجنبش و شور و شتاب خواهد ماند
شکست شیشۀ دل در سکوت پنهان است
طنـیـن در گـذر پیـچ و تـاب خواهد ماند

عجب قدرت غنی دارد
که ازعقل و حُب وطن صفرو
درغلامی و شیطانی
 صد دارد

هنوز مـوج گل از بـوی یار می گوید
بـه گـوش خسـتۀ دل بار بار می گوید
شبان ستاره و درروزگرمی خورشید
ز عشق خالص دل بی قرار می گوید

دوش دلم زلف تو بدید و در  دام افتاد
(طشت بدنامی ما بود که از بام افتاد)
مگر شادی روزم آمد به پایان
یا وسوسه گیسوی گره گیردرشام افتاد

همه جا د ست فتنه عـریا ن است
همه جا خون ګل ګل افشان است
غــول ها مست عیش وپا یکوبی
شب شـا دی شـا دی با زان است

از سـال نو مگو که وطـن غرق آتش است
با مرگ و زندگی به خدا در کشاکش است
گـرگان برای خـوردن ما صـف کـشیده اند
پیر و جـوان و کـودک میهـن مشوّش است

سال نو۲۰۱۹ خدمت همه هموطنان مبارک باد!

سال نو

خدایا!آن سال نودرملک مان آر

که داری خائنـانش، جمله بردار

به مـظـلـومـان کشـور یـا الهـی

 به معلول و معیوب رحمی ندارد جناور

چنین گرگی را نیابی در باختر نی خاور
 وعده موهوم کور کرده است وجدان او
نه به انسانیت  نی به اسلامیت  باور

  شب یلدا بیا شادی بیاور            برایم پیک شادابی  بیاور
به کنج انجمن جمع گشته یاران     کمی  سنجد کمی شامی  بیاور
 بوَد معروف به یلدا  هندوانه          به سرخی از پُلی خمری بیاور  
 

عاملان جنگ از صلح و صـفا بیگانه اند
قـاتـل خلـق خـدا، ویـرانـگـران خـانـه اند
دامـن خـونین شـان تصدیـق قصـابی بـود
دسـت خـونین صاحبان بیم سـلاخخانه اند

    شــب یـلـــدا بـه مُـلـک مـا نــیــایــد
مگـرآنـوقـت کـه غـم هـا را نـیـابــد
درآن مُـلـکی که هرروزانتحاریست
کـجـا ایـن شــب بـه کـار مـلـت آیـد
 

       عالم ما پر ازداستان ها واسطوره است
دواء  درد عاشق دعای  ماثوره  است
شب یلدا مظهر میلاد موهوم  ذهن
لیک ارتباط را با سلف پل معموره است

انتخابات دروغین چشـم مردم کور کرد
اصل دیمو و کراسی را به قعرگورکرد
در تقـلـب هیـچ معـنایی نـدارد پـارلمـان
درفسادستان ورا چون وصلۀ ناجورکرد

 شـرفـۀ پای د یـو مــرد ان است
آمـد آمـد صلـح ومهـمـا ن ا ست
آنکــه درکـوه ود شــت روییــده
فـا رغ از قیـد لطـف گلـدان است

داد نــد به طــا لـب پنــاه مـلا هــا
د رمسجد ود رمـد رسه ازبهرخدا
بـود ند چــو با د ام تـوام هـمـیش

کلــهء بــی مـغـز ودســتــار بــزرگ
کـی تـرا زیـبـد ای ظـالـم چـوگـرگ
قــتــل عـــام مـلــت مــا کــرده ئــی

گوشـت آدم را بـه تیزاب جنایت سوختند
آتـشـی در سـینـۀ انـسـانیــت افـروخـتـنـد
قتل خاشقجی چونان پیچید بر گرد جهان
چوب ها بر طبل رسوای سعودی کوفتند

جنگ وصلح طالبان ازخون مردم رنگ شد
این حنای دسـت قـدرت‏هـا پر از نیرنگ شد
نعـش خون آلودۀ انسان به خاک افتاده است
یا به دست طالب و داعش به دار آونگ شد

کرد یم د می قـرار با هم
د ر پای خم اختیا ر باهم
دربزم شراب وساز باهم
کرد یم شبــی قما ر باهم

طالب وبن لادن وداعش ازیک ریشه اند
هرسه افراطی زخارستان یک اندیشه اند
آفـت افراطیـون تـنها نه در بُـسـتان فـتـاد
در بــن آزادی انـســـان مـثــل تـیـشـه اند

طالبان بـا جنگ و با کشتار عادت کرده اند
در زمین سوخته هر قتل و جنایت کرده اند
از شـعـار صلـح می گـویند؛ لیکن در عمل
بس به جاغوری و مالستان غارت کرده اند

     بیا با همت مردانه  بشکنیم  تابو 
کاین مشکل برنسل جوان، همواره میرود
چیست تابو؟مشکل در رسم سخت ازدواج
هرمرحله اش به معضل، اشاره میرود

الا اشـرف غـنـی،جـانـی لـوگـــر
تراعـقـل ودرایت نیست در ســر
چه کـاری کرده یی دردور اول؟
که حـا لا قصد داری دور دیگـر

تا چنـد د رذ لا لت و اد با ر زیستن
د ر سا یه ای عقــوبت آزار زیستن
تا چند بـد ید ګاه همـه مـرد م جهان
با زخــم خــونچکان د ل آزارزیستن

انـتـخـابـات شـوری،جـزفـریـب عــام نیست
صـادقـانِ کـشـورم را،بُـرد درفـرجام نیست
هـرکـه دارد نـوکـریِ دشـمـنــان مُلـک مــا
درموفق بودن شان،شک وهیچ ابهام نیست

نای خلق درملک ما بریده اند
تا که د ست اجنبی رسیده اند
دشمنان با زور خدعه وفـریب
پوز مرد م را بخاک مالیده اند

انـتـخـابــات وطـن،جـزهـیـلـه ونـیـــرنـگ نیست
صادقانه سعی دراین راه،جزءاین فرهنگ نیست

مرگ رازق انفجار دیگر است
در دل دشمن شرار دیگر است
شـیـرمـرد قـنــدهـار دیــرپـای
رفـت؛ اما افتـخـار دیگر است

هرچه از وحدت فرا رفتیم  رسوا تر شدیم
خاک پای دشمنان و نوکرِ نوکر شدیم

تاجک و پشتون و ازبک بر سر هم کوفتیم
گوییا با زورگویی قوم والاتر شدیم

بشراز خرد ورزی به خدا میرسد
لیک ازجهل،به علیت خطا میرسد
درسوادذهن اگرره نبردی به اصل
جمله باور هایت به ما سوا میرسد

بگشته عبدالرازق غرقه درخون

زدسـت جانیـانِ غـول ومجـنـون

وطن ازدست داده شخص نیـکـو

خدایا! قا تلانش،غـرقـه درخـون

ما مرغ مهاجریم  همه جا جهان ماست
صعوه ایم، گلغنچه محبت آشیان ماست
لا مکان نِیَم ، مکان نیازو راز منست
دردلهایی مردم بی مکان،مکان ماست

زمستان پیشروست،یاربّ زلطفت
نـظـربرحــالِ مُـلـک ومــردم مــا
به چهل سال اخیـر،ازدست دونان
خرابه،غـرقـه درخـون کشـورمــا

        گل گوشواره خجل ازگوش تو
درمان درد نرگس خاموش تو
سنبلستان باغ جهان موی توست
عروج آرزو ها  در آغوش تو

وطـن زدسـت خـائنـان ارگ،خونین است

هـم زدسـت چاکـران بی دین،خونین است

تا که این دارهء دزدان،به سرقدرت باشند

شـب وروز وطـن ما،چنـیـن خونین است

کعـبــۀ دل کـه بـی ریـا بینی
قـبــله را چـارســو روا بینی
خانۀ سنگ وگل چه میجویی
هر طرف رو کنی خـدا بینی

حلول عید سعید اضحی یا عید قربان راخدمت کافّهء مسـلـمانـان جهــان 
عموماً واخصاً خدمت تمام هم میهنان عزیزخود صمیانه تبریک وتهنیت
عرض داشته وازخداوند نهایت مهربان التجا دارم که هرچه زودتر یک

    هرکه او ننمود پا ازگلیم خویش دراز
با شاهد سیمین ساق زیست دربستر ناز
آسایش جان، در پرده وهم است پنهان

خـدایـا غـزنـی مـا در گرفته
همه جا دود وخاکستر گرفته
جسـد روی جسد افتاده یارب
دد وحشی صفت خنجرگرفته

اهداء به شهدای مظلوم اخیرافغانستان عزیز،اخصاً به شهدای مسجدامام زمان(ع) درگـردیـزوشهـدای ارتش افـغـانستـان درولسـوالی چـنـارتوی
ولایت ارزگان.
بس که درنـزد خــدا قـدروبهــا دارد شهـید

   اگر دل از آهن پاره کنم من
تو آهن ربایی چه چاره کنم من
        اگر در پایی تو جانم براید
       هوس مرگ دوباره کنم من

زمـیـن مهــمان بـزم آسـمان بود
اگرمه لحظه یی از دل نهان بود
شـراب سرخ افـشـانـیـد بـر مـاه
خراب ومست خورشیدجهان بود

 دوش دیدم صنمی دربند عشق وعواطف
باکش نبود از گزند زبان  و اراجیف
نغمه ای داوودی داشت درچارسوی بازار
پیروبرنا مشتاق و بر هنرش  خریدار

وطن طبل عزا را ساز داری
دل صدپاره سوزوساز داری
به میدان نـبردخصـم وحـشی
هزاران ترک تیرانداز داری

جنگ و صلح طالبان بازی پاکستان بود
ایـن بــرای مــردم مـا کالاً عــریـان بود
کشورما گاو پنجمن شیر پاکستان شدست
سـال ها دوشـیده و زالوی این پستان بود

نی طــالـب وداعـش ونـه کـر می ماند
نی قـتـل وقـتــال
نی خـائـن پنجـشـیـرو زلـوگر می ماند
نی گرگ وشغال

درین زمانه دل ازجور خار می لرزد
ز چـیـغ و ولــولـۀ لاله زار می لـرزد
ز قتل و غارت گل هـای باغ انـسانی
ز درد و زخم سکوت هـزارمی لرزد

درمیقات رویت ثبوت از انکار گیرد  کمک
ازدیوانهء این  شهردیدم هوشیار گیرد کمک
در خیال قامتش  سایه ای مژگانم  عصاء
سرووجود ازخم گشتن های چنار گیرد کمک

    رمضان را تکلیف دارخواند صایمی
که روزاستورقم ، به شب  استسقی
امتحان طاقت  توست    به یقین
کزسرصدق آوری حکمش به جا

چـرا آیین را بازیـچه کردند
پــیام تین را بـازیـچه کردند
گهی ترسا و گه مسلم برآیند
خدا و دین را بازیچه کردند

سالهـا شد که عـزیـزان تودرهـجـر،وطن
گشـته اند تخم سـپند،دورزدامـانت،میـهـن
دشمنانت همه درقدرت وعیش اندوسرور
دوستانت همه جا،غرق به رنج اند ومحن

کـورۀ آتـشفـشان عـشـق گـر فـوران کند
سلطۀ زور وسیاست را ز بن ویران کند
می کند بیخ سـراب وهـم را امـوج عشق
تا که نـور گـوهر دریای دل جـریان کند

مناجاتیه

خـــداونــدا! بـحــق روزه داران
به حال سجده ات گیری، زمن جان
مـرا پـاک منزع،نـزد خود خواه
نشـرمـانی من، درروز پُـرسـان

    این نیست احترام بایسته  به قرآن
بگذاری آنرا ملفوف در تاق   بلند
فهم معانیست خلق را دانش وتکریم
که به اسرار و رموز ملتفت  شوند

( مـا ومجـنـون هـمسبـق بــودیـــــــــــــم در دیـــوان عشـــــق
او بــه صحــرا رفــت و مــا در کـوچـه هــا رســوا شــدیـــــم)
مـا و عـینـو همسفــر بــودیــم در دیـــوان عشـــــــــــق
او بـه فـیـشـن شــو بـرفــت و مـا بـه سـر افـتــاده ایـــم

الهی بشکند دسـتی که ویران می کند ما را
حمایت می کند آشوبگری و چورو یغما را
بهرجا می رسد بحران و ناامنی شودافزون
به آتش می کشد باغ وسراوکوه وصحرا را

هراس، از سیلاب غمش در سینه پنهان میشود
چون هرچه درره سیل است ازبیخ ویران میشود
اضطراب فکر بر وجود،  بیقراری افگنده  بود
هرکجا  تحفه ء درد است بر ما ارمغان میشود

کـدام ظالم سـیه پوش کرده مارا
بسوگ وغم هم‏آغوش کرده مارا
سـتم در حـق مـا بگـذشـته از حد
به دام جنگ مدهوش کرده ما را

ای ملت غیور،مردان بی هراس

چرا اینگونه خاموشید؟

گرگان درنده،

چه آسان خاک میهن می‏فروشند

تو ومن را به دشمن می‏فروشند

همه گـنـدم نمـای جـو فـروشـند

بـه جای آرد ارزن می فروشند

عید امسال
رمضان رانمودند، ماه مرگبار
عیدماامسال بودست،عیداشکبار
ازدل حُب وطن خون می چکد
دشمنان، شادند وبا جشن وقمـار

  من چه بودم ؟نشانی از بی نشان
ازعدم آمدم سوی  عدم   روان
یک مثا لی گویمت ازجسم وجان
مثل یک قطره آبی  در ناودان

زمانه یی که پرستـو ز لانه می ترسد
جـوان و پیر ز کلکین خانه می ترسد
چـونان صفحۀ تاریخ ما شـده خونیـن
که متن و پاورقی و فـسانه می ترسـد

پادشه گرآب ازچشمه خٍرد خورد نوشش باد
ور نه  کام گل اندام،  حرام  آ غو شش  باد
گر اداره  ملک  به عدالت  توان  کردن
قبای شهنشهی  لایق  برو دوشش  باد

الا ای هموطن مظلوم،میهن  زیبای ما
غرقه درخون شد
زدست جانیان،این ناکسان،این نوکران
بیگانگان،

هر که از عشق باوری دارد
قـدر فهـم خودش بر ی دارد
کس نپرسدخذف فروشان را
که چه سان درّوگوهری دارد

باالهام گرفتن ازشعرمرحوم عشقری با مطلع:
شرم وحیا بدیدهءخرد وکلان  نماند
نورونمک بچهرهء پیروجوان نماند

شـرم وحیـا زجمـع یـزیـدان مـان برفت
بـاغصب ارگ زوطن،امن وامان برفت

آخرسال
سال آخرشد،با انفجارهای مزید
انتحــاری هـا همـه،ازنسـل یزید
هیچ رحمی ندارند برپیـروجـوان
میکُـشـند طـفـلِ صغـیــرومادران

بسمه تعالی

یا مُقلّـب القُلـوبِ وَلابصـــار
یا مُــدَ بـّرَالـلّیــــلِ وَالنّـهـــار
یا مُحَوّل الحــولِ وَالاحـوال
حَوّل حالَنا الی اَحسنِ الحال

                              آمد بهــا ر وروی ترا یاد میکنم
دلرابیاد روی خوشت شاد میکنم
                                آمد بهاروبا زچوبلبل بروی شاخ
                                قصری بپا س خاطرت آبادمیکنم

بـرای ما که کهـن یادگار نوروز است
چه ارث پاک وکلان افتخارنوروزاست
ز جـشن خرّم جمشیـد تـا به عهد کنون
شـراب جـام جـم روزگار نوروز است

بهــار جـامــــۀ زرد خـــزان دربـر کرد
شکوفه خون دل ازجوی دیدگان سرکرد
بشاخ صبح چو گل زد خنده یی بشکفت
عـبـوس شب بـدر آمـد و پاک پرپر کرد

از هزاران درهزاران نطفه یک واحد منم
در میان صد هزارانِ دیگر یک هم تویی

دیگ ارث من ز اجدادِ بسی جوشیده است
قطره ای از چشمه ساران نیاکانم تویی

بـه بند رشـمۀ زلـفی دلـم لَکَـتو شد
به رد یُـو دل وامُنده مـه دِگه او شد
رکابیم به پِت پِت فناد وگاوگم گشت
چراغ موشک دل بی غذای مندوشد

      با همه ثروت فقیرهستیم ما
ازغرور مرد می مستیم ما
                      با همه زهر سموم مرگبار
                      ازهجوم ناکسان رستیم ما

تیغ را در دست قاتل داده اند
همچنان پول ووسایل داده اند
سـرنـوشت مـردم بیچـاره را
پـاک در چنگ اراذل داده اند

پیش امریکه و نا تو همگنــا ن
جمعیتی کاغــذ تشنـا ب گشتـه
                             به امریکه فروختنــد مملکت را
                             چوکا رمل خیله خندالقاب گشته

 سپرلیه چه راځی د آرمانو سره راځه     
دگــلو دگــــیډیو امیلو   ســـره  راځه

(۱)
تا که ملت بخواب خرگوش است
حـــال مــردم زبــد بـدتــربـیـنـیــم
 ا.حیدری۱۶،۵،۲۰۱۶،سدنی

                     از خیـا ل آن لبـا ن بـا ده نوش
د ل چوجام باده می آید بجوش
                           پرفشا نــی هـــا ی انداز بلنــد
                          نا زمی بارد وبانگ نوش نوش

دلی که از نفس عشق کس کباب شود
به یک دوجرعۀ می کاملاًخراب شود
بـیـاد گرمـی آغـوش پر ز احـسـاسـی
یخ خـیال هوس قـطره قـطره آب شود

دفتر عشق وطن را به چـه پرپر کردند
خاک در چشـم مـراد همه کشور کردند
یأس از جسـم و دل میهـن ما می جوشد
زنگ امید وطـن را بـه خـدا کـر کردند

اکـت وطـن بچـشـم بود،تـوتـیــای من
نـامـت هـمـیشـه بـاد بـه ذکـرودعای من
چهل سال شد،که بگـشتی پایمـال خصم
خـواهــم عـدوی تـو،به قـهـر خدای من

چـشـمان خـسـته پـیـروی دل می‏کنند
خود را ز عقل و فلسفه غافل می‏کنند

بابم خود خراب شوی پاکستان
غرق درقعراب شوی پاکستان

         برغزل حافظ
           علیه الرحمت وسپاس

جای بهشت، باید به این مسلمانی جهنمی
قتل انسان پیشه کردند با دریافت درهمی 

جـانـیـــان ودهــر دون درمُـلک مــا
وضع کشورسخـت ویـران کـرده اند
بســکـه هـــرروز انتحــاروانـفـجــار
خـون زچشم خلق به فوران کرده اند

                               سربسودا تا بکی ازشورجــولان هوس
ای زخود بیگا نه تنها د ربیا بان هوس
                             فکرجمعیت مکن ریگ پریشان خاطراست
                             کوه ظاهـــر سا زی وسراب میــد ان هوس

ای کرزی بی غیرت ،ای خائن بی ایمان
ای دشـمـن خلـق ما،ای حامـی طـالـبـــان

کـشـور اسیر سـلسـلۀ انـتـحـاری است
سیلاب خون مردم بیچاره جاری است
بر تخـت ارگ فتنه گران جا گرفته اند
برجان ملک تـوطئه مکروب ساری است

تابکی در خـواب خرگوشی وطندار عزیز
چـشـم بسـته پنبه در گـوشی وطندار عزیز
درد و رنج و بی نوایی می کشد آخر تورا
تـا بکی بـاغــم هـم‏آغـوشـی وطندار عزیز

عجب یک مُلک آزادی،که داشتیم
عجب یک کشـورشادی،که داشتیم
زدســت نـاخــلــف،داوود ظــالـــم
خـرابـه میهـنی،آبـادی که داشـتـیم

ازقـدوم نحس بـی دیــن، گلـبـدیــن
کُشت وکُشتارهرطرف ازتیغ کین
شــد بـه صــدهـا انـتـحاروانفجـار
بـاعــث قـتـل هـزاران هـمـدیـــار

ای که درجنگ‏ها بقای تواست
بی سبب صلح ادعای تو است
منـبـع جـنـگ را تـــو مـی‏دانی 
چون‏که افراطی آشنای تو است

      به اقتفای غزل
   ملک الشعرا
         بهار

به فردوس تحفهء دل میفرستم
به کوثرشربت   گل میفرستم

                باز سودای اناالحـق د رسراست
برخدایی شوروشوقم رهبراست
صــد سپـاره از الف دارم بیـا د
از حد یث نفـع خـود شاد م شا د

     زیبا پرستی صیقل دهد آیینه ای پندار را
ذوق خمیازه بهم  آرد پرتو دیدار را
گربهم دوزم مژگان حقیقت آرای خویش
داغ محرومی یابد لذت کشف اسرار را

وطن داران،وطن،ازدست ما رفت
همـه بــاغ وچـمــن،ازدست مارفت

برمردم ما جور و جفا تاکی و تا چند
قهروستم و خشم ووغا تاکی و تا چند
خلقی شـده بیچاره و آواره و محروم
آتـش زدن لانـه و جـا تاکی و تا چند

....حقـق همچو کــرزی پر کشیده
زیک توبره تو گویی سر کشیده
                         با تپانچه عارض خود لاله گون
                         از تغا بن می کنند ، ساز فسون

الا ای عـبـدالله جان،عـبــد شیـطـان
چـــرا نـوکــرشـدی،نــزد پلـیـــدان؟
بـدادی خلـق پنجشیــررا خـجــالــت
الا ای نــاخـلـف،بـی دیــن وایـمـــان