با عرض معذرت از آقای کابلی و داکتر صاحب محمودی این شعر سهوا قبلا بنام آقای کابلی نشر شده است.
ای رفـیق وهـمـد م زندان
چون براد رشفیق مهربان
تکیه گاهم بدی د رمحبس
تکیه گاه سفـت وپر توان
با تبسم هـمیشه میگفـتی
درپل چرخی محشرجهان
میگفتی الچک وزولانه بود
پیش برق نقل د ر قـندان
شا کی ازبرق برزبان بدی
ازهمه جای برق اندرجان
هیچکس را بدام نینداختی
همچونا مردمان جا سوسا ن
در بسا ط طا قـت ومـردی
شدی پیروز بین هـمگنا ن
تو ما مای جملگی بودی
ما ما کـریم پیـر وجـوان
شیرازه بند هستیت کا ربد
کار بالا تر ز زور وتوان
د ل دادی بگـرخـا ن کا ر
میبردی حظ زصحبت شان
پیـر نقـشبنـد روحش شا د
رهبرت شد ببانک پیرمغان
از خم کار با نک مستت کرد
برد باخویش درجمع مستان
از خـم کا ر می کشیـدی سر
با ده صا ف وپا ک عـیـا ن
سرنمودی جوانـی درمستی
با می با نک ا فغـا نستا ن
رمز ورموز کا ر آمـوختی
رمز باده کشی چون مهان
میگذشت سالها بدین منوال
نشه یی کار د رجمع یاران
خدمت عسکری طی کردی
پای ساغـر توپ هژده پان
ساعتش ماه بد روزها سال
شب یلـدا صبح تا شا ما ن
کرد خورشید رهایی طلوع
از شفـق داغ پر حـرما ن
کار پای خــم با نک کشیـد
رنج دوسال درد بی درمان
ساغروجام می زد ست مغ
کرد شا دان روح پریشا ن
شاد وسرمست زساغـرکار
شد طریقت در جمع مستان
روح خـم شراب با دا شا د
طبع کا ربا د همیشه شادان
سرنگون شد خمستان بانک
نه زخم ماند اثرنه زکارنشان
ما ورای وطـن پرازا نـد وه
پر ز انـد وه ود رد بیکـران
عـا شق شعـر رهــی بـودی
شعر رهــی بود قـوت جا ن
دادی سعـدی را بمن تحفـه
گفتی سعد یست دورزین دوان
شعـر رهـی شعر امروزست
رهی است سعدی این دوران
تا کـه بـا د صبا ا فگـنـد ت
در سد نی زلطف ما ری جان
باز ساغـر کشی کا ر شروع
جام آبـی وزرد سرخ نشا ن
کارطا قت فرسا لیک مطبوع
نشگی هـای روشن وعیا ن
د ر جـوا نـی آن زمـا ن ا و
در عرصه یی سپورت جهان
آن زمان پهلوانی بد مرسوم
زور خا نه یی رستم د ستان
پرورید ن گهـردرون صـد ف
رسم مـردان چون عـیا ران
خود سازی بود زان منظور
سازش جَِّرمی نیکّویا ن
گوی فتبا ل د لش را بربود
عاشق شیوه یـی یوروپیان
تا پسین شا مگاه غــروب
عشق فوتبا ل بود جا ودان
تا سحـرگـاه رنج بیمـا ری
نگرفتـی پا زخمستا ن
با خـدای مرض جنگیـدی
جنگ بی ا نتها بی پا یا ن
پنج سا ل سخت جنگیـدی
با خــد ا ونـد گا ر سرطـا ن
لشکر د رد غـا فـلـت بنمود
با شبیخون هجوم بمباردمان
سنگرت را شکست تسخیرکرد
سنگـر زند گی یی پر حرما ن
نـدارد د وست غـیـرزاریـد ن
نوحه از ا نـد وه بـی پا یا ن
زنـد گـی نا گــوار مـی گرد د
بـی حضـور جمع د وستـا ن
وای هـر روز میرود د وستی
وای زین لشکـر روان روان
لخـت د ل را میبرند هـر روز
با خود این د وستان گلرخا ن
رفـتـی و روحـت بـا دا شا د
از مــی کـوثـر ا نـطهــوران
با شی محشور با می وبا ده
با شی هم بزم با همه مستان
مگـزین کا ر جز با ده کشـی
د ست سا قی مهـل ارسلا ن
منشیـن بـا ریـا کــا ر زاهــد
منشین با خـیـل مفـتخـواران
تا به صبح قـیـا م مستی کـن
از سیه مستی سرمکش جانان
منشین جـزبه بـزم میخواران
مگزین دوست جزد خت رزان
دور بنشین زکوچک ابدالان
د شمن کا ر ود شمن ایما ن
****
کابلی **
۲۷.۱۱.۲۰۲۴
