ای کاش خاک ره گردم من آبی چشمان را
اکسیر دو دیده سازم گرد دامان را
سر تا قدمت ناز است و استغناء ، بگو
چشمان آبی را بوسم یا مه آسمان را
مرغ سحرباشم ونغمه سرای کوی دوست
فدای یک کرشمه سازم جان بی امان را
روا مدار نشانی ، بر لب غیر نشیند
جان من بی قدر مساز لعل بدخشان را
در وسوسهء نفس‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍انی به خاک نشینان نگر
شوق به رسوایی کشید سلطان زمان را
آخند که به خون کشد بی گناهان را
گوبه هیچ بفروخته ای توهردوجهان را
"حافظا می خور،رندی کن وخوش باش ولی
دام تذویر مکن چون دیگران قرآن را "
در ره عشق ووفا ،کسب رضای دوست
عبث نیست گرصرف کنی امکان وتوان را
تو ، فروغ بهر قدرت بی دوام دهر
درگیرو اغیار مگذار دین و ایمان را
کابل :
م .ش . فروغ
