سلام گرم
امید که از هر جهت سلامت باشی
مبادا ناروی به نار تبدیل شده باشد
ماه اگست را بکلی از شما احوال نداشته ام ، می خواستم در مورد کنگرۀ دوم مجمع، گپ بزنیم
در وتساپ نوشتم
استاد ولی پاسدار با پیام کوتاه :
سلام اندیوال ارجمند
همان مریضی نامرد جلد سوم جنایات حزبی دچارم شده: اسما
گپم به امبولانس و شفاخانه و انتی بیوتیک رسیده هنوز خوب نشدیم ببینیم چه خواهد شد
احترام
به شوخی نوشتم :
خنده ام دادی استاد
مریضی جلدِ سوم جنایات حزبی ! ؟
خدایا دردِ استاد را دوا کن
لبانش را پُر ازشور و نوا کن
به جلدِ سه اگرآشیانه کرده
ورق ها را بلندتر از هوا کن
استاد پاسدار که همیشه بوسیلۀ طنز و شوخی، روز ها و شب های غمناکِ زندان پلچرخی را نرمتر می ساخت، اینک که در مریضی جلد سوم جنایات حزبی ، نفسش تنگ شده است، بازهم با شوخی می نویسد :
خداوندا قبول گردد دعایش
بگوشم میرسد زنگِ صدایش
یگانه دوستِ دوران شکنجه
ترانه شو بلاکِ دو برایش
برایش نوشتم :
چون ناوقت شب است، فردا همرایت تیلفونی گپ می زنم و بار دگر هردوی ما از خاطرات پایان ناپذیر بلاک دوم پلچرخی قصه خواهیم کرد
شب راحت داشته باشید
یازده و نیم بجۀ شب 31 اگست 2018
امروز اول سپتمر است بجای آنکه به استاد پاسدار دوست دوران پلچرخی ام زنگ بزنم، کلکهایم بر کیبورد کمپیوتر رفت و این متن ایجاد گردید. متنی که از مریضی جلد سوم جنایات حزبی سخن می گوید. استاد پاسدار مریضی خود را مریضی جلد سوم نامیده، در جلد سوم جنایات حزبی در فصل پنجم دربارۀ شکنجه های استاد ولی پاسدار، نوشته ام، زیر عنوان:
پاپا و پرزۀ پایوازی
در این فصل در مورد شکنجه ای سخن گفته شده که استاد پاسدار را برای همیشه به مریضی اسما یا نفس تنگی مبتلا کرده است. این شکنجه در ماه جدی سال 1362 در بلاک دوم اتفاق افتیده. از آن شکنجه حدود 35 سال می گذرد اما نه از یاد رفته و نه التیام یافته است. داغ شکجنه هنوز تازه و آتشفشانی است و هر از گاهی بطرز تکاندهنده ای از درون ،زبانه می کشد.
خادیست ها ، جنانیان حزبی و تصادفاً داکتران معالج زندانیان ، در یک توصیه مشترکند :
شکنجه ها را فراموش کنید !
اما استاد پاسدار از 1983 تا 31 اگست 2018 نیز نتوانسته از شرِ اسمایی که ازشکنجۀ خاد در بلاک دوم ، برایش پیدا شده، نجات یابد. اگر بخواهد شکنجه های خاد را فراموش کند، امبولانس و شفاخانه، بیادش می آورد که چرا به این حال و روز افتیده است !
قسمتی از داستان شکنجۀ استاد ولی پاسدار که در سال 1362 در بلاک دوم زندان پلچرخی اتفاق افتیده، را در صفحۀ 76 جلد سوم جنایات حزبی می بینیم :
خادیست :
خاین اصلاح نمی شی ؟
استاد ولی :
من چه کرده ام که اصلاح شوم ؟
خادیست :
آدمت می سازیم بی شعور ....
میگی یا سوته و برقه چالان کنیم
به چه جرم زندانی شده ای ؟
زندانی:
در پارچۀ ابلاغم ضد انقلاب نوشته اند
شکنجه گر :
ضد انقلاب ضد انقلاب دگه چی باشی
اصلاح نمیشه فرشش کنی
خادیست :
رفیق سرباز!
معلمکه به دالیز ببر و رخ به دیوال روی یک پای ایستاد کن چای و تشناب بند نیم شب بیارش که تحقیق بته لین برق سرش اقرار میکنه فامیده شد
سرباز :
صایب اجرائات میشه
....
همکاسه ها، استاد ولی را وادار می سازند که به شفاخانه مراجعه کند چون روز بروز سینه دردی و نفس تنگی اش بیشتر و بیشتر می شد. استاد به کمک باشی اتاق .....
سرطبیب زندان ( داکتر غیرتمل ) با اشارۀ سر و چشم می پرسد :
چرا؟
استاد ولی :
چند روز پیش با لباس نازک در دهلیز منزل اول ایستاد شده بودم
سرطبیب :
جزایی؟
زندانی :
بلی
داکتر غیرتمل :
ما می خواهیم شما بمیرید شما شرم ندارید از ما دوا طلب می کنید بی غیرت کثافت اشرار خبیث
داکتر غیرتمل سرطبیب شفاخانه با توهین و تحقیر فراوان زندانی را بدون معاینه و ادویه از دروازۀ شفاخانه بیرون می اندازد و استاد ولی پاسدار با یک دنیا مأیوسی و زخم ههای تازه، بسوی اتاق می رود... از تصادف بد که استاد ولی پاسدار فعلا در یکی از کشور های سرد اروپا که با قطب شمال همسرحد است، زندگی می کند و با همان دردی که از شکنجۀ سال 1362 گرفته با همان مریضی بسر می برد. اسما و نفس تنگی اش مزمن و لاعلاج شده است. نفس تنگی و درد سینه ، او را نمی گذارد تا کردار جلادان و شکنجه گران را فراموش نماید
جنایات حزبی جلد سوم