همیشه برای بیان یک مفهوم اجتماعی مقالات و رسالاتی زیادی و یا سخنرانی های طولانی لازم اند. اما گاهی اتفاق می افتد که یک تصویر مطلبی را بیان می کند که کتاب ها از آن عاجز اند.
24 حوت به مثابه روز قیام قهرمانانه مردم هرات علیه ستم دولت دست نشانده اتحاد شوروی سابق،
امسال هم مثل سال های قبل بزرگ داشته می شود. در حدود پنجاه هزار انسان برای این بزرگداشت گرد هم می آیند. اما سوگمندانه این تجلیل مثل معمول "مردانه" باقی می ماند. آنهم در شهری که جنبش مدنی در آن تاریخ طولانی دارد.
اما تصویری که در برابر ما قرار دارد این "مطلقیت مردانگی" را بهم می زند. یک زن به رسالت خود پی می برد و با حضور خود سنت معمول را می شکند و برای زنان دیگر می آموزد که می توان با تعدادی کمتر و حتی یک نفر، جریان حاکم را نیز به چالش کشید و حضور خود را ضرورت اجتماعی دانست.
تصویری که در پیش چشم داریم اگر از یک طرف نشاندهنده اوضاع اجتماعی ماست از طرف دیگر بیان کننده حضور یک زن با تمام تنهایی او نیز است . حضوری که یک حضور ساده نیست و می تواند به عنوان یک نماد شناخته شود. حضوری که یک دعوت و یک صلای برای مبارزه برای احقاق حقوق زنان است که نباید هیچ عرصه از فعالیت اجتماعی بدون حضور زنان باشد