بیـا ورسـا قیـا دُ رد مغـــا نه
بسا زچنګ وتنبـــود وچغـا نه
بګیـرد ست خمـارآلـوده ای را
که د نیا برکسی نیست جاودانه
بیارساقی که غــم خردم نموده
میـا ن مـا بمـا نـد محــرمـا نه
نمیګردد د لم صاف با حریفان
قسـم بـر می سـرخ کا فـــرانه
به د رګـویم بمان د یـوار بداند
زسست رایی یاران صا د قا نه
بروای خوش نشین سا یه غیر
تـو وسـودای قلب خـا شعـا نه
که ما پیمان جان بستیم با می
قمــا رعــا شقــی ومشفقــا نه
تبــر د ستان غــا رتګـرجنـګل
همه جمع اند بفکر مغـرضا نه
علا جم ترک می ګفتنـد هیهات
د وایی بهــر مـرګـم مـاهــرانه
نمی ګــرد م زراه مـی پرستـی
مرا عهـد یست عهـد قا طعا نه
زمرګ ترسید ن ودرراه جانان
روا نبـود به شـرع عـا شقا نه
براه وصل جا نان سر نها د ن
نګـویی ظا لمـا نه ، قهــرما نه
چه سالها یی که آزادی پرستیم
نخـواهـم برګ خشکی خاد ما نه
صنـم آزادی وراد یست یا ران
بپا یش سجــده دارم هنـد وانه
بمرګ یک خطی فرهنګ سوګند
خـوشا حـا فـظ وحرف یزیدانه
بـران نجیـب ملـت بـا تـا سـف
پتــکــی ګــریـه دارم د زدانــه
تو ای ملت پا ک با شهــا مـت
چـه آورد برسرت دور زما نه؟
تـرا کــرد ند اسیـر دام صـد تو
براد رهــای نا اهــل کجــروانه
بنـای ملک وملت خـرد سا زند
شقــا وت پیشګان نا بخــردانه
*****
۲۶ /۶/۱۳۹۷