مخمس بر غزل بیدل
بی نیازی را معنیست ،استغنا افتادگی
هوس را بخشد افت تمنا افتادگی
ذرهء مارا بَرَد تا سما افتادگی
قطره را شد سوی دریا رهنما افتادگی
کرد شبنم را به خورشید آشنا افتادگی
درطربخانه ای وحدت بلند رتم سازتوست
درنغمهء لولاکیان نهفته آواز توست
هرکجا بینیم سایه ای بال پرواز توست
راحت روی زمین زیر نگین ناز توست
گرچو نقش پا توانی ساخت با افتادگی
ناخوش آوازی را نیست ره در گلستان عشق
آزمون هاست تا شوی پیشرو دبستان عشق
بال عنقاست، طالع خانه ویران عشق
بی نیازی نیست ناز عبرت آهنگان عشق
شعله را گردن کشی بردست تا افتادگی
تا چشم کردیم وا احتیاج بر ما زد رقم
کسوت بیچارگی پوشانید مارا دم بدم
ما همان خاکیم،حتی کواکب گردد خدم
عالمی چون اشک برمژگان ما دارد قدم
این نیستان داشت پیش از بوریا افتادگی
عصای قامت خم گشتگان است واخ و آه
نا امیدی هارا در عالم اسباب نیست راه
وارستگان را در سایه ای رضا است پناه
ما ضعیفان فارغیم از زحمت تحصیل جاه
مسند ما خاکساری تخت ما افتادگی
بسکه دشوار افتادست فهم اختیار و جبر
با زندگی در غبار وهم می باید کرد صبر
چون فرسود تردماغی ازکثرت بحث قدر
ما همه اشک وتومژگان،ماهمه تخم و توابر
دستگیری از تو می زیبد ،زما افتادگی
قطره را به دریا می رساند رقص حباب
از نشاط تسلیم، بجوی اسرار این کتاب
بر زمینت میزند فروغ بیجا طلبی های شتاب
تا تواند خواست عذرسرکشی های شباب
می کند بیدل بما قد دوتا افتادگی
لندن : ۲۲/۰۴/۲۰۱۷ م.ش.فروغ