د وش پنــد م داد پیــر میفـروش
با حریف هوده برخیزمی بنوش
آ بروی خـود فــروشند بی خیال
جمله سقا ا ند بی مشکی بد وش
حرمت خاک همسر ناموس بود
شرم کن ای کهنه کارسنگفروش
شیخ وملا ، مــرجع تفلید ، امام
تاجران دین فروشند دین فروش
د رخــم د ل باده ام آمــد بجوش
صد فغا ن دارم ازنیرنگ هوش
یکد می آرام بگیر کمتر خروش
د رتقــلای فغــان گفتــم سروش
مــا زد ریــا د وریم وبستـرآن
بی نصیب ازموج توفانی خروش
د رخرابا ت د ین خــویان پلیــد
سا قیا نند ، باده نوش ومیفروش
حــرمت میخـا نه را داد ند ببا د
عــربد گویان لوطی خرقه پوش
شب پرستـا ننـد بد مستـا ن نا ز
با توکل حرف دشمن کرده گوش
چهــره سازا نند تا ژرفـای قلب
د رتقلب ، کارسازوسخت کوش
مرز بی با کی شکستند یکسره
میر میدانهای بی ننگی چموش
مرد مان خویش را دزد یده اند
داده اند ایمان به قلب زرفروش
بی پشیما نی کنند پیشکش بغیر
نشنوند ازحق گوش خرفروش
تا خــود آگاهیش همه مملوز آز
زیربارحرص خم گردیده دوش
اهـــرمن زا د ند اعیـا ن حقوق
خوپسند نا اهل جمله آب فروش
سر خــم آخـوربی ننگی غرور
خرمدار غول ، جُل خر بپوش
گله گله کشتــه مــی شوند ولی
همچوگوسفند جملگی هستند خموش
مید ود هرسو به پیش نا کسا ن
شمـله بالا پتکی پستی بد وش
میفروشد گوهـر یکتای خاک
چون خزف درد کۀ گوهرفروش
خنـــد ۀ ریشخنــد آمیز زما ن
می نمی سازند گوش آویزگوش
خیک با د کردۀ رنگین واژه ها
یا ور وهمد م خر، با عقل وهوش
غرق دررخوت مرده ریگ سود
بی خبرازنعره های پرده پوش
غــرق هتا کی ومسموم فـریب
می نمی بینند با چشما ن هوش
*****
**
4/ثور/1365
کبلی