صد سال پیش امان الله خان پادشاه افغانستان استقلال سیاسی را از بریتانیا بدست آورد تا کشورش در قطار ممالک مستقل و شاید مقتدر و مرفه جهان قرار بگیرد. استقلال در واقع معنی و مفهومی جز این ندارد که یک کشور مستقل، کشور مرفه، آباد، توسعه یافته و مقتدر است.
کشور مستقل، اقتدار دارد تا استقلال خود را حفظ کند و دست دولت ها و کشور های بیرونی مداخله گر و مهاجم را از دخالت و تهاجم کوتاه سازد و مانع تهدید استقلال خود از سوی آن ها شود.
کشور مستقل، کشور توسعه یافته یا کم از کم قرار گرفته در مسیر توسعه، کشور آباد و مرفه است. مردم یک کشور مستقل در رفاه اقتصادی به سر می برند یا حد اقل گرسنگی نمی کشند، زیر خط فقر زندگی نمی کنند و دست نگر و درماندۀ کمک خارجی نمی باشند.
کشور مستقل، کشوری است که مردمش در امنیت، کم از کم در یک امنیت نسبی به سر می برند و دولت و حکومتش امنیت مردم کشورش را تامین می کند.
کشوری که به استقلال می رسد و روز استقلال را به عنوان روز ملی و تاریخی خود جشن می گیرد و تجلیل می کند، دیگر هیچ گاه مورد تهاجم و اشغال خارجی قرار نمی گیرد. به کشورهای که روز استقلال خود را به عنوان روز تاریخی و ملی تجلیل می کنند نگاه کنید که پس از آن مورد هجوم و اشغال خارجی قرار نگرفته اند. هند و پاکستان 14 و 15 آگست هر سال را به عنوان روز استقلال جشن می گیرند. به این دلیل که در آگست 1947 از اشغال و تسلط استعمار بریتانیا آزادی و استقلال یافتند و پس از آن مورد هجوم و اشغال و تسلط هیج کشور دیگر قرار نگرفتند. اگر در کشور هالند 5 می را به عنوان روز آزادی تجلیل می کنند، به خاطر اینکه برای آخرین بار در 5 می 1945 از اشغال آلمان هیتلری آزادی یافتند، وگرنه هالند قبل از آن از سوی ناپلیون فرانسوی و امپراتوری اسپانیا هم اشغال شده بود. اما آن اشغال قبل از اشغال دولت نازی آلمان بود. بنا بر این آخرین تاریخ آزادی هالند از تسلط و اشغال خارجی 5 می 1947 است.
و اما صد سالگی استقلال افغانستان!
آیا افغانستان در صد سالگی استقلال خود از بریتانیا دارای نکات و ویژگی های متذکره که نشانه های استقلال و نشانه های یک کشور مستقل شمرده می شود، رسیده است؟
اگر افغانستان صد سال است که مستقل است و استقلال دارد، ده سال حضور ارتش سرخ شوروی و جنگ این ارتش در افغانستان در دهۀ هشتاد سدۀ بیستم که ده ها هزار کشته و معلول به جا گذاشت و پنج ملیون مردم افغانستان را آواره و مهاجر ساخت، چه بود؟
شما از روی انصاف و با وجدان سالم و پاک نگاه کنید و قضاوت کنید که کدام جنگ و کدام مقاومت در افغانستان جنگ و مقاومت همگانی، ملی و سراسری در برابر هجوم و اشغال خارجی بود؟ جنگ سوم افغان و انگلیس و یا جنگ علیه قوای شوروی؟
اگر افغانستان صد سال است استقلال دارد، حضور 19 سال قوای امریکایی و ناتو شامل این صد سال چیست؟
اگر افغانستان صد سال است که استقلال دارد و ما صد سالگی استقلال خود را جشن می گیریم، آیا افغانستان در این صد سال به اقتدار، امنیت، آبادی، توسعه و رفاه رسیده است؟
این چگونه استقلال است و افغانستان چگونه کشور مستقل است که در صد سالگی استقلالش نا امن تر، درمانده تر، گرسنه تر، بیچاره تر، فقیر تر و وابسته تر به کمک خارجی از صد سال قبل است؟
اگر امان الله خان صد سال پیش استقلال افغانستان را به عنوان پادشاه از استعمار بریتانیا اعلان کرد، کم از کم 9 سال دیگر علی رغم قطع کمک بریتانیا در تخت سلطنت باقی ماند و حکومت کرد.
این چگونه استقلال است که پس از صد سال اگر امریکا و کشورهای خارجی کمک خود را به افغانستان قطع کنند، دولت و حکومتش در چند ماه یا چند هفته و شاید چند روز فرو می پاشد؟
یک نکتۀ دیگر را هم در مورد این صد سالگی استقلال که در افغانستان زمام دار ارگ با چغ و فریاد از آن سخن می گوید، فراموش نکنیم:
استقلال افغانستان از بریتانیا بر خلاف این ادعا که این استقلال با جنگ از انگلیس بدست آمد و جنگ سوم افغان و انگلیس، جنگ استقلال بود و انگلیس ها را در این جنگ شکست دادیم و استقلال را به زور گرفتیم، با یک معاملۀ زشت و خجالت بار از بریتانیا بدست آمد:
کسب استقلال سیاسی از انگلیس در برابر پذیرش خط دیورند به عنوان مرز رسمی و بین المللی هند بریتانوی.
بریتانیا در 6 می 1919 بر افغانستان اعلان جنگ داد و با بمباران کابل و شهر های دیگر در کمتر از یک ماه امان الله خان را مجبور به آتش بس و مصالحه و معامله کرد. امان الله خان در 8 آگست 1919 و در 22 نوامبر 1922 دوبار در دو معاهده با انگلیس ها خط دیورند را به عنوان مرز رسمی هند بریتانوی پذیرفت و در پای آن امضاء گذاشت. یعنی استقلال سیاسی از بریتانیا در برابر اعطای نیم خاک افغانستان به انگلیس بدست آمد. اما پس از صد سال افغانستان هنوز از آن سوی دیورند توسط پاکستان لگد مال می شود و چیزی که افغانستان از آن محروم است، همین استقلال است.
