سر انجام طالبان حاضر به مذاکره با حکومت شدند و چند روزیست که هیأت های دوطرف در دوحه مصروف چانه زنی بالای طرزالعمل مذاکرات اند. مردم افغانستان درعین حالی که صلح را نیاز اساسی خویش میدانند از کمبود های پروسهٔ آغاز شده در دوحه نیز آگاه و شدیداً نگران عواقب احتمالی آن اند.
عدم تمایل طرفین به قرار دادن حقوق قربانیان در اجندای مذاکرات و فقدان تضمین ها در سطح ملی و بین المللی برای حفظ حقوق وآزادیهای افراد (اعم از زن ومرد) مندرجه در فصل دوم قانون اساسی کنونی افغانستان وبخصوص حقوق زنان مایهٔ تشویش و نگرانی شدید جامعه و بخصوص زنان آگاه کشوراست که بعد از سقوط استبداد و بربریت طالبانی دوباره به پا ایستادند و سهم شان را اکنون در عرصه های سیاست، اقتصاد، جامعهٔ مدنی ورسانه ها بسیار افزایش داده اند.
آتش بس دایمی خواست همه زنان افغانستان است. بیشترین فشار جنگ را زنان تحمل میکنند. با از دست دادن شوهران، پدران و پسران شان زنان افغان ماتمدار میشوند ودر عین حال ناگزیر به برداشتن بارتمام مسؤلیت خانواده شده با فقر مفرط بسر برده و از گرسنگی فرزندان شان رنج میبرند.
برای همه زنانی که از حقوق خود آگاه اند و بخصوص زنانی که عمر شان اکنون بالاتراز ۲۵ است، دوران امارت طالبان به کابوس وحشتناکی شباهت دارد که دیگر هرگز آمادهٔ مقابل شدن با چنان کابوسی نیستند. امارت طالبان در اواخر قرن بیستم تبعیض جنسی رسمی علیه زنان را اعمال میکرد. زنان از حق تحصیل، حق کار وحتی حق تعین نوع پوشاک خود محروم بوده تنها برامدن زنان از خانه جزای شلاق خوردن در ملای عام را درپی داشت. شنیدن نام "امربالمعروف" خاطرات تلخ آن دوران را در ذهن زن ومرد افغان تداعی میکند. برخی ازبانوان که اکنون اعضای پارلمان اند ویا در سایر بخش ها در موقف مهم قرار دارند، در مصاحبه با رسانه ها تجارب شخصی خویش را از دوران طالبان گفته اند که تکاندهنده است. فلم کوتاه بریدن گردن یک زن توسط طالبان در استدیوم سپورت کابل که توسط یکی از فعالین جمعیت انقلابی زنان افغانستان (راوا) مخفیانه گرفته شده بود، جهان را تکان داد. حالا همان طالبان ادعا میکنند که از تجارب گذشته خویش آموخته اند. صدق یا کذب این ادعای طالبان در جریان مذاکرات مبرهن خواهد شد. اکنون که تماس ها بین هیأت های مذاکره کننده در مرحلهٔ مقدماتی خویش قرار دارد، سخن ازانعطاف ناپذیری هیأت طالبان بمیان آمده است. اما زنان افغانستان هم خطوط سرخ خود را دارند. این خطوط سرخ را در ده ها گردهمائی، سمینار وکنفرانس ترسیم کرده اند و آن عبارت از حفظ حقوق و آزادیهای مندرجه درقانون اساسی و سایر قوانین افغانستان اعم ازحقوق مدنی، اقتصادی و سیاسی برای سهیم شدن زنان در همه عرصه های زندگی اجتماعی در افغانستان است.
واقعیت این است که بخش بزرگی از زنان در قریه جات و ولایات دور دست زندگی میکنند. آنها بخاطربرخی عنعنات منفی و خرافات به ندرت امکان استفاده از حقوق و آزادیهای قانونی شان را یافته اند. اما با آنهم نظرات و خطوط سرخ خود را دارند. ژورنالیست مؤفق بانو فرحناز فروتن در چوکات کمپاین ((خط سرخ من)) به زنان شهری از طریق رسانه های اجتماعی و به زنان دهات و قصبات از طریق مصاحبه های مستقیم زمینهٔ بیان نظرو خط سرخ شان در ابطه با مذاکرات صلح رامساعد ساخته است. یکی از زنان روستائی از ولایت هلمند گفته است: " صلح باید دوامدار باشد. صلح پنج روزه که دوباره به جنگ میدان بدهد، بدرد نمی خورد. پسرم را طالبان کشتند. شوهرم فلج است. من باید کار کنم تا برای اولاد خود نان پیدا کنیم. در دوران طالبان من برای آوردن دوای طفل ام دواخانه رفتم. طالبان مرا زدند که چرا بدون محرم شرعی از خانه بیرون شده ای. آخر شوهرم فلج است. من با کدام محرم شرعی میرفتم؟" (نقل از رونامه گاردین).
زنان افغان مقیم اروپا با زنان داخل کشورصمیمانه ابراز همبستگی میکنند و و ظیفهٔ خود میدانند تا صدای آن عزیزان را به جوامع اروپائی وجهان برسانند. خواهران داخل کشور! ما خط سرخ تان را میدانیم و برای تحقق آن از تلاش وپیکار تان پشتیبانی میکنیم.
(کمیتهٔ زنان فارو)
