جنګ افغانستان یک جنګ بیست ساله نبوده، بلکه درحقیققت یک جنګ یکساله است که بیست مرتبه تکرار شده است.
نویسنده: اچ. آر. مک ماستر/ فاکس نیوز
بعد از ختم جنګ سرد و اعلان پیروزی یکجانبه در جنګ خلیج در سال ۱۹۹۰، سیاست حارجی و استراتیژی امنیتی امریکا توسط آنچه که میتوان آنرا نارسیسیزم [خود شیفتګی) استراتیژیک نا مید، تعیین ګردیده و این طرزدیدی است که مشکلات وفرصت های خارج از امریکا تنها در رابطه با ایالات متحده امریکا درآن تعریف ګردیده است.
طرز دید خود بینانه امریکا درمورد مشکلات در خارج، چنین پنداری را بوجود میآورد که تصامیم رهبران ایالات متحده تعیین کننده نتایج است و از اینرو به نفوذ و صلاحیت دیګران و خصوصا رقیب ها، مخالفین و دشمنان در مورد آنها وقعی نمیګذارد.
نارسیسیزم استراتیژیک عامل سیاستها و استراتیژیهایی میګردد که اساس آن فرضیات نا درست، خیال پردازیها و رویکرد های کوتاه مدت برای مشکلات طویل المدت میباشد.
طویل ترین جنګ امریکا در حقیقت وسعت نارسیسیزم استراتیژیک است؛ جنګ افغانستان یک جنګ بیست ساله نبوده بلکه در حقیقت یک جنګ یکساله بوده که بیست مرتبه تکرار شده است.
این قابل درک است که تعداد زیادی از امریکایی ها که از استراتیژیهای ناقص و غیر متداوم زمان جنګ به ستوه آمده اند، برای ختم جنګی که آنرا پایان ناپذیر میخوانند، صدای شانرا بلند کرده اند اما موافقتنامه ای که در زمان ریاست اداره ترامپ با طالبا ن امضا شده کاملا متکی براساس این برداشت نارسیسیستی بوده که هرزمانیکه امریکا بخواهد که از جنک خارج شود، جنګ ختم است.
نامه افشا شده وزیر خارجه به رئیس جمهور اشرف غنی واضح ساخت که اداره جدید ایالات متحده، به این توهم بزرګ که به معنای برحق نشان دادن یک سیاست نا بخردانه و غیر اخلاقی است، خاتمه نداده است و آن اینکه : طالبان آنقدر ها هم قاتل نیستند و با دیګر سازمانهای تروریستی قطع رابطه نموده اند.
خود فریبی اساس شکست خودی را میسازد و هدف مارا که عامل مداخله ما در افغانستان بعد از قتل عام یازده سپتمبر در سال ۲۰۰۱ شد، بخطر میاندازد. هدف ما این بود که تروریستهای جهادی را از داشتن پناګاه های امن و قاعده حمایتی محروم بسازیم که از آنجا و بدانوسیله حملات مرګباررا در برابر ایالات متحده و دوستان آن پلانګذاری و اجرا میکردند.
اګر اداره بایدن به توافقنامه ضعیفی که طالبان تاکنون ازآن سرپیچی نموده اند، اتکا کند، این احتمال هست که نه تنها شاهد یک فاجعه انسانی دیګر باشیم، بلکه نیروهای مسلح ما مجبور شوند تا با مصارف به مراتب ګزاف تر دوباره به افغانستان برګردند تا از نیروهای امنیتی افغان حمایت نمایند.
در حال حاضر، افغانها وزن سنګین جنګ علیه تروریست های جهادی را به دوش میکشند و تعداد نیروهای امریکای در افغانستان نسبت به شرکای بین المللی ما کمتر است.
رهبران اداره بایدن شاید بخاطر داشته باشند که چګونه رهایی زندانی های القاعده در عراق و همزمان با آن کناره ګیری نیروهای امریکایی از جنګ و مخالفتهای دیپلوماتیک در آن مملکت، شرایط را برای سر بلند کردن داعش آماده ساخت. بعدا نیروهای امریکای مجبور شدند که برګردند تا از کمپاین چهار ساله که برای واپس ګیری اراضی از دست رفته که به اندازه مساحت انګلستان بود از چنګال مخرب ترین و خطرناک ترین سازمان تروریستی جهان براه انداخته شده بود، حمایت کنند.
امروز رهبران افغانستان تلاش میکنند که همان موافقتنامه ناقصی را که اداره دونالد ترمپ با طالبان در ۲۹ فبروری ۲۰۲۰ در دوحه قطر امضا نمود، تعقیب نمایند.
با کمال تاثر، این موافقتنامه ، استراتیژی جنوب آسیا را که دارای بنیاد مستحکم و قابل دوام بود، متروک قرارداد. این استراتیژی در ماه آګست سال ۲۰۱۷ جهت حمایت از رسیدن به خواست احتراز از جنګ به تصویب رسیده بود.
امتیازاتی که در راه خروج از افغانستان به طالبان داده شد، بشمول عدم توافق طالبان به آتش بس و مجبور ساختن دولت افغانستان به رهایی پنجهزار تروریست از زندان، موقعیت دولت افغان را درزمان خروج نیروهای امریکایی تضعیف نمود.
همزمان با ادامه خروج نیروهای امریکایی از افغانستان و عدم پیشرفت در مذاکرات بین الافغانی، طالبان حملات خود را بر نیروهای امنیتی افغان و شهروندان ملکی شدت بخشیده اند.
یک کمپاین قتل عمومی ژورنالیست ها، قضات، رهبران جامعه مدنی و سیاست مدارانی که برای حفاظت از آزادی هایی که بعد از سقوط جکومت طالبان در سال ۲۰۰۱ از آنها مستفید شده اند متعهد هستند، در سراس کشور جریان دارد.
امریکا و شرکای بین المللی آن به یک استراتیژی طویل المدت متداوم و ثابت که اساس آن تقاضای وضعیت موجود و آنچه که مردم امریکا از آن حمایت میکنند و نه خواستهای واهی باشد، ضرورت دارند. چنین یک استراتیژیی باید بر اساس چهار واقعیت عینی استوارګردد.
اول: در صورت سقوط امنیت در افغانستان، عملیاتهای ضد تروریزم از ما ورای ابحار غیر موثر خواهد بود. سربازان افغان شجاعانه در برابر طالبان، القاعده و دیګر سازمانهای تروریستی میجنګند. امریکا و شرکای بین المللی آن باید به حمایت و تقویه نیروهای افغان ادامه دهند تا آنها بتوانند در مقابل ظرفیت های تجدید شده طالبان مقاومت نمایند.
دوم: طالبان با دیګر ګروه های تروریستی درهم تنیده اند. تلاشهای چندین ملیتی باید جهت برهم زدن محیط زیست تروریست ها در جنوب آسیا متمرکز سازند. زیرا که طالبان بخشی از محیط زیست تروریزم اند و بعید به نظر میرسد که از آن جدا شوند.
سوم: پاکستان از حمایت خود از طالبان و دیګر ګروپهای تروریستی دست نمیکشد و یا بصورت دراماتیک آنرا تقلیل نمیدهد مګر آنکه تاوان حمایت از تروریست ها برای آن کشور بسیارهنګفت تمام شود. ایالات متحده و دیګر کشور ها باید رهبران پاکستان را متقاعد سازند که به نفع شان خواهد بود تا برای رسیدن به اهداف سیاسی خود بجای استفاده از تروریزم، از دیپلوماسی استفاده نمایند.
چهارم: افغانستان برای مدت قابل پیشبینی به حمایت بین المللی نیاز دارد. ضرور نیست که افغانستان به دنمارک تبدیل شود. ایالات متحده باید در کشیدن این بار با دیګر شرکای بین المللی شریک شود تا بتواند اصلاحات را تشویق نموده؛ مملکت را به سوی خود کفایی سوق داده؛ و این کار هارا با مصارف قابل قبول انجام دهد زیرا که افغا نها به کشیدن بار جنګ برای رسیدن به یک آینده توام با صلح و امنیت ادامه میدهند.
اګر اداره بایدن توافقنانه ضعیف با طالبان را که تا کنون چندین بار شکستانده شده، ترک بګوید، امکان آن وجود دارد که استراتیژی شکست خودی به عقب ګشتانده شده و یک تلاش طویل المدت با مصرف قابل قبول برای مردم امریکا حفظ ګردد.
چون جنګ بحیث یک رقابت خواسته ها باقی میماند، رسیدن به صلح در افغانستان نیازمند این است که جکومت و نیروهای امنیتی افغانستان به عناصر آشتی پذیر طالبان بفهمانند که آنها از طریق استفاده از تفنګ به پیروزی نمیرسند.
حمایت دوامدار نظامی و دیپلوماتیک از حکومت و نیروهای امنیتی برای رسیدن به چنین دستآوردی، مهم و اساسی است.
تقریبا دو دهه دیر است اما زمان خود فریبی امریکا در افغانستان ګذشته است.
اج. آر. مک ماستر، دګر جنرال باز نشسته اردوی امریکا، مشاور امنیتی دونالد ترمپ از سال ۲۰۱۷ تا ۲۰۱۸ بود و نویسنده کتاب میدانهای جنګ: مبارزه برای دفاع از دنیای آزاد، میباشد. هارپر، ۲۲ سپتمبر ۲۰۲۰
