ایالات متحد امریکا از افغانستان بیرون می رود؟ واقعاً نه

نویسندگان: نوام چامسکی و ویجی پراشاد
منبع: آسیا تایمز 6 می 2021
مترجم: رسول رحیم
یادداشت مترجم: نام و کارنامه پروفیسور نوام چامسکی روشنفکر فرزانه  و پرتالیف ترین دانشمند دوران ما بی نیاز از توضیحات است. ویجی پراشاد شهروند هند، روشنفکر و دانشمند متعهد، مورخ، استاد دانشگاه و رئیس بنیاد تحقیقات اجتماعی چندین قاره ئی می باشد.

او دارای تالیفات متعددی می باشد که کتاب های مهم "ملت های تیره رنگ"، "کشورهای فقیر تر" او شهرت جهانی دارند.
ایالات متحد امریکا از افغانستان بیرون می رود؟ واقعاً نه
ملاحظات جیوپولتیکی امریکا در رابطه با چین و روسیه هر نوع نگرانی مردم افغانستان را تحت شعاع قرار می دهد.
تهاجم ایالات متحد امریکا به افغانستان در اکتوبر سال 2001 جنایتکارانه بود. به دلیل آن جنایتکارانه بود که نیروی عظیمی برای ویران کردن زیرساخت های فزیکی و پیوندهای اجتماعی افغانستان به کار برد.
در 11 اکتوبر 2001 انتونی لیون خبرنگار با عبدالحق یک رهبر افغان در شهر پیشاور پاکستان مصاحبه نمود، عبدالحق رهبر بخشی از مقاومت علیه طالبان بود و درحال آمادگی گرفتن برای رفتن به افغانستان در زیر پوشش بمباردمان هوائی ایالات متحد امریکا بود. با اینهم او از راهی خشنود نبود  که ایالات متحد امریکا تصمیم به تعقیب آن در جنگ افغانستان داشت. 
عبدالحق به لیون گفته است:« در اوضاع کنونی، اقدام نظامی به ذات خود جوی را به وجود می آورد که کارها را مشکل تر می گرداند، به ویژه هرگاه این جنگ زمان طولانی ادامه یابد و شمار زیاد مردم ملکی کشته شوند.»
این جنگ 20 سال است که ادامه دارد و در جریان این مدت دست کم 71334 نفر ملکی جان های شان را در حین جنگ از دست داده اند.
عبدالحق به لیون گفت:« بهترین کار برای ایالات متحد امریکا آن خواهد بود که برای یک راه حل سیاسی متحد کار کند که شامل همه گروه های افغانی باشد. در غیر آن این امر موجب ترغیب یک نفاق عمیق بین گروه های مختلفی می گردد که توسط کشورهای مختلف حمایت می شوند و تاثیر بدی بر همه منطقه می داشته باشد.»
این ها حرف های پیشگویانه ای بودند و عبدالحق می دانست کسی به این حرف هایش گوش نمی دهد. «احتمالاً» او به لیون گفته است:« ایالات متحد امریکا قبلاً تصمیم گرفته است که چه بکند و هر سفارشی توسط من بسیار ناوقت است.»
پس از بیست سال تخریبات گسترده ای که توسط این جنگ به وجود آمده است و پس از مشتعل شدن خصومت در بین « همه گروه های افغان»، ایالات متحد امریکا به همان تجویز سیاسی عبدالحق، یعنی گفت وگوی سیاسی برگشته است.
عبدالحق به افغانستان برگشت و در اکتوبر 2001  توسط طالبان کشته شد. توصیه او اکنون کهنه و غیر کار آمد است.در سپتمبر 2001 نقش پردازان مختلف در افغانستان – به شمول طالبان- آماده مذاکره بودند. آن ها قسماً به این دلیل مایل به مذاکره بودند که ترس داشتند مبادا آن هواپیماهای بمب افگن امریکائی که ظاهر شده اند در های دوزخ را به روی افغانستان بگشایند.
اکنون بیست سال پس از آن ، خلیج بین طالبان دیگران بزرگ تر شده است. دیگر به سادگی اشتیاقی برای مذاکره وجود ندارد.
جنگ داخلی
میر رحمان رحمانی رئیس مجلس نمایندگان افغانستان در 14 اپریل 2021 هشدار داد که کشورش در آستانه «جنگ داخلی» قرار دارد. محافل سیاسی کابل آگنده از صحبت ها در مورد جنگ داخلی در صورت بیرون رفتن نیروهای امریکائی در 11 سپتمبر می باشد.
به همین دلیل است که شریف امیری خبرنگار طلوع به تاریخ 15 اپریل در جریان یک کنفرانس مطبوعاتی که در سفارت ایالات متحد امریکا در کابل برگزار شده بود، از انتونی بلینکن وزیر خارجه ایالات متحد امریکا در مورد امکان یک جنگ داخلی پرسش به عمل آورد. بلینکن پاسخ داد:« من فکر نمی کنم که بگویم فرو رفتن افغانستان در یک جنگ داخلی ، یک جنگ طولانی به نفع کسی باشد. و تا جائی  که ما شنیده ایم، حتی طالبان بدان علاقه ای ندارند.»
در حقیقت افغانستان از نیم قرن به اینسو، دست کم از زمان ایجاد مجاهدین – به شمول عبدالحق- که علیه حکومت حزب دموکراتیک خلق (1978تا 1992 ) می جنگیدند، در یک جنگ داخلی بوده است. این جنگ داخلی با حمایت ایالات متحد امریکا از محافظه کار ترین و افراطی ترین عناصر، و گروه های تشدید یافت که جزئی از القاعده، طالبان و سایر جناح های اسلامی سیاسی گردیدند.
درجریان این مدت، ایالات متحد امریکا هرگز یک بارهم راهی برای صلح پیشکش نه نمود، در عوض در هر نوبتی اشتیاق برای استفاده از نیروی هنگفت در جهت کنترول پیامد آن در کابل نشان داده است.
بیرون کشیدن نیروها؟
حتی با وجود اعلام بیرون کشیدن نیروها در اخیر اپریل که در اول ماه می شروع می شود، چنانکه به نظر می رسد یک امر قطعی معلوم نمی شود.
جو بایدن رئیس جمهور ایالت متحد امریکا در 14 اپریل اعلام نمود که «وقت آن است که سربازان امریکائی به خانه برگردند». در همان روز وزارت دفاع ایالات متحد امریکا تصریح نمودکه 2500 سرباز در 11 سپتمبر افغانستان را ترک می کنند.
نیویارک تایمز در 14 مارچ در مقاله ای نوشت که ایالات متحد امریکا در افغانستان 3500 سرباز دارد، حتی با وجودی که « علناً گفته می شود در این کشور 2500 سرباز دارد.»
این اندک شمارش نیروها در افغانستان توسط پنتاگون یک پنهان کاری است. علاوه براین، یک گزارش دفتر دست یار امور اکمالاتی وزارت دفاع امریکا، حاکی از آن است که ایالات متحد امریکا 16 هزار پرسونل قرار دادی در افغانستان دارد. آن ها خدمات مختلفی انجام می دهند که به گمان غالب شامل حمایت نظامی می باشد.
از هیچ یک از این پرسونل قرار دادی به شمول 1000 سربازی که افشا نشده است، در قسمت بیرون کشیدن نیروها ذکری به عمل نیامده است و نه بمباردمان هوائی به شمول حملات با هواپیماهای بی سرنشین  پایان می یابند. و همچنان پایانی برای ماموریت نیروهای ویژه مطرح نیست.
بلینکن در 21 اپریل گفت: ایالات متحد امریکا حدود 300 میلیوندالر به حکومت غنی در افغانستان کمک می نماید که مانند سلفش حامد کرزی ، غالباً همچون شهردار کابل به نظر می آید تا رئیس جمهور افغانستان، چونکه توسط رقیب هایش در حالت بدی قرار گرفته است. 
کابل آگنده از سر وصداها در مورد حکومت بعد از خروج نیروهای امریکائی به شمول پیشنهاد گلب الدین حکمتیار رئیس حزب اسلامی برای تشکیل حکومتی بدون شمولیت طالبان می باشد. دراین میان ایالات متحد امریکا به مفکوره تشکیل حکومتی تن داده است که طالبان در آن نقشی داشته باشند، اکنون علناً گفته می شود که اداره بایدن معتقد است که طالبان نسبت به آنچه از سال 1996 تا 2000 انجام دادند، « کمتر خشن حکومت می کنند».
به نظر می رسد که ایالات متحد امریکا می خواهد با دوشرط احتیاطی به طالبان اجازه برگشت به قدرت را بدهد: یکی آنکه حضور امریکا ( در افغانستان. م) باقی بماند و ثانیاً رقبای عمده ایالات متحد امریکا – چین و روسیه – در کابل نقشی نداشته باشند.
در سال 2011، هیلاری کلینتون وزیر خارجه ایالات متحد امریکا ، در چینای هند به هنگام پیشنهاد ابتکار ایجاد جاده ابریشم جدید که آسیای مرکزی را از طریق افغانستان به بندرهای هند وصل کند، گفت: هدف این ابتکار قطع ارتباطات آسیای مرکزی با روسیه و جلوگیری از تاسیس ابتکار "یک کمر بند و یک راه" چین می باشد که اکنون تا ترکیه ادامه دارد.
هدف ثبات در افغانستان نیست.ولادیمیر نوروف وزیر خارجه پیشین  ازبیکستان و دبیرکل  کنونی سازمان همکاری شانگهای در "وبینار" ی که توسط بنیاد تحقیقات سیاسی اسلام آباد سازماندهی شده بود گفت: داعش جنگجویان اش را از سوریه به شمال افغانستان جا به جا ساخته است.
این جنبش جنگ جویان افراط گرا نه تنها برای افغانستان بلکه همچنان برای آسیای مرکزی و چین مایه نگرانی است. در سال گذشته "واشنگتن پست" افشا نمود که نظامیان امریکایی در جنگ علیه داعش از طالبان حمایت هوائی کرده است که موجب موفقیت شان شده است. حتا در صورتی که صلحی با طالبان به وجود آید، داعش آن را بی ثبات می گرداند. 
امکانات فراموش شده
سخنان نگرانی برای زنان افغان فراموش شده است، سخنانی که برای تهاجم ایالات متحد امریکا در اکتوبر 2001 مشروعیت فراهم ساخت. راسل باسو، آن مقام ملل متحد که به مثابه مشاور ارشد حکومت افغانستان برای انکشاف زنان از 1986 تا 1988 کار کرده است، می گوید: قانون اساسی 1987 افغانستان برابری حقوقی  زنان را فراهم ساخت و به گروه های زنان اجازه مبارزه علیه هنجار های پدر سالارانه و مبارزه برای برابری در ساحه کار و خانه داد.
باسو به ما گفت، از آن جائی که شمار زیاد مردان در جنگ کشته شده بودند، زنان به چندین شغل پرداختند. دستاورد های اساسی برای حقوق زنان به شمول افزایش نرخ سواد آموزی وجود داشت. 
همه اینها به پیمانه زیادی در جریان جنگ ایالات متحد امریکا در طی  این دو دهه از بین رفته اند. حتی بین سال های 1988تا 1989 که اتحاد جماهیر شوروی سوسیالیستی نیروهایش را بیرون کشید، آن مردان مانند گلب الدین حکمتیار که اکنون برای رسیدن به قدرت حقه بازی می کنند، گفتند که آن ها این دستاورد ها را لغو می کنند. باسو از شب نامه هائی یاد می نماید که که به قسم گوشزد به زبان انتشار می یافت و به آن ها اخطار می داد که به این هنجار های پدر سالانه تسلیم شوند(وی در این ارتباط یک یادداشت هشدار دهنده عنوانی نیویارک تایمز، واشنگتن پست و ام اس میگیزین را نشان داد که از جانب همه آن ها رد شده بود.)
محمد نجیب الله آخرین رئیس کمونیست حکومت  افغانستان ( از 1987 تا 1992) یک سیاست آشتی ملی را پیشنهاد نمود که حقوق زنان را در راس دستور کار قرار داده بود. این ها توسط اسلامیست های مورد حمایت ایالات متحد امریکا رد شدند که بسیاری آن ها تا امروز در مواضع اقتدار قرار دارند.
هیچ درسی از تاریخ آموخته نشده است.ایالات متحد امریکا بیرون می رود ، اما دارائی هایش رابرای کشت ومات دادن به چین و روسیه به جا می گذارد. این ملاحظات جیوپولتیکی هرگونه نگرانی مردم افغانستان را تحت شعاع قرار می دهد.