در روزهای پسین تحولات و تغییرات در کشور چنان سیر شتابان داشت و دارد که کمتر مجالی برای تحلیل و تفسیر باقی می گذارد. دو دهه حضورنظامی ایالات متحده و ناتو با یک هرج و مرج غیر قابل باور و در برابر چشمان بهت زدۀ جهانیان و افغان ها، به پایان رسید.
عمارت متزلزلی که به وسیلۀ امریکا و ناتو در مدت بیست سال ساخته شده بود، در اثر فساد درونی دولتمردان نابکار و خائن چنان فرونشست که هیچ کسی تصور نمی کرد.
بدون شک حکومت مشروعیت و مقبولیتی در میان مردم نداشت. ملیاردها دلار امریکا و دیگر کشورهای کمک کننده را چنان هدر دادند که قادر نگردیدند ارتشی بسازند که حتی قدرت دفاع از خودشان را داشته باشد و در نتیجه، با هر قدمی که طالب بر می داشت یک ولایت دیگر سقوط می کرد تا این که پای شان به کابل و ارگ، نماد قدرت سیاسی، رسید.
بی کفایتی، رشوه ستانی، خویش خوری، فرقه گرایی، قوم پرستی و نسپردن کار به اهلش مانند خوره هایی، ستون های دولت را از داخل می خورد و وقتی هم که چتر حمایتی امریکا و ناتو از سرش دور شد سقوطش را تسریع کرد. رئیس جمهور با مشاورین ارشدش که کشور و مردم را به روز سیاه نشانیده بودند، فرار کردند. مثل این که این مردم صرف برای قربانی شدن خلق شده اند و برای هر رهبر و صاحب قدرتی ارزش بیشتری از گوشت دم توپ ندارند. همچنانکه یک بار دیگر ثابت شد که برای امریکا و ناتو حقوق بشر، حقوق زنان، آزادی بیان و عقیده، همۀ این ها پوششی است برای ارتکاب اعمال ضد انسانی شان.
سرعت این تحولات در کشور برای عده یی از افغان ها غیر منتظره بود. اما بیشترین بازیگران پُشت پرده به خوبی از آن آگاهی داشتند و شاید تنها سرعت اتفاق حوادث برای آن ها اندکی دور از انتظار بوده باشد.
بازگشت دوبارۀ طالبان و احیای مجدد امارت اسلامی- طالبی کابوس وحشتناکی است که در برابر چشم همه گان قرار گرفته و بدون شک به یک حقیقت مسلم و دردناک مبدل شده است. فهمیدن این مطلب به عقل زیادی نیاز نداشت و طالبان نیز هرگز اهداف شان را پنهان نکرده اند که خواهان استقرار مجدد امارت اسلامی هستند. از ایالات متحده و ناتو تا روسیه و چین و ایران، همه این مطلب را می دانستند. اما چه شد که یک باره همۀ این مخالفین دیروزی طالبان به موافقین آن ها مبدل شدند و در برابر بُردن دوبارۀ یک کشور به قهقرای قرون وسطی چشمان را بستند و وحشت و جنایت این گروه را به نظاره نشستند؟
آیا رهبری طالبان و «تیم دیپلومات» هایش این توانمندی را داشت و دارد که توانسته باشد روی میز مذاکره همۀ مخالفین جهانی اش را به موافقین مبدل نماید؟
طالبانی را که ما می شناسیم، و یا دست کم سربازان پیادۀ آن ها، بیشتر از این چیزی نمی دانند که قوانین شریعت اعمال گردد. قوانینی که گذاشتن ریش برای مردان، حجاب اجباری برای زنان، قطع دست سارق، جلوگیری از تحصیل و کار زنان، سنگسار برای زنا و چند مورد دیگر شریعت مشمول آن است.
برای این که توانسته باشم تصویر روشنتری از «طالبان نوین» ارایه نمایم این نوشته را تحت این عناوین به بحث می گیرم:
۱ـ «طالبان نوین»!
۲ـ امارت طالبی یا «تجاوز پنهان»؟
۳ـ چرا امریکا افغانستان را ترک کرد؟ آیا افغانستان بار دیگر به لانه تروریزم بین المللی مبدل می شود؟
۴ـ موقف کشورهای همسایه، روسیه و هندوستان.
۵ـ جای خالی نیروی سوم در معادلات کشور.
ادامه دارد
