خروج امریکا از افغانستان سوال دیگری را نیز در برابرمان قرار می دهد: در صورتی که طالبان قادر باشند حاکمیت شان را در داخل مرزها تامین نمایند؛ رابطۀ شان با جهان، کشورهای همسایه، روسیه و هندوستان چه گونه خواهد بود؟
طالبان گروه مستقل ملی نیستند که سیاست خارجی شان را بر مبنای منافع ملی کشورتنظیم نمایند.
دولتی که رهبرانش توسط آی، ایس، آی پاکستان تعیین گردد طبعآً خطوط اصلی سیاست خارجی اش نیز به وسیلۀ همان ها تعیین می گردد. بنا برآن جواب مختصر به سوال فوق این است:
رابطۀ دوستانه با امریکا و کشورهای غربی و استفاده از کمک های مالی آن ها، رابطۀ دوستانه با چین و عقد قرارداد های تجاری و انکشافی با آن کشور، رابطۀ دوستانۀ تواًم با احتیاط با ایران، رابطۀ دوستانه با همسایه های شمالی و روسیه (شاید مورد تاجکستان اندکی متفاوت باشد)، رابطۀ نه چندان دوستانه با هندوستان و محدود کردن فعالیت های آن کشور و زیر نظارت گرفتن سفارت و کنسولگری های آن، بازگذاشتن درهای کشور به روی اعراب و مدرسه سازی و دیگر مراکز فعالیت وهابیت.
بعد از توافقنامۀ دوحه میان طالبان و ایالات متحده، عده یی به این باور بودند که امریکا می خواهد با به قدرت رسیدن طالبان در افغانستان، کشور را به منبع صدور نا امنی و تروریسم به کشورهای ایران، چین و جمهوریت های آسیای میانه و روسیه مبدل سازد.
بدون شک امریکا و غرب خواهان نا امن ساختن آن کشورها هستند و برای دستیابی به این هدف از هیچ وسیله یی هم دریغ نمی کنند. اما نا امن ساختن و صدور تروریسم به آن کشورها می توانست با موجودیت امریکا و ناتو در افغانستان بهتر صورت گیرد تا این که درعدم موجودیت آن ها و نظاره کردن و کنترول از راه دور. افزون بر آن، قدرت و توانایی این کشورها را نباید دست کم بگیریم. سازمان های اطلاعاتی آن ها هم دست روی دست نگذاشته و نظاره گرغیرفعال اوضاع نیستند که قربانی دسایس و پلان های امریکا گردند. این کشورها اگر مخالف سلطۀ طالبان در افغانستان می بودند از توانایی بالایی برای پیشگیری از به قدرت رسیدن آن ها برخوردار بودند. اما نه تنها مخالفتی نکردند، بلکه در این اواخر با نشان دادن چهرۀ موجهی از آن ها روی خوش به آنان نشان دادند و مذاکره با این گروه را قبل از دستیابی شان به قدرت آغاز کردند و به نوعی آن ها را به رسمیت شناخته بودند. اگر هم خطری متوجه این کشورها باشد نه از ناحیۀ طالبان بلکه از ناحیۀ داعش است که با همۀ آن ها سر دشمنی دارد و در صورت امکان از ضربه زدن به آن ها دریغ نمی ورزد. بنابرآن این کشورها می دانند که طالبان توانایی و عزم جنگیدن با این گروه را دارد و می خواهند از این توانایی شان برضد این گروه استفاده نموده وآن را از سرحدات شان دور نگه دارند.
وابسته گی طالبان به پاکستان از چشم جهانیان و هم چنان از چشم تیزبین این سه کشور مخفی نیست. بنابرآن پاکستان در هیچ دسیسه و توطئه یی، با امریکا و یا هرکشور دیگری، دخیل نمی شود که علیه منافع یکی از این سه کشور ایران، روسیه و یا چین باشد و روابطش با آن ها را فدای رابطه با امریکا سازد؛ و به همین گونه اجازه نمی دهد از خاک افغانستان برعلیه یکی از این کشورها استفاده شود؛ زیرا این کار به سودش نیست.
تنها کشور بازندۀ این بازی بزرگ هندوستان است که از سقوط طالبان تا عروج دوباره، سرمایه گذاری هنگفتی در افغانستان کرده و حالا همۀ آن پروژه ها و قراردادها زیر نظر پاکستان قرار می گیرد. فعالیت هندوستانی ها در افغانستان محدود می شود و سفارت و کنسولگری هایش زیر نظر آی. ایس. آی خواهد بود. همچنان افغانستان به مامنی برای گروه های تروریستی کشمیر مخالف هندوستان تبدیل خواهد شد. کمپ های آموزشی مخفی محل آموزش صدها جنگجوی کشمیری خواهد بود که با سلاح های بجا مانده از امریکائیان مجهز خواهند شد. همچنان که سلطۀ طالبان باعث افزایش روحیۀ آن جنگجویان خواهد شد و به نا آرامی ها در آن جا دامن خواهد زد.
ادامه دارد
