معظم له جناب اشرف افغان!
با سلام ها و احترامات فائقه؛
از روزی که شما ترک دیار فرموده و امورات کشوری و لشکری به لشکر جانشین سپردید رعایای این خطه شب و روز دعا گوی شما هستند! از قدیم می گفتند که خدا بیامرزد کفن کش سابق را.
خاک به دهنم، منظورم این نیست که ترا کفن کش خطاب نمایم؛ بلکه به دلایلی که در ذیل به چند تای آن مختصراً اشاره می نمایم.
بدخواهان گویند که تو خدا نکرده از ظلم و اجحاف تالبان کرام ترسیده ای و قلم برداشته و با آن زرنگی زیبا صفحه یی نوشته وقرائت فرموده ای. حال پذیرفتیم که نمی خواستی مُلک خداداد افغان ترک نموده به خارج، که به خوست بروی و لشکریان جنگ آور فراهم آوری تا به مُلک کابل شاهان هجوم برده و لشکر تالب تارومار فرمایی و در مُلک افاغنه نظم و امنیت شاهانه برقرار نمایی. یادم آمد که تو هم افغان هستی، کدام افغان ترسیده است که تو دومی باشی؟ نه، نه به تو نمی توان نسبت ترس داد و فراموش کرد که خود فرموده بودی که شیر هستی و شیران را هرگز ترس نمی باید؛ و باز تو اگر ترسیده بودی مانند شیر غُران به مصاحبه با آن جنرال تا بناگوش مسلح انگلیسی که بم اتمی نیز در بغل داشت نمی رفتی و کلۀ کل به دردسر نمی افگندی.
بدخواهان گویند که مثلث بدبختی رعایای این مُلک با جلوس شما به تخت سلطنت به مدارج بالاتر ارتقا نمود و با زمینه های فراهم آوری سلطنت تالب به اوج رسید. غافل از این که رعیت این خطه از چهارده صدسال بدینسو چنان به بدبختی خو گرفته اند که مصیبت های دورۀ شاهنشاهی شما برای شان عافیت شمرده می شد.
باری، خطاب به قوای مسلح، گفتی: «از رسانه ها باد می برآید و از شما بم». بدخواهان گویند که آن بادهایی که از تو برآمد بویش رعیت را به ستوه آورده است. اما این بدخواهان نمی دانند که تو هم مجبور بوده ای باد دل خالی فرمایی. این که کسانی را به ستوه آورده است به تو مربوط نمی شد، مشکل خودشان بود.
این که عده یی می گویند مقدار ناچیز چند ملیون دلار با خود برده ای از سر بخل و نادانی است. این جماعت غافل نمی دانند که تو از جان و مال هرچه داشته ای در راه ملت گذاشتی و چند ملیون دلار، که حق و حلال حاصل عرق ریزی شباروزی خودت بود، در مُلک قیمتی مثل دوبی خرج بخور و نمیری بیش نیست و مخصوصاً این که مصارف بی بی گل، مادر ملت و بانوی اول، هم به دوش شما سنگینی می کند.
کلام آخر این که: فرموده بودی که دوباره به مُلک خداداد افغان مواصلت می فرمایی. حال که مردم از برکت تسلیمی کشور به تلبای کرام و از داشتن دین نا امید گردیده و به جهنم راضی شده اند اجازه دهید، به نماینده گی از رعایای همیشه در صحنه، از شما دعوت نمایم که در کمال عطوفت و مهربانی جلوس دوباره به مقام سلطنت مُلک خداداد افغان را پذیرا شده و بار دیگر با ذره پروری و بنده نوازی منتی بر رعایای خویش عنایت فرموده و باعث نجات ایشان از زنده گی فاجعه آمیز شده و لبخند شادی بر لبان ناشاد شان برگردانی.
والسلام علی من اتبع الهدی
مخلص شما!
