هامبورگ، ۵ ماه می ۲۰۲۲
خانم ها و آقایان گرامی
در این لحظه که دوست عزیز و نهایت مهربانم عبدالرحمان نجفی ما را برای همیشه ترک می کند، می خواهم از جانب خودم، هیات تحریر «وبسایت گفتمان» و « انجمن ترویج دموکراسی در افغانستان» عمیق ترین مراتب غمشریکی ام را به
همسر محترم شان بانو اولریکه نجفی، دختران عزیزش سیمین نجفی هینریچس و نینا هایتمن، ، برادران محترمش هریک داکتر وحید نجفی، محمود نجفی و داوود نجفی،همکاران مرحومی در هیات عامل «کوفا» و «سازمان خیریه امداد به کودکان خیابانی افغانستان» به عرض برسانم.
خبر مرگ این دوست دیرینه ام بسیار غیر منتظره بود. من او را از سال ۱۹۷۰، زمانی می شناسم که یکی از فعال ترین روشنفکران جنبش دانشجویی سال ۱۹۶۸ در آلمان بود.
سال ۱۹۸۰ هنگامی که به پاکستان آمدم، برای مدتی در ساختمان «کوپفا» زندگی می کردم. در آن زمان دوست مرحومم داکتر عبدالرووف عاکف وحکیم تنیوال نیز در آن جا زندگی می کردند. در محیط مهاجرت قطبی شده پیشاور که جای امنی برای زندگی روشنفکران وجود نداشت، کوپفا یک پناه گاه بود. در این مدت من شاهد مقادیر هنگفت کمک های غذایی، البسه و داروها بودم که نجفی عزیز از آلمان برای مهاجران فقیر می فرستاد.
از ۱۹۸۰ به این سو، رابطه بسیار گرم و پرتفاهمی بین مرحوم نجفی ومن برقرار بود و تا سه هفته پیش ما ارتباط فیسبوکی و بعضا تماس های تیلفونی داشتیم. این رابطه طراوت و صمیمیت بی مانند اش را حفظ کرده بود.
نجفی که خود در دوران کودکی و آغاز جوانی درد و رنج مردم محروم را احساس کرده بود، از سال های ۶۰ میلادی تا آخرین دم به اشکال مختلف سیاسی و بشردوستانه کوشش می نمود تا این درد و رنج را یا از بین ببرد و یا دست کم کاهش بدهد. شرکت وی در جنبش دانشجویی و تلاش هایش برای تاسیس سازمان های غیر دولتی نیز عین هدف را دنبال می کرد.
هنگامی که «کوفا» حمایت مالی از«سازمان خیریه امداد به کودکان خیابانی افغانستان» را شروع کرد، جهت گیری خودش نیز از یک سازمان صرفا حقوق بشری و بشردوستانه به یک پروژه انکشافی تحول نمود که هدفش توانمند سازی کودکان خیابانی بود. این کودکان از ساختمان کاشانه ها به حیث مراکز آموزش های حرفوی، ادامه دروس در مکاتب و گاهی حتی ادامه تحصیل در دانشگاه استفاده می نمودند.
حمایت مالی و معنوی از این پروژه بدون تلاش خستگی ناپذیر «هیات عامل کوفا» و به ویژه خانم ناجیه افشاری دور از تصور بود. تطبیق عملی این پروژه در افغانستان جنگ زده بدون اقدامات فداکارانه آقای باقی سمندر، موسس «سازمان خیریه حمایت از کودکان خیابانی افغانستان» ناممکن بود.
نجفی این فرصت را داشت تا شاهد پیشرفت و موفقیت کارهای بشردوستانه ای باشد که خود آغاز کرده بود. وی شخصا در مراسم چهلمین سالگرد تأسیس «کوفا» شرکت کرد. او را می توان بزرگترین «نیکوکار» تاریخ معاصر افغانستان نامید. وی با ابتکارات تحسین برانگیز اش در جهت بسیج افکار عمومی و جذب سایر حمایت ها، توانست ظرفیت «کوفا» و «سازمان خیریه امداد به کودکان خیابانی افغانستان» را تا سقف نهادهای بشردوستانه احترام برانگیزارتقا دهد.
نجفی با این تلاش های پیگیر اش به مرز بی مرگی رسید. بهترین یادبود از نجفی توسعه و تداوم پروژه های بشر دوستانه او است. نجفی همیشه در قلب دوستان اش زنده هست. مردم و روشنفکران افغانستان هرگز ابتکارات بشردوستانه نجفی را فراموش نخواهند کرد.
